[tanha]

اطلاعات اولیه
هپاتیت B بوسیله ویروس HBV بوجود می‌آید. می‌توان افراد را علیه این بیماری واکسینه کرد. این ویروس در خون ، منی و مایعات واژینال وجود دارد و از طریق تماس جنسی ، وسایل آلوده تزریق دارو منتقل می‌شود. زنان باردار آلوده می‌توانند از طریق جفت یا در موقع زایمان ، ویروس را منتقل کنند. میزان HBV در خون نسبت ویروس هپاتیت Aبیشتر است و همین باعث انتقال راحت‌تر آن می‌شود. هپاتیت B منتقل شده از مادر به نوزاد در موقع تولد می‌تواند به دو شکل مزمن و حاد دیده شود. مزمن یعنی دستگاه ایمنی بدن تا 6 ماه نمی‌تواند ویروس را شناسایی و نابود کند، در حالی که ویروس برای ماهها و سالها در کبد باقی مانده و به فعالیت و تکثیر ادامه می‌دهد.

این باعث سرطان کبد و آسیب آن می‌شود. کمتر از 10 درصد بزرگسالان بیماری را به شکل مزمن نشان می‌دهند، در حالی که این رقم در کودکانی که در موقع تولد آلوده شده‌اند به 90 درصد و در نوجوانان به 30 - 25 درصد می‌رسد. خطر ابتلا به ویروس در بزرگسالان بستگی به سلامتی دستگاه ایمنی دارد. برای مثال افرادی که دستگاه ایمنی آنها به دلایلی مانند پیوند عضو ، دیالیز و مشکلات کلیوی ، شیمیوتراپی و ایدز تضعیف شده است بیشتر از افراد سالم مبتلا می‌شوند. گزارشها نشان داده است که 90 درصد افراد مبتلا به ایدز به هپاتیت آلوده شده‌اند و از این تعداد 15 درصد ، آن را به شکل مزمن نشان می‌دهند.

نشانه‌های بیماری
تمام افراد آلوده شده با این ویروس علایم بیماری حاد را نشان نمی‌دهند. 40 - 30 درصد افراد آلوده شده علامت خاصی را نشان نمی‌دهند. معمولا علایم حدود 6 - 4 هفته بعد از ورود ویروس بروز می‌کند. مانند هپاتیت A افراد آلوده شده با ویروس هپاتت B حاد احساس بیماری می‌کنند و قادر به انجام کاری نیستند. کمتر از یک درصد افراد آلوده این بیماری را به شکل خیلی شدید و سریع نشان می‌دهند که منجر به از کار افتادن کبد و مرگ می‌شود.

اگر دستگاه ایمنی نتواند بیماری را تا 6 ماه مراقبت کند، شخص علایم هپاتیت مزمن را نشان می‌دهد. نشانه‌های هپاتیت مزمن مشابه هپاتیت حاد باشد. معمولا در افرادی که چندین سال است مبتلا به بیماری هستند گروهی از علایم اضافی را نشان می‌دهند. این علایم شامل کهیر ، جوشهای پوستی ، آرتریت ، سوزش یا مورمور کردن در بازوها و پاها (Polyneuropathy) می‌باشد.

چگونگی تشخیص هپاتیت B
اولین راه تشخیص استفاده از آزمایش خون است که آنتی ژنها و آنتی بادیها که بوسیله دستگاه ایمنی در مقابل ویروس ساخته می‌شود را مشخص می‌کند. آزمایشهای ضروری برای تشخیص آلودگی ، تشخیص آنتی ژن HBSAg (آنتی ژن سطحی B) و دو آنتی بادی HBS ( آنتی بادی مربوط به آنتی ژن سطحی) و آنتی بادی HBC ( آنتی بادی مربوط به آنتی ژن مرکزیB) می‌باشد.

