[همسر یک مشکوک به ام اس]

محققان در دستیابی به موفقیت در فناوری نانو و ام اس ، نانوذرات زیست تخریب پذیر تولید کردند که وسیله ای مناسب برای ارائه حقه به سیستم ایمنی بدن است تا حمله به میلین خود را متوقف کند


فناوری نانو کل سیستم ایمنی بدن را سرکوب نمی کند و مانند درمان های کنونی برای MS، بیماران را بیشتر مستعد ابتلا به عفونت های روزمره و میزان بالاتر خطر سرطان نمی کند. در عوض، زمانی که نانوذرات متصل شده به آنتی ژن های میلین به موش تزریق شد، سیستم ایمنی بدن را دوباره به حالت عادی برگرداند. بنابراین سیستم ایمنی بدن شناخت میلین به عنوان یک مهاجم بیگانه و حمله به آن را متوقف کرد.

استفان میلر، نویسنده این مطالعه و جودی گانهیم استاد میکروبیولوژی و ایمونولوژی دانشکده پزشکی فینبرگ در دانشگاه نورث وسترن، گفت: ":" این دستیابی به موفقیت بسیار بزرگی در ایمونوتراپی است. "جذابیت این تکنولوژی جدید این است که می توان آن را در بسیاری از بیماری های مربوط به سیستم ایمنی استفاده کرد. ما به سادگی آنتی ژنی که تحویل داده شده است را تغییر می دهیم."

میلر گفت "رویکرد ما بازسازی سیستم ایمنی بدن است به طوری که از آن به بعد دیگر به میلین حمله نکند اما عملکرد سیستم ایمنی طبیعی دست نخورده باقی بماند ."

نانوذرات تولید شده و در حال حاضر تائید شده توسط FDA ، توسط لونی شیا استاد مهندسی شیمیایی و بیولوژیکی دانشکده مهندسی و علوم کاربردی در شمال غرب مک کورمیک برای بیماران ام اس توسعه داده شد.

"این دستیابی به موفقیت بزرگی در فناوری نانو است،که نشان می دهد شما می توانید با استفاده از آن سیستم ایمنی بدن را تنظیم کنید،



نانوذرات دارای مزایای بسیاری است. می توان آنها را به آسانی در آزمایشگاه تولید کرد. آنها درمان بالقوه ارزان تر و در دسترس تر برای جمعیت عمومی است. علاوه بر این، این نانوذرات از پلیمری به نام پلی لاکتید شرکت PLG ، ساخته شده اند که شامل اسید لاکتیک و اسید گلیکولیک است و هر دو متابولیت طبیعی در بدن انسان ساخته شده است. PLG اغلب برای بخیه های زیست تخریب پذیر استفاده می شود.

حقیقت این است که PLG که در حال حاضر تایید شده توسط FDA برای برنامه های کاربردی دیگر می باشد باید برای بیماران خود ایمنی بررسی شوند، میلر و شیا آزمایش نانوذرات را با اندازه های مختلف انجام دادند و کشف کردند که 500 نانومتر موثر در تعدیل پاسخ ایمنی بود.

میلر گفت: "ما این ذرات را به حیوانات که بسیار شبیه ام اس عود کننده بهبود یابنده بود تزریق کردیم و بیماری آنها را متوقف کردیم ،". "ما مانع عود بیماری تا 100 روز در این حیوانات شدیم که معادل چندین سال در زندگی یک بیمار MS است."



http://www.sciencedaily.com/releases/201...141516.htm

[sara-m]

