2013/03/21, 07:56 PM
مبتلايان به اماس از ورزش نترسند
مبتلايان به بيماري ام.اس همواره ترس از فعاليت دارند. عدم تعادل درحين راه رفتن، لرزش، ناپايداري در راه رفتن، سرگيجه، حرکات ناگهاني اندام ها، عدم هماهنگي بدن و ضعف از جمله عوملي است كه مبتلايان به بيماري ام.اس از حضور در عرصه هاي اجتماع باز مي دارد. تحقيق حاضر نشان داد تمرين، مسافت راه رفتن و قدرت بيماران ام.اس را افزايش مي دهد.
به گزارش ايسنا ، «تأثير 8 هفته تمرين منتخب بر مسافت راه رفتن، قدرت و خستگي بيماران (MS)» عنوان تحقيقي است كه توسط ساراخداداده، محمدرضا كردي، نيكو خسروي و بهرام سنگلجي انجام شده است. اين تحقيق در هفتمين همايش بين المللي تربيت بدني ارائه شد.
بخشي از اين تحقيق در زير آمده است: مبتلايان به بيماري ام.اس مي توانند دچار يک مشکل حسي ساده تا فلج هر چهار اندام شوند. بيماري (MS) اغلب منجر به حساس و زود رنج شدن، افسردگي و کاهش اعتماد به نفس مبتلايان مي شود. آن ها بدليل وجود مشکلاتي نظير اختلال کنترل اسفنکتري و يا ناتواني در راه رفتن براي اجتناب از جلب توجه ديگران تمايل کمتري براي حضور در جامعه نشان مي دهند.
خستگي يكي از معمول ترين علائم مولتيپل اسكلروزيس است كه در نهايت روي دو سوم بيماران اثر مي گذارد. به علاوه نزديك نيمي از بيماران گزارش داده اند كه خستگي ناشي از (MS) به عنوان بيشترين خصيصه ناتوان كننده بيماري است. خستگي كاملا روي كيفيت زندگي بيماران (MS) اثر دارد. دليل خستگي در بيماران (MS) هنوز شناخته شده نيست.اين پديده نمي تواند به اندازه كافي بوسيله معلوليت فيزيكي توصيف شود.
غير از درمانهاي دارويي ، روش هاي غيردارويي نيز در سال هاي اخير، توجه کليه بيماران از جمله مبتلايان به (MS) را به خود جلب نموده است که تحت عنوان درمان هاي تکميلي شناخته شده اند. اين درمان ها ماهيت جامعه نگر دارند و براي افزايش آسايش جسمي و رواني بيمار استفاده مي شوند. از اين قبيل درمان ها مي توان لمس درماني، هيپنوتيزم، ورزش، آروماتراپي، طب سوزني، طب فشاري و... را نام برد.
باتوجه به اينکه بيماران MS دچار کم تحرکي و بيماريهاي ناشي از آن مي باشند تقويت عضلات و تمرينات قدرتي مي تواند از آتروفي عضلاني جلوگيري نمايد و اثرات مثبتي بر روي ضعف حرکتي آنان داشته باشد و حتي باعث کاهش اسپاستيسيتي گردد.
از جمله ديگر مشکلات اين بيماران مي توان از علائمي همچون عدم تعادل درحين راه رفتن، لرزش، ناپايداري در راه رفتن، سرگيجه، حرکات ناگهاني اندامها، عدم هماهنگي بدن و ضعف را نام برد. چون اکثر اين بيماران جوان و در سنين فعاليت مي باشند ارائه آموزش هاي مناسب در زمينه ورزش در افزايش سطح توانمندي جسماني آنان موثر است.
براي بسياري ورزش به معني تحت فشار قرار دادن بدن تا حد درد تعريف شده است که تعريف نادرستي است ، چراكه ثابت شده است که اگر فرد مبتلا به MS تا حد ايجاد درد ورزش کند خستگي و ضعف در آنها افزايش مي يابد ، برخي بيماران MS با توجه به اين ديدگاه، از پرداختن به ورزش خودداري مي کنند.
تمرين ورزشي شديد دماي داخلي بدن را افزايش مي دهد .از آنجا كه ميلين در حالت طبيعي اعصاب را احاطه و از آنها در برابر اثرات افزايش دما محافظت مي کند، به دليل از دست رفتن ميلين در بيماران MS هنگام افزايش دماي داخلي بدن ميزان برقراري اتصال کوتاه سلول هاي عصبي را در دستگاه عصبي مرکزي افزايش مي دهد. که نتيجه آن تشديد علائم و گاه ظهور علائم جديد است.
روش شناسي:
اين پژوهش يک مطالعه نيمه تجربي است. نمونه ي پژوهش شامل 45 نفر از بيماران مبتلا به (MS) مراجعه کننده به انجمن (MS) تهران بودند.
آزمودني ها 8 هفته و سه جلسه در هفته تمرين كردند و بلافاصله بعد از اتمام جلسات همان آزمون ها از شرکت کنندگان به عمل آمد. تجزيه و تحليل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS انجام شد.