آزمایش با ویروس HBV
بوسیله آزمایش بار ویروسی می‌توان تعداد ویروس را در خون مشخص کرد. اگر بار ویروسی بیشتر از صد هزار نمونه در میلی‌لیتر باشد نشان دهنده فعالیت ویروس در کبد می‌باشد. وقتی بار ویروس از این مقدار بالاتر رود و آنزیمهای کبدی نیز افزایش یابد درمان باید شروع شود. اگر تعداد کمتر از این مقدار باشد و HBe Anti مثبت و HBeAg منفی باشد باید دستگاه ایمنی را کنترل کرد. در این حال نیز ویروس می‌تواند منتقل شود.

آزمایش آنزیمی کبدی
آزمایش آنزیم کبدی میزان آنزیمهای کبد مانند آلانین آمینو ترانسفراز (ALT) و آسپارتات آمینو ترانسفراز (AST) را مشخص می‌کند. افزایش این آنزیمها نشانه آسیب کبد است. در هپاتیت حاد این آنزیمها افزایش پیدا می‌کند ولی موقتی است و ندرتا مشکلات دراز مدت کبدی بوجود می‌آورد. در هپاتیت مزمن مقدار ALT کبد به شکل دوره‌ای یا دائمی افزایش می‌یابد و خطر آسیبهای کبدی دراز مدت را افزایش می‌دهد.

بیوپسی کبد
این روشها میزان آسیب کبدی را مشخص نمی‌کنند به همین دلیل از بیوپسی کبد استفاده می‌شود. بیوپسی برای افرادی که بار ویروسی خیلی بالاتر از صد هزار دارند و آنزیمهای کبد در آنها افزایش پیدا کرده است استفاده می‌شود.

ارتباط هپاتیت B و ایدز
بزرگسالانی که به ویروس هپاتت B آلوده شده‌اند کمتر از 10 درصد احتمال دارد آلودگی را به شکل مزمن نشان دهند ولی اگر شخص به ایدز مبتلا باشد این احتمال به 25 درصد می‌رسد. زیرا این افراد دستگاه ایمنی ضعیفی دارند. در افراد مبتلا به ویروس ، پاسخ به هپاتیت ضعیف شده یا از بین می‌رود. این موضوع باعث فعال شدن ویروس می‌شود و در نتیجه خطر آسیب کبد را افزایش می‌دهد. ارتباط بین ایدز شدت هپاتیت کاملا معلوم نیست ولی گزارشها نشان داده است که در افراد آلوده با هر دو ویروس خطر ابتلا به سیروز کبدی بیشتر می‌شود و بار ویروسی بالاتر می‌رود. همچنین در این افراد خطر از کار افتادگی کبد دو برابر می‌شود.

درمان هپاتیت B
فرد مبتلا به نوع حاد بیماری احتیاج به درمان ندارد و می‌تواند با استراحت و قرصهای ایبوپروفن و نوشیدن مایعات بیماری را تحت نظر قرار دهد. درمان فقط برای افراد مبتلا به هپاتیت مزمن تجویز می‌شود. هدف از درمان ، کاهش بار ویروسی و سطح آنزیمهای کبد می‌باشد. اگر آنتی ژنهای HBSAg و HBeAg از خون پاک شوند درمان متوقف می‌شود.

واکسن هپاتیت B
دو نوع واکسن هپاتیت B که محتوی HBSAg می‌باشد در دسترس است. واکسنهای بدست آمده از پلاسمای خون و واکسنهای نوترکیبی. هر دو نوع واکسن حتی اگر پس از تولد تلقیح شوند مطمئن ، ایمنی‌زا و اثر بخش هستند. (آنتی بادی مادری تاثیری بر پاسخ به واکسن نمی‌گذارد) بیش از 90 درصد کودکان حساس پس از سه دوز واکسن ، آنتی بادی محافظت کننده را تولید می‌کنند و در اکثر مطالعاتی که بر کودکان هم گروه برای بیش از 10 سال انجام شده است اثر بخشی واکسن جهت جلوگیری از حامل مزمن شدن از 90 درصد تجاوز می‌کند.