دستتون درد نکنه بابت خبرا!
مشکل اصلیه نانوذرات سمیتی که ممکنه تو بدن ایجاد کنن و این موضوعه که باعثه طولانی شدن روند استفاده از اونا میشه! آخرین مقاله ای که من خوندم که دکتر صحراییان با همکاراشون داده بودن برای سال 2011 بود که با استفاده از نانوذره (SPION) دارو رسانی و همچنین وضوح تصویر در ام آر آی ها بیشتر و بهتر شده بود! این فکر کنم آخرین کار ایرانی ها بود که اونم باز یه شبیه سازی و این صوبتا بود! اما یه کار جدید دیگه که انجام شده بود تو یکی از دانشگاههای آمریکا تولید غلاف میلین تو محیط آزمایشگاهی با استفاده از نانوذرات بود که میخواستن با استفاده از اون عوامل موثر در تخریب میلین رو بررسی کنن که هیچ خبری نشد!! اما متاسفانه تو ایران نه تنها رو این موضوع کار نمیکنن طرح هم که میبری میگن پرهزینه است! ما آخرین بار با رییس بیوشیمی و بیوفیزیک دانشگاه تهران حرف زدیم طرح رو دید گفت خیلی خوبه اما پرهزینه است! این طرح رو ببری اونور خیلی خوب روش کار میکن! یه همچین وضعی داریم ما:-(

[sooorooosh]

این خودش کلی طول میکشه که از فاز حیوانی بیاد رو فاز انسانی پیاده بشه...اما این اصلاً مرحله سخت کار نیست...وقتی دارو رو انسان تا یید شد...همون قدر که دوستمون گفت طول میکشه تا بیاد ایران...ایشالا برای نسلهای اینده که میخوان ام اس بگیرن
انقدر آرزو دارم بچه یکی از اونایی که اختلال ایجاد میکنن تو کار بیمه شدن دارومون ام اس بگیره...ببینم میخوان چکار کنن...

[همسر یک مشکوک به ام اس]

این خودش کلی طول میکشه که از فاز حیوانی بیاد رو فاز انسانی پیاده بشه...اما این اصلاً مرحله سخت کار نیست...وقتی دارو رو انسان تا یید شد...همون قدر که دوستمون گفت طول میکشه تا بیاد ایران...ایشالا برای نسلهای اینده که میخوان ام اس بگیرن
انقدر آرزو دارم بچه یکی از اونایی که اختلال ایجاد میکنن تو کار بیمه شدن دارومون ام اس بگیره...ببینم میخوان چکار کنن...

سروش جان البته در مواردی که FDA دارویی را قبلا پذیرفته باشد و بخواهند در کاربردی دیگر استفاده شود سرعت بالاتر می رود مثلا اگر در حالت عادی نتایج ازمایشات در فاز انسانی 7 سال طول بکشد در این شرایط ممکن است طی 3 تا 5 سال استفاده از ان نهایی شود و چون درمان یکباره انجام می شود میشه رفت خارج و درمان را گرفت.

[paeazan]

انقلاب نانوفناوری در توقف بیماری ام‌اس در موش‌ها
دوشنبه ۲۹ آبان ۱۳۹۱
در یک دستاورد بزرگ برای فناوری نانو و بیماری ام‌اس، محققان دانشگاه نورث‌وسترن موفق به ساخت یک نانوذره تجزیه‌پذیر شده‌اند که یک خودروی عالی برای انتقال مخفیانه پادتن برای تحریک سیستم ایمنی و توقف حملات آن به میلین و یک مدل ام‌اس عودکننده فروکش کننده در موش‌ها بوده است.

به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، این نانوفناوری جدید همچنین در طیف گسترده‌ای از بیماری‌های مرتبط با ایمنی از جمله دیابت نوع یک، حساسیتهای غذایی و هوایی مانند آسم قابل اجرا است.

در بیماری ام‌اس، سیستم ایمنی بدن به غشای میلین که سلول‌های عصبی مغز، نخاع و عصب بینایی را مورد پوشش قرار می‌دهد، حمله کرده و هنگامی که این پوشش تخریب می‌شود، علائم الکتریکی به طور کارآمد منتقل نشده و منجر به علائمی از بی‌حسی ملایم عضلات گرفته تا فلج یا کوری می‌شود.

حدود 80 درصد از بیماران ام‌اس با نوع عود‌کننده فروکش کننده تشخیص داده شده‌اند.

این نانوفناوری جدید کل سیستم ایمنی بدن را مانند درمان‌های کنونی ام‌اس سرکوب نمی‌کند بلکه در عوض هنگامی که این نانوذرات به پادتن‌های میلین متصل شده و درون بدن موشها تزریق شدند، سیستم ایمنی به حالت عادی اولیه بازمی گردد.

در بیماری‌هایی مانند ام‌اس، سیستم ایمنی بدن میلین را به عنوان یک مهاجم خارجی شناخته و به آن حمله می‌کند.

این نانوذره که از پلیمر PLG ساخته و توسط سازمان غذا و داروی آمریکا تائید شده، توسط لونی شی، استاد مهندسی و شیمی دانشکده مهندسی و علوم پایه مک‌کومیک دانشگاه نورث‌وسترن تولید شده است.

این شیوه مشابه یکی از شیوه‌های مورد استفاده در کارآزمایی‌های انسانی اولیه و ثانویه کنونی است که در آن از سلولهای سفید خون خود بیمار برای انتقال پادتن استفاده می‌شود. این راه بسیار هزینه‌بر و پرزحمت است. شیوه جدید این دانشمندان نشان داده که این نانوذرات می‌توانند با تاثیر مشابه سلولهای سفید خون به عنوان خودروهای ناقل پادتن عمل کنند.

این نانوذرات از پلیمر PLG ساخته شده‌اند که شامل اسید لاکتیک و اسید گلیکولیک هستند و هر دو متابولیت‌های طبیعی در بدن انسان به شمار می روند.

جزئیات این پژوهش در مجله Nature Biotechnology منتشر شده است.

---

استفاده از نانو ذرات در درمان ام اس
ذرات نانو توانایی به کار گیری در درمان ام اس را دارند.
به گزارش خبرنگار علمي باشگاه خبرنگاران؛ محققان اعلام کردند که توانسته اند از ذرات نانو درجلوگیری از پیشرفت بیماری ام اس در موش های آزمایشگاهی جلوگیری می کنند.

این ذرات حدود 200 بار باریک تر از ضخامت موی انسان هستند. ذرات به کار گرفته شده در این پژوهش، از مواد مشابه تشکیل دهنده ذرات نانو در ساخت بخیه های جذبی ساخته شده اند.

این ذرات با اضافه شدن یک نوع پروتئین خاص، قادر خواهند بود به بدن کمک کنند تا به اجزای خود آسیب نرساند.

اگر این درمان جدید در مطالعات انسانی نیز به نتیجه برسد، می تواند از آن در درمان های هدفمند نه تنها در درمان ام اس بلکه در درمان دیگر بیماری های خود ايمنی از جمله دیابت نوع 1 و آرتریت روماتویید استفاده کرد.

در بیماری ام اس، بدن به میلین خود حمله می کند.مانند عایق اطراف سیم های برق، میلین ماده ای است که فیبرهای عصبی را می پوشاند و به آنها این امکان را می دهد که به طور موثر به حمل علائمی که درواقع قدرت بدن محسوب می شود بپردازند.

با گذشت زمان، افراد مبتلا به ام اس ممکن است با مشکلات مربوط به آسیب میلین از جمله مشکل هماهنگی عضلات، مشکلات حرکتی، بی حسی، درد و مشکلات بینایی مواجه شوند.

در این پژوهش نوع عود کننده و بهبود یابنده ام اس مورد بررسی قرار گرفت.

پژوهشگران در این زمینه از سیستم دفع زباله دفع استفاده کردند. یکی از مهمترین فعالیت های سیستم ایمنی بدن در مبارزه با موارد خارجی، دفع سلولهای مرده است.

وقتی سلول های مرده وارد طحال می شوند، سلول های بزرگ خونی سفید به نام ماکروفاژها آنها را جذب می کنند. در حین این عمل، ماکروفاژها علائمی به سیستم ایمنی بدن منتقل می کنند تا به بدن اطلاع دهند این سلولهای مرده یا در حال مرگ خطرناک نبوده و تنها زباله هستند.