در اين تحقيق، مسافت طي شده بيماران در مدت 12 دقيقه اندازه گيري شد. بدين صورت که هر بيمار به مدت 12 دقيقه اقدام به راه رفتن دور زمين بسکتبال نمود و سپس مسافت طي شده به دقت توسط محقق اندازه گيري و ثبت گرديد.
يافته ها:
نتايج آزمون تي نشان داد که متغيرهاي مسافت راه رفتن، قدرت در پيش و پس آزمون گروه آزمايش معني دار مي باشد و متغير خستگي در پيش و پس آزمون گروه آزمايش معني دار نمي باشد.
بحث و نتيجه گيري:
يکي از اجزاي مهم آمادگي جسماني استقامت قلبي – تنفسي است. استقامت قلبي - تنفسي عبارت است از توانايي انجام فعاليت ورزشي پويا که در آن گروههاي عضلاني بزرگ با شدت متوسط تا زياد براي يک دوره زماني طولاني مدت، درگير مي شوند. معتبرترين شاخص ظرفيت عملکردي سيستم قلبي - تنفسي اکسيژن مصرفي بيشينه (VO2max) است که بازتابي از توانايي قلب، ريه ها وخون براي انتقال اکسيژن به عضلات درحال کار و استفاده از اکسيژن توسط عضلات هنگام فعاليت ورزشي است.
با توجه به اينکه مسافت راه رفتن با اکسيژن مصرفي عضلات ارتباط مستقيم دارد لذا بهبود مسافت راه رفتن ممکن است بدليل افزايش ظرفيت عضلات در استفاده از اکسيژن مصرفي يا بهبود عملکرد قلب و ريه ها و خون در انتقال اکسيژن به عضلات باشد.
در تحقيق حاضر افزايش توان هوازي و استقامت متاثر از تمرينات منتخب (شامل تمرينات استقامتي و قدرتي و كششي و تعادلي) بر ظرفيت دستگاه قلبي و تنفسي است كه به نوبه خود باعث افزايش مسافت راه رفتن شده است.
با توجه به اينکه بيماران (MS) به دليل افتادن هاي مکرر که ناشي از عدم تعادل، خستگي و اسپاستيسيتي است، دچار ترس از راه رفتن هستند لذا ممکن است اين افزايش ناشي از کاهش ترس بيماران نيز باشد. افزايش مسافت راه رفتن مي تواند ناشي از افزايش قدرت و تعادل و حتي انعطاف پذيري ناشي از تمرينات قدرتي و تعادلي و كششي باشد زيرا هر يك از اين عوامل بر مسافت راه رفتن افراد موثر است.
مهم ترين مسأله اين است که در اين زمينه خاص تحقيقات مشابه ديگري که شيوه اجراي تمرينات آنها مشابه مطالعه حاضر باشد و بتوان از نتايج آن بهره برد وجود ندارد. از نتيجه اين تحقيق و ساير تحقيقات مي توان اهميت وجود تمرينات به خصوص تمرينات استقامتي را براي افزايش مسافت راه رفتن بيماران (MS) درک کرد.
نتايج آزمون «تي» نشان داد که قدرت در پيش و پس آزمون در گروه هاي تجربي معني دار است. در اين مطالعه قدرت بيماران به ميزان 14% افزايش يافت.
علت اصلي افزايش قدرت در اين تحقيق اثر تمرينات منتخب بر قدرت عضلات از طريق تقويت عضلات و نيز افزايش فراخواني واحدهاي حرکتي و فعال شدن واحدهاي حرکتي جديد است. با توجه به اينكه تمرين قدرتي در 8 هفته اول باعث سازگاري هاي ساختاري و هايپرتروفي جزئي مي شود افزايش قدرت در اين تحقيق مي تواند ناشي از عوامل مذكور باشد زيرا اکثر اين بيماران تجربه تمرينات ترکيبي نداشته و براي نخستين بار به طور جدي اين تمرينات را انجام داده اند. بدين مفهوم که تارهاي عضلاني که تا قبل از شرکت در تمرينات ترکيبي به ويژه تمرينات قدرتي، براي انجام فعاليت عضلاني فراخوان نشدند ، زمينه به کارگيري آنها در شرايط جديد حاصل شده است.
نتايج آزمون «تي» نشان داد که احساس خستگي در پيش و پس آزمون در گروه هاي تجربي و کنترل معني دار نمي باشد. شايد علت اين که خستگي تغيير معني داري نکرد ه بود اين است که خستگي اصولاً به صورت مرکزي است و در واقع اين نوع خستگي يک خستگي عصبي ناشي از بيماري مي باشد و ربطي به خستگي عضلاني ندارد.
اے دنیا کے مسافر منزل تیری قبرھیں اے کر رھا ھیں جو تو دو دن کا یہ سفرھیں موت ھیں تیرا ان دیکھا ساتھی آچانگ تجھے نگل لے گا:ای مسافر دنیا خونه ی توقبر است ای که هرکاری میکنی سفر دو روزه هست مرگ رفیق ندیده ی تو است یکهو نفست رو می گیره