[naz.gigili]

هپاتیت یعنی التهاب كبد كه در میان مردم به یرقان مشهور است. مهم ترین عوامل ایجاد كننده این بیماری ویروس ها هستند. البته علت های دیگری هم چون داروها، بیماری های ارثی و مصرف الكل می تواند سبب هپاتیت شود. از مهم ترین ویروس هایی كه موجب هپاتیت می شوند می توان ویروس های هپاتیت نوع D،C،B،A و ... را نام برد. بیماری هپاتیت را به دو نوع هپاتیت A و هپاتیت B تقسیم و از یكدیگر تفكیك می كنند.
هپاتیت A
این بیماری، یرقان همه گیر نیز نامیده می شود. بیماری واگیرداری است كه به وسیله ویروس هپاتیت A ایجاد می شود. بیماران منبع اصلی انتشار عفونت هستند و بیماری از طریق آب و مواد غذایی آلوده، دست و لوازم آلوده بیمار (ظروف) قابل انتقال است. ویروس به مدت یك تا دو هفته پیش از آغاز بیماری و تا چهار هفته پس از آن از طریق مدفوع دفع می شود كه خطر انتقال به دیگران وجود دارد. هپاتیت A بندرت از طریق خون و فرآورده های خونی منتقل می شود.
پیشگیری
- رعایت بهداشت فردی شامل شستن دست ها قبل و بعد از غذا خوردن.
- ضد عفونی كردن میوه ها و سبزیجات قبل از مصرف.
- ضد عفونی كردن وسایل بیمار.
- دفع بهداشتی فاضلاب جهت جلوگیری از آلودگی آب، میوه ها، سبزیجات و خوراكی ها.
هپاتیت B
هپاتیت B ، هپاتیت سرم نیز نامیده می شود. یك عفونت حاد عمومی است كه بیشترین آسیب آن به كبد وارد می شود. نزدیك به۵ تا۱۵ درصد بیماران، مبتلا به بیماری مزمن كبد می شوند و كمتر از۱۰ درصد بالغین آلوده، حامل بیماری هستند. بیماری در مناطقی كه افراد دچار فقر اقتصادی، اجتماعی می باشند شیوع بیشتری دارد. گروه هایی كه بیشتر در معرض خطر ابتلا به هپاتیت B هستند پزشكان، جراحان، پرستاران، كاركنان بخش دیالیز و آزمایشگاه، معتادان تزریقی و همجنس بازان می باشند. سایر افراد در صورت عدم رعایت بهداشت فردی نیز در معرض خطر هستند. در مجموع هپاتیت B خطرناك تر از هپاتیت A است.
عامل بیماری
ویروس هپاتیت B ، عامل بیماری و انسان تنها میزبان طبیعی این ویروس است. ویروس می تواند مدت ها در محیط زیست زنده بماند و كاملاً پایدار است. در دوره پنهانی بیماری و در مرحله حاد آن، ویروس در خون وجود دارد. از خصوصیات این ویروس دوره نهفتگی طولانی بین۶ هفته تا۶ ماه است. ویروس در خون، سرم، ادرار و مایعات بدن (بزاق، ترشحاتِ واژن و اسپرم) وجود دارد.
ناقلین هپاتیت B باید چه نكاتی را بدانند؟
ناقلین هپاتیت B باید بدانند كه با گذشت زمان ممكن است ویروس از بدنشان پاك و خارج شود ولی ممكن است ویروس مجدداً فعال شده و سبب آسیب كبد شود. در چنین شرایطی اقدامات خاصی مورد نیاز است. با توجه به این كه امكان فعال شدن ویروس در بدن ناقلین هپاتیت B وجود دارد به همین دلیل باید هر۶ ماه در مورد آنها بررسی لازم به عمل آید تا درصورت شناخت آن اقدامات لازم انجام شود. تا به امروز درمانی جهت ناقلین B وجود نداشته و از آنجا كه عملكرد كبد آنها خوب است نیازی به درمان وجود ندارد.درمان حمایتی با برخی داروها فقط در مبتلایان به هپاتیت مزمن صورت می گیرد. مادران باردار برای جلوگیری از انتقال بیماری به نوزاد خود باید پزشك را از وجود بیماری در بدن خود آگاه سازند.
ناقل هپاتیت B چه كسی است؟
ناقل هپاتیت B به كسانی گفته می شود كه ویروس هپاتیت B بیش از۶ ماه در خونش وجود داشته باشد، حال عمومی خوبی داشته و در بررسی آزمایشگاهی اختلالی در كار كبدشان مشاهده نشود.
در چنین شرایطی ویروس به صورت مسالمت آمیز در داخل بدن وجود داشته ولی آسیبی به كبد وارد نمی كند. امكان آلودگی با ویروس هپاتیت A بسیار و آلودگی با ویروس هپاتیت B شایع تر است.
راههای عمده انتقال هپاتیت B كدام است؟
در ناقلین هپاتیت B ، ویروس به صورت نهفته در بدن باقی می ماند و آنچه اهمیت دارد خطر انتقال ویروس به دیگران است.
راههای انتقال متعدد است. مهم ترین راهها عبارتند از:
- انتقال خون و فرآورده های خونی
- تماس با خون آلوده
- به كار بردن سرنگ، سوزن و وسائل آلوده جراحی در پزشكی، داندان پزشكی، خال كوبی، سوراخ كردن گوش، ختنه اطفال.
- به كار بردن تیغ، مسواك و حوله به صورت مشترك.
- استفاده از سرنگ مشترك در معتادان تزریقی.
- انتقال از مادر آلوده به ویروس هپاتیت B ، به نوزاد، هنگام زایمان یا از طریق بزاق آلوده از راه چشیدن غذای نوزاد.
- انواع ترشحات بدن: بزاق، ادرار، اسپرم و ترشحات واژن حاوی ویروس است، بنابراین آلودگی از راه بوسیدن و آمیزش جنسی منتقل می شود. انتقال بیماری از راه بند پایان (پشه و ساس) مشكوك است.
در ناقلین هپاتیت B ، ویروس به صورت نهفته در بدن وجود دارد، آنچه اهمیت دارد خطر انتقال ویروس به دیگران است پس بایستی احتیاط لازم صورت گیرد.
ناقلین هپاتیت B باید به چه نكاتی توجه داشته باشند؟
- برای بررسی وضعیت كار كبد، معاینات و انجام آزمایش هر۶ ماه یك بار به پزشك مراجعه كنند.
- كلیه اعضاء خانواده (همسر، فرزندان و كلیه كسانی كه در یك مكان با ناقلین زندگی می كنند) باید علیه هپاتیت B واكسینه شوند.
- در صورت مراجعه به دندانپزشك، آزمایشگاه، پزشك و اصولاً هر جای دیگر كه خطر انتقال ویروس به دیگران وجود دارد حتماً آنان را از وجود آلودگی به ویروس هپاتیت B آگاه كنند.
- تلاش كنند تا به وزن مناسب دست یابند.
- از وسایل و لوازم شخصی چون مسواك، ریش تراش، و ... به صورت مشترك استفاده نكنند.
- مشروبات الكلی سبب تشدید بیماری می شود. جداً بایستی از مصرف آنها پرهیز كنند.
- ناقلین هپاتیت می توانند مثل بقیه مردم زندگی كنند، ورزش كنند و هیچ گونه محدودیتی در رژیم غذایی آنها وجود ندارد. خوشبختانه تماس های عادی و روزمره نظیر دست دادن، در یك اتاق كار كردن، معاشرت با دوستان، همكلاسی ها و افراد فامیل خطری برای دیگران ندارد. هدف برنامه ایمن سازی علیه هپاتیت B پیشگیری از حالت ناقل شدن است.
هشدار و رهنمود
- ناقلین هپاتیت B می توانند ازدواج كنند ولی همسر آنان باید بر علیه بیماری واكسینه شده و از تاثیر مثبت واكسن نیز باید مطمئن بود.
- تمام خانم های باردار بایستی از نظر هپاتیت B بررسی شوند تا درصورت شناسایی عفونت از انتقال بیماری به نوزاد پیشگیری شود.
- امكان حاملگی برای خانم های ناقل هپاتیت B وجود دارد ولی آنچه مهم است خطر انتقال هپاتیت به نوزاد است. برای كاهش خطر باید بلافاصله پس از تولد و زیر نظر پزشك به نوزاد سرم ایمنوگلوبولین و واكس هپاتیت B تزریق كرد.
- خانم های ناقل هپاتیت اگر به تعداد كافی فرزند دارند از حاملگی بیشتر پرهیز كنند. مناسب ترین روش پیشگیری از بارداری در این شرایط روش های دائمی (وازكتومی یا توبكتومی) هستند.بایستی كلیه نوزادان، خانواده افراد مبتلا به هپاتیت B ، شاغلین حرفه پزشكی و سایر افراد در معرض خطر علیه این نوع هپاتیت واكسینه و ایمن شوند.
پیشگیری
برای هپاتیت B هیچ درمان ویژه ای نیست، بنابراین ایمن سازی كودكان و نوزادان پیش از مواجهه با ویروس جهت پیشگیری از حالت حامل بودن در نوزادان زاده شده از مادران مبتلا به هپاتیت B از اهمیت ویژه ای برخوردار است.
- واكسیناسیون گروههای در معرض خطر.
- شناسایی مادران آلوده به ویروس.
- بیماریابی در گروههای در معرض خطر.
- ضدعفونی كردن كلیه لوازم جراحی داندانپزشكی، پزشكی.
- استفاده از سرنگ و سوزن استریل.
- آزمایش خون كلیه اهداء كنندگان خون.
- جلوگیری از خال كوبی و ختنه اطفال به صورت سنتی.
- هرگز از حوله، مسواك و تیغ صورت تراشی به صورت مشترك استفاده نشود.
- جلوگیری از بی بند و باری های جنسی و پایبندی به اخلاق خانواده.

[شهرزاد]

هپاتیت C چیست؟

ارزیابی وضعیت كبد برای تشخیص هپاتیت الزامی است. درمان این نوع هپاتیت گرچه مشكل است اما در بسیاری با آزمایش قابل شناسایی است.


عامل بیماری هپاتیت C یك ویروس است و در ابتدا می‌تواند مثل یك سرماخوردگی معمولی بروز كند. ولی بیماری مزمن هپاتیت C برعكس سرماخوردگی معمولی، به دلیل از كار افتادن كبد و مشكل بودن درمان می‏تواند برای حیات بیمار تهدیدآمیز باشد.

این ویروس عمدتا از طریق تماس با خون شخص آلوده منتقل می‌شود.

همچنین استفاده از سوزن سرنگ‌های آلوده، بویژه در افراد معتاد به مواد مخدر تزریقی، سوراخ شدن بدن با هر وسیله تیز یا سوزن آلوده (خالكوبی) مخصوصا با وسایل غیراستاندارد، استفاده از لوازم شخصی به صورت مشاركتی و مقاربت جنسی بدون وسایل حفاظتی نیز باعث انتقال این ویروس می‌شود.

باید یادآور شد كه تماس‌های عادی مانند دست دادن و بوسیدن... راه انتقال این ویروس نیست.

با انجام آزمایش‌های مخصوص می‌توان این نوع هپاتیت را تشخیص داد.



ارزیابی وضعیت كبد برای تشخیص هپاتیت الزامی است. درمان این نوع هپاتیت گرچه مشكل است اما در بسیاری با آزمایش قابل شناسایی است.

[a_ra]

با سلام
میخاستم بدونم آیا تزریق واکسن هپاتیت برای جلوگیری از ابتلا به این بیماری با بیماری ام اس رابطه داره؟
پزشک متخصص بنده عنوان کرده چون من مبتلا به بیماری ام اس هستم و بتافرون تزریق میکنم دیگه نیازی به واکسینه شدن ندارم. آیا از بین دوستان هستن کسانی که ام اس داشتن و در عین حال واکسن هپاتیت رو هم زدن؟؟؟

[نازلی]

مترجم دکتر متین محمدی پور

واکسن هپاتیت B با بیماری مالتیپل اسکلروزیس در دوران کودکی مرتبط نیست


واکسینه کردن کودکان علیه ویروس هپاتیت B با افزایش خطر بروز بیماری مالتیپل اسکلروزیس در آن ها ارتباطی ندارد.


محققان توضیح می دهند پژوهش های بی شماری ارتباط بالقوه بین واکسن هپاتیت B و MS را در بزرگسالان مشخص کرده اند. اکثر این پژوهش ها به بروز بیماری MS در یک دوره مشخص کوتاه یا بلند زمانی دست نیافته اند و تنها یکی از این پژوهش ها نشان داد که خطر بروز بیماری MS در خلال 36 ماه پس از تجویز واکسن در بزرگسالان ممکن است افزایش یابد.


محققان می گویند:« تعدادی از این پژوهش های اپیدیمیولوژیک به علت محدودیت ها در روش های آزمایشگاهی مورد انتقاد قرار گرفته اند. این تضاد شک و شبهه و عدم اطمینانی را در عموم جامعه نسبت به واکسن هپاتیت B به وجود آورده است. با وجود حمایت مراکز درمانی واکسینه کردن کودکان علیه هپاتیت B در بسیاری از کشورها هنوز در سطح پایینی باقی مانده است. در صورتی که واکسینه کردن کودکان بر ضد هپاتیت B در دوران کودکی به معنای ایمنی قوی و طولانی مدت است و علی رغم سطوح بالای شیوع این بیماری و مرگ و میر ناشی از آن، کودکان در آینده از ابتلا به این بیماری مصون می مانند.»


دکتر یان میکالف و همکارانش از فرانسه به بررسی و آنالیز داده های حاصل از 143 کودک شرکت کننده در یک پژوهش پرداختند. این کودکان تا قبل از سن 16 سالگی به بیماری MS مبتلا نشدند و تمام آن ها دوره های از وقوع این بیماری را در بین سال های1994 تا 2003 تجربه کرده بودند. محققان هر یک از این بیماران را با 8 نفر دیگر از جمعیت عمومی جامعه به صورت کنترل موردمقایسه قرار دادند. تمام 8 نفر در گروه کنترل از نظر سن، جنس و محل سکونت در یک منطقه با فرد مبتلا به بیماری MS مطابقت داشتند، با این تفاوت که این 8 نفر مبتلا به بیماری MS نبودند. اطلاعات در مورد واکسیناسیون و تاریخچه بیماری MS در خانواده ( همانند سایر بیماری های اتوایمون) از طریق مصاحبه های تلفنی جمع آوری شد.


36 ماه قبل از آغاز اولین دوره تظاهرات بیماری MS در حدود 32 درصد از 143 بیمار مبتلا به MS و 1122 فرد در گروه های کنترل علیه هپاتیت B واکسینه شدند.بر اساس گفته محققان واکسیناسیون علیه هپاتیت B در خلال سه سال از دوره پژوهش با افزایش بروز تظاهرات اولیه بیماری MS ارتباطی نداشت. علاوه بر این هیچ ارتباطی نیز بین تعداد دفعات تزریق یا نام های تجاری متفاوت واکسن هپاتیت B با افزایش بروز تظاهرات بیماری MS دیده نشد.


محققان این پژوهش به این نتیجه گیری دست یافتند که به نظر نمی رسد واکسیناسیون علیه هپاتیت B در دوران کودکی با افزایش بروز تظاهرات اولیه MS ارتباطی داشته باشد.

[مانیستا]

با سلام
میخاستم بدونم آیا تزریق واکسن هپاتیت برای جلوگیری از ابتلا به این بیماری با بیماری ام اس رابطه داره؟
پزشک متخصص بنده عنوان کرده چون من مبتلا به بیماری ام اس هستم و بتافرون تزریق میکنم دیگه نیازی به واکسینه شدن ندارم. آیا از بین دوستان هستن کسانی که ام اس داشتن و در عین حال واکسن هپاتیت رو هم زدن؟؟؟

من آشنامون ام اس داره و سه نوبت تزریق هپاتیت رو انجام داده و دکترش بهش گفته که بهتر اینکارو انجام دادی چون کبدت در امانه .....

[nahid]

منم تا حالا نزدم. بزنیم یا نزنیم ؟ دکترا چی میگن ؟ تو دندانپزشکی مشکلی برامون پیش نیاد !

[شیرین]

من تا به امروز واکسن هپاتیت نزدم...میگم اگه هپاتیت هم برام اوکی بشه دیگه چه شود