برای اولین بار یک متخصص سیستم ایمنی بدن به نام دکتر استفن سیلر دریافت که می توان از این سیستم حمل زباله استفاده کرده و به بدن در شناخت و سپس چشم پوشی از دفع پروتئین هایی که به اشتباه، تهدید در نظر گرفته می شوند، کمک کرد.

وی در ابتدا از سلولهای در حال مرگ بدن انسان استفاده کرد. به این منظور پروتئین خاصی به همراه این سلولها به بدن این پیغام را می داد که به دفع آنها نپردازد.

در این روش دیگر پاسخ های ایمنی بدن از جمله محافظت در مقابل برخی عفونت ها فعال باقی مانده و مانند دیگر روش های درمانی، سرکوب نمی شود.

[paeazan]

اينديپندنت: دانشمندان با استفاده از نانو بيماريهاي مربوط به سيستم دفاعي بدن را درمان مي کنند

تهران / واحد مرکزی خبر / 1391/08/29
روزنامه ایندیپندنت نوشت دانشمندان شیوه جدیدی ابداع کرده اند که با استفاده از نانو می توان بیماری های مربوط به سیستم دفاعی بدن را درمان کرد.
پایگاه اینترنتی این روزنامه انگلیسی در گزارشی به قلم جرمی لارنس نوشت: موفقیت دانشمندان در ابداع یک شیوه درمانی جدید با استفاده از نانوذرات، امید آنها را برای درمان بیماری های مهمی از جمله مولتیپل اسکلروز(یک بیماری مزمن است که سیستم عصبی مرکزی شامل مغز و نخاع را درگیر می کند)، دیابت نوع یک، آسم و آلرژی های غذایی افزایش داده است.
شاخص مهم این بیماری ها این است که سیستم ایمنی به سلولهای بدن حمله می کنند. عملکرد اولیه این نانوذرات این است که جلوی حمله سیستم ایمنی را می گیرد.
به نوشته این روزنامه، در این شیوه جدید درمانی به جای تجویز دارو که همه سیستم ایمنی بدن را سرکوب می کند- این عامل بیماران را به شدت در برابر عفونت و سرطان مستعد می کند- با تجویز این نانوذرات به بیماران تنها فعالیت بخش انتخاب شده ای از سیستم ایمنی بدن که عامل بروز بیماری است، از کار می افتد. به عبارت دیگر روش جدید درمان در مقایسه با شیوه های متداول درمان این بیماری ها عوارض جانبی کمتری دارد.
محققان دانشگاه نورسوسترن آمریکا با همکاری موسسه ملی بهداشت این کشور توانستند با استفاده از این روش جلوی پیشرفت بیماری مولتیپل اسکلروز را در موش ها بگیرند.
در بیماری ام اس، سیستم دفاعی بدن با حمله به غلاف میلین محافظ فیبرهای عصبی در مغز و نخاع باعث بروز علائم بیماری در فرد می شود.
دانشمندان با تزریق نانوذرات متصل به آنتی ژنهای میلین- پروتئین هایی هستند که مانع از حمله سیستم دفاعی بدن به غشای میلین به عنوان عنصر خارجی و متخاصم می شوند- به منظم شدن عملکرد سیستم ایمنی و جلوگیری از حمله آنها به مغز می شوند.
باید خاطر نشان کرد این نانوذرات ها از سوی وزارت بهداشت و درمان آمریکا تایید شده و برای درمان بیماری های مختلف مورد استفاده قرار می گیرند.
دانشمندان در آزمایش های خود متوجه شدند، استفاده از این نانوذرات در جلوگیری از بروز بیماری های دیگر مربوط به سیستم ایمنی از جمله دیابت نوع یک و انواع آلرژی های غذایی کارایی خوبی دارند. انتظار می رود استفاده از این شیوه جدید درمانی در حل مشکلات و آسان تر شدن درمان این گونه بیماری ها تحول عظیمی ایجاد کند.

[joker]

ممنون از خبرهای خوب و امیدوار کننده

من در جایی خواندم که همین آقای میلر گفته که چند تا آزمایش دیگه روی حیوانات انجام میده و اگر همه چیز باز هم موفق آمیز باشه از حدود 2 سال دیگه آزمایش بر روی انسان را آغاز میکنه خوب اگر سر موقع آغاز بشه حدود 2 سال هم طول میکشه تا تست اول انسانی تموم بشه شاید یکی تا دو سال هم تستهای بعدی طول بکشه و نهایتا از حدود 6 تا 7 سال آینده بره برای تصویب و نهایتا تا 10 سال آینده در جهان سوم در دسترس خواهد بود. نه فایده نداره خودمون باید نانوتکنولوژی را به خدمت بگیریم و فکری کنیم

[paeazan]

1391/9/1
یک روش ابتکاری برای توقف حملات ام.اس، دیابت نوع۱، حساسیت، آسم و ...

  IMAGE634890822464740490.jpg (اندازه: 194.73 KB / تعداد دفعات دریافت: 1)

محققان با انتقال پادگن توسط نانوذرات زیست‌تجزیه‌پذیر به بدن موش‌ها، به سیستم ایمنی آنها آموزش داده‌اند تخریب سلول‌های خودی را متوقف کند، روشی که می‌تواند برای توقف تمامی بیماری‌های خودایمنی استفاده شود
محبوبه عمیدی: در بیماری ام.اس این سلول‌های ایمنی بدن فرد هستند که به غلاف میلین که سلول‌های عصبی بدن او را احاطه کرده، حمله می‌کنند و در نهایت با تخریب این بخش که نورون‌ها را ایزوله می‌کند، مانع از ارسال درست پیام‌های الکتریکی می‌شوند. نتیجه این تخریب می‌تواند از بی‌حس شدن ماهیچه‌ها در فرد تا فلج یا از دست دادن قدرت بینایی او ادامه پیدا کند.
ام.اس در حدود 80درصد از قربانیان خود روندی پیش‌رونده را طی می‌کند و اغلب برای سرکوب حملات آن از داروهایی استفاده می‌شود که سیستم ایمنی بدن فرد را تضعیف می‌کنند و می‌توانند او را با احتمال بیشتری در معرض خطر ابتلا به عفونت‌ها یا حتی بیماری‌های صعب‌العلاجی مانند سرطان قرار دهند.
بیماری‌های دیگری مانند دیابت نوع 1، انواع آلرژی غذایی و حساسیت‌های تنفسی مانند آسم نیز مانند ام.اس از جمله بیماری‌های خودایمنی هستند که به دلیل تخریب سلول‌های خودی توسط سلول‌های ایمنی که دیگر آنها را نمی‌شناسند، ایجاد می شوند. شاید تلاش محققان دانشگاه نورث وسترن بتواند درمان مشابهی برای تمام این بیماری‌ها ارائه کند.
به گزارش ساینس دیلی، استفان میلر و همکاران او در دانشکده پزشکی دانشگاه نورث وسترن پس از اتصال پادگن میلین به نانوذرات زیست‌تجزیه‌پذیری که توسط یکی از اساتید شیمی و مهندسی زیست‌شناختی این دانشگاه از موادی که مورد تأیید اف.دی.ای (سازمان غذا و داروی ایالات متحده) است تهیه شده، این ذرات را به صورت وریدی به موش‌ها تزریق کردند. این نانوذرات همراه با جریان خون وارد طحال که در بدن مسئولیت پاکسازی و حذف سلول‌های خونی مرده را به عهده دارد، شده و توسط ماکروفاژها مانند هر سلول خونی دیگری که عمرش به پایان رسیده بلعیده شدند. در مرحله بعد ماکروفاژها پادگن متصل به آنها را مانند تکه‌ای از سلول‌های خونی مرده به سلول‌های ایمنی T نشان دادند تا مانع از حمله این سلول‌ها به سلول‌های خودی شوند. در نتیجه سلول‌های T که میلین را تا پیش از این مهاجم فرض می‌کردند، یاد گرفتند که باید حمله به غلاف آن را متوقف کنند.
این نانوذرات از پلیمری به نام پلی‌لاکتید کو-‌گلیکولید ساخته شده‌ که از ترکیب اسیدلاکتیک و گلیکولیک‌اسید (که به شکل طبیعی در بدن وجود دارند) تشکیل شده است. این محققان از نانوذراتی با ابعاد گوناگون برای حمل پادگن میلین به بدن موش‌ها استفاده کردند. تحقیقات آنها نشان می‌داد ذراتی با قطر 500 نانومتر بهترین پاسخ را از سیستم ایمنی بدن موش‌ها دریافت می‌کنند.
میلر می‌گوید: «با استفاده از این روش موفق شدیم برای 100 روز در موش‌هایی که دچار ام.اس بودند، حملات این بیماری را متوقف کنیم، این زمان برای یک انسان معادل چندین سال زندگی است».
او و همکارانش تلاش برای توقف آلرژی‌ها و همچنین تخریب سلول‌های سازنده انسولین را در بیماران مبتلا به دیابت نوع 1 آغاز کرده‌اند. روش آنها انتخابی است و بر خلاف روش‌های پیشین تنها بافت هدف را نشانه می‌رود؛ اما از یک طرف عمر سلول‌های T که برای شناسایی این سلول‌ها آموزش دیده‌اند، کوتاه است و از سوی دیگر این روش در بهترین حالت تنها می‌تواند از تخریب بیشتر بافت‌ها جلوگیری کند. در نتیجه شیوه کنونی اگر در آزمون‌های بالینی موفقیت‌آمیز باشد، برای توقف بیماری به تکرار تزریق‌ها نیاز خواهد داشت و از سوی دیگر نمی‌تواند آسیب‌های پیشین را جبران کند.

منبع : خبر آنلاین

[naazanin]

« استفاده از ذرات نانو برای کنترل بیماری ام اس در حیوانات »
چهارشنبه 1 آذر 1391

در مطالعه ای جدید ، که نتایج آن در مجله Nature Biotechnology به چاپ رسیده محققین استرالیایی موفق شده اند با اضافه کردن مولکولهای پروتئینی (پروتئین موجود در میلین – غلاف سلولهای عصبی) ، به ذرات نانو (ذراتی که 200 بار کوچکتر از ضخامت یک تارموی انسان هستند) در موش های مبتلا به ام اس ، بیماری را متوقف کنند. در واقع به نظر می رسد با این کار ، سیستم ایمنی یاد میگیرد که دیگر به نسوج بدن فرد حمله ور نشود.

اساس علمی این تحقیق این موضوع بوده که میدانیم وقتی سلولهای ایمنی رفتگر (از نوع ماکروفاژ) سلولهای مرده خود بدن را به عنوان " مواد زائد" می خورند تا آنها را دفع کنند. به سایر بخش های سیستم ایمنی پیام می فرستند که این سلولها، بی خطر هستند و به این ترتیب مانع از این میشوند که سیستم ایمنی به این سلولهای مرده حمله ور شود. با استفاده از این مسئله ، این تفکر شکل گرفت که اگر بتوان در بیماریهای خود ایمنی (اٌتو ایمون) ، پروتئین های مورد حمله سیستم ایمنی را به یک هسته مرکزی ( در مطالعات قبلی گلبولهای سفید مرده و در مطالعه جدید ذرات نانوی قابل تجزیه در بدن ) متصل کرد و آنها را به بدن فرد تزریق کرد، می توان به سیستم ایمنی یاد داد که نباید به این پروتئین ها حمله کند.در نتیجه این کار می تواند هم نقش پیشگیری کننده و هم کنترول کننده بیماری را ایفا کند.


نتایج مطالعه حاضر ، لازم است در مطالعات حیوانی بیشتری تأئید شود و در صورت موفق بودن ، احتمالاً حدود 2 سال دیگر به دنیای مطالعات انسانی وارد خواهد شد.

منبع انجمن ام اس ایران

[sargol]

رویای درمان ام اس با سلول هاي بنيادي به واقعیت پیوست


به همت پژوهشگران ایتالیایی رویای درمان بیماری ام اس با استفاده از سلول هاي بنيادي به واقعیت پیوست.
به گزارش بنيان به نقل از West Australian، پروفسور Gianvito Martino ، مدیر علوم اعصاب در بیمارستان San Raffaele در میلان ایتالیا گفت: اگر چه روش هاي درماني در مرحله آزمايش قراردارند اما نتايج برخی از اين آزمايشات بسيار هیجان انگیز است.
پروفسور مارتینومي گويد گرچه او اعتقادي به درمان MS، با استفاده از سلول هاي بنيادي نداشت اما استفاده از اين روش یک گزینه درمانی مهم با کمترین عوارض جانبی خواهد بود.
او درادامه مي افزايد: برای درمان اين بيماري ما باید به علت اصلي این بیماری دست يابيم در حالي كه هنوز به اين مسئله نرسيده ام.
استفاده ازروش هاي درماني رايج در 90 درصد از این بیماران، مانع از ورود بيماري به مرحله پیشرونده ثانویه نشده است، ، در حالی که حدود 10 درصد از بيماران همچنان در فاز اول بيماري يا فاز خوش خیم باقي مانده اند.
میانگین سنی تشخیص اين بيماري 40-20 سالگي است. در استرالیا ميزان ابتلاي زنان به اين بيماري سه برابر مردان گزارش شده است. در بیماری MS كه يك بيماري خود ایمنی است، غلاف پوششي و عایق سلول های عصبی، به نام میلین، از بین رفته و در نهایت اعصاب نیز از بین رفته و ادامه اين تغييرات به تدريج منجر به آتروفی پیشرونده مغز و طناب نخاعی مي شود که علت اصلي ناتواني وازکارافتادگی اين بيماران است. شیوع MS در استرالیا، در حدود یک در هر 1000 نفر، گزارش شده است.
به گفته پروفسور مارتینو در حال حاضر دو نوع از سلول هاي بنيادي دربیماران استفاده می شود ،يكي از اين منابع سلول هاي بنيادي خوني stem cells haematopoietic وديگري سلول هاي بنيادي مزانشیمي هستند.
بررسي هاي صورت گرفته برروي حدود 500 بیمار مبتلا به MS در سراسر جهان كه از سال 1997 تحت درمان با سلول هاي بنيادي خوني قرار گرفته بودند در بسیاری از موارد توقف بیماری رانشان مي دهد.
استاد مارتینو گفت: نتایج به دست آمده بسیار مهم است، زیرادر حدود 60 درصد از این بیماران٬ چهار تا پنج سال پس از پیوند، وضعيت ثابتي داشتند.
نوع دوم از پیوند٬ استفاده از سلول های مزانشیمی هستند ، كه قابليت تمايز به انواع سلول ها را دارند.
پروفسور مارتینو گفت: سلول هاي مزانشيمي مانع از واكنش سيستم ايمني بدن فرد عليه سلول هاي سيستم عصبي خواهند شد. برخلاف تزريق سلول هاي بنيادي خوني كه نياز به سركوب كردن سيستم ايمني بدن فرد دارد سلول هاي مزانشيمي بدون نيازبه سركوب كردن سيستم ايمني بدن وبه صورت داخل وریدی قابليت تزریق دارند.
لازم به ذكر است كه استفاده از روش سلول درماني در جهت جلوگیری از آسیب بیشتر سلول هاي عصبي انجام مي گيرد. اين در حالي است كه ترمیم سلول های عصبی آسیب دیده امكانپذير نيست.
به جز سلول هاي بنيادي خوني ومزانشيمي ، استفاده از سلول هاي بنