ارتباط بین طول مدت بیماری و سن در MS از دید محقق Le Hua چیست؟
مدت زمان بیماری و سن با هم همگام هستند، به عنوان یک قاعده کلی، هرچه سن شما بیشتر باشد، احتمال ابتلا به این بیماری بیشتر است. با این حال، برخی تفاوت های ظریف وجود دارد مانند بیمارانی که از کودکی مبتلا به ام اس می شوند حتی در سن کم، بیماری طولانی تر از کسی که اولین تظاهرات را در اواخر 30 سالگی خود داشته، خواهند داشت. اما، به طور کلی، سن با طول مدت بیماری ارتباط دارد.
وقتی به طور کلی به تاریخ طبیعی بیماری نگاه متفاوتی اندازیم، در اوایل شاهد بسیاری از التهاب های محیطی و عود زیاد، هستیم. بسیاری از مطالعات نشان داده است که هر چه پیرتر می شوید، عودها کم تر، تغییرات MRI کم تر و فعالیت بیماری کم تر است و این امر دو بار در ACTRIMS و در تجزیه و تحلیل های مختلف مطرح شده است. باید به طور متفاوتی با بیماران مسن رفتار کرد و این که چه چیزی در واقع زمینه ساز این بیماری است، می تواند کمک کننده باشد.
با افزایش سن و کاهش عود، آیا هنوز داروها پاتوفیزیولوژی فعلی بیماری را درمان می کنند؟
Le Hua: بر این باوریم که بیماران مسن، هنگامی که پیشرفت و تخریب عصبی بیشتری دارند، دیگر به سیستم ایمنی محیطی متکی نیستند. هرچه بیماران بزرگتر می شوند خطرات مختلفی آن ها را تهدید می کند از جمله خطر عفونت. دانشمندان واقعاً نمی فهمند که نقش داروها در آن گروه سنی چیست. دانشمندان می گویند که ما درک می کنیم که این بیماری کاهش می یابد اما کاملاً مطمئن نیستیم که آیا داروهای ما هم چنان آن چه را که می خواهیم در گروه سنی بالاتر درمان کنیم، درمان می کنند یا نه.
سن چگونه بر تصمیمات درمانی در ام اس تأثیر گذاشته است؟
Le Hua می گوید: اولین MS DMT در سال 1993 تصویب شد، بنابراین ما واقعاً در مورد زمان کوتاهی صحبت می کنیم و از آن جا که تمرکز اصلی ما در این زمان به درمان های موجود است، باید بتوانیم درمان های قوی تری داشته باشیم. چون در این زمان در تشخیص و درمان بسیار بهتر عمل می کنیم، سن شیوع MS تغییر کرده است. قبلاً سن ابتلا جوان تر بود اما اکنون میانگین سنی بیماری MS در حال پیر شدن است. این به این دلیل است که ما در درمان و مراقبت از آن ها کار بسیار بهتری انجام می دهیم، بنابراین آن ها عمر طولانی تری دارند و قادر به زنده ماندن هستند.
مولتیپل اسکلروزیس اغلب زمانی تشخیص داده می شود که افراد 20 تا 30 ساله می باشند. این بیماری به طور معمول از یک الگو پیروی می کند و در طی سال ها انواع مختلفی از علائم را نشان می دهد. این به این دلیل است که با افزایش سن، علائم MS شما تغییر می کند. همه مبتلایان به ام اس متفاوت هستند. این که سرعت پیشرفت بیماری شما به چه صورت است یا علائمی که تجربه می کنید لزوماً با بیماری شخص دیگر یکسان نخواهد بود.
پزشک شما نمی تواند به طور دقیق پیش بینی کند که بیماری شما چگونه تغییر خواهد کرد اما پیشرفت های انجام شده در تحقیقات مرتبط با MS، درمان های بهتر و مؤثرتری را برای کاهش سرعت پیشرفت ام اس و بهبود افراد مبتلا به MS ارائه می دهد.
حمله اول
ام اس بیشتر با یک حمله شروع خواهد شد. ناگهان دید شما تار می شود یا پاهایتان بی حس یا ضعیف می شوند. وقتی این علائم حداقل 24 ساعت طول بکشد و این اولین حمله باشد، به آن سندرم بالینی جدا شده بالینی (CIS) گفته می شود.
CIS معمولاً از 20 تا 40 سالگی شروع خواهد شد. این بیماری در اثر آسیب هایی به میلین در سیستم عصبی مرکزی شما ایجاد خواهد شد. CIS می تواند هشدار آمدن بیماری ام اس باشد اما همیشه بدین گونه نیست.
بین 30 تا 70 درصد افراد مبتلا به CIS به ام اس مبتلا خواهند شد. اگر MRI علائم ضایعات مغزی را نشان دهد، احتمال ابتلا به ام اس بسیار بیشتر است.
نوع عود کننده و فروکش کننده
در آغاز تا 85 درصد افراد مبتلا به بیماری ام اس با RRMS تشخیص داده می شوند. این به طور معمول از زمانی که افراد 20 یا 30 ساله هستند شروع می شود، اگرچه ممکن است زودتر یا دیرتر نیز شروع شود.
در RRMS، حملات به میلین، دوره هایی از شعله ور شدن علائم را ایجاد می کند که عود نامیده می شود. در طول عود، علائم ممکن است شامل موارد زیر باشد:
- بی حسی یا سوزن سوزن شدن
- ضعف
- از دست دادن بینایی
- دید دوتایی
- خستگی
- مشکلات با تعادل
هر عود آن می تواند از چند روز تا چند ماه به طول انجامد. علائم و شدت آن ها می تواند برای هر فرد متفاوت باشد. شما پس از عود، دوره ای بدون علامت به نام بهبودی را تجربه خواهید کرد. هر بهبودی می تواند برای چندین ماه یا سال طول بکشد. این بیماری ام اس در طول بهبودی پیشرفت نخواهد کرد.
بعضی از افراد دهه های زیادی در نوع RRMS می مانند. بعضی دیگر در عرض چند سال به فرم ثانویه - پیشرونده پیشرفت خواهند کرد. پیش بینی نحوه عملکرد بیماری هر شخص غیرممکن می باشد اما درمان های جدید به طور کلی به کاهش روند پیشرفت ام اس کمک می کنند.
نوع پیشرونده اولیه (PPMS)
در حدود 15 درصد از مبتلایان به ام اس با فرم پیشرونده اولیه تشخیص داده خواهند شد. PPMS معمولاً در اواسط یا اواخر دهه 30 ظاهر می شود. در PPMS، آسیب و علائم سیستم عصبی با گذشت زمان به طور مداوم بدتر خواهد شد. هیچ دوره بهبودی واقعی وجود نخواهد داشت. این بیماری به پیشرفت خود ادامه می دهد و در نهایت می تواند منجر به مشکلاتی از قبیل سختی در راه رفتن و عدم انجام سایر فعالیت های روزمره شود.
نوع ثانویه پیشرونده (SPMS)
SPMS مرحله ای است که RRMS را دنبال خواهد کرد. در این نوع ام اس، آسیب میلین با گذشت زمان بدتر خواهد شد. افزایش آسیب سیستم عصبی منجر به علائم شدیدتری خواهد شد. در گذشته، حدود نیمی از افراد مبتلا به RRMS طی 10 سال به SPMS مبتلا می شدند و 90 درصد آن ها طی 25 سال به SPMS مبتلا می شدند. با داروهای جدید MS، افراد کم تری به سمت SPMS پیشرفت خواهند کرد و انتقال آن بسیار کندتر اتفاق می افتد. دانشمندان هنوز نمی دانند که این روش های درمانی چه مدت می توانند پیشرفت به SPMS را به تأخیر اندازند.
ام اس بیماری می باشد که از اوایل زندگی شروع می شود و با گذشت زمان پیشرفت می کند. بیماری افراد بیشتر با فرم عود کننده- بهبودی شروع می شود که دوره های متناوب علائم به نام عود و دوره های عاری از علائم به نام بهبودی شناخته می شود. بدون درمان، ام اس به شکل ثانویه پیشرونده ادامه می یابد. با این حال، درمان های جدید و مؤثر، می توانند روند پیشرفت بیماری MS را کند کنند.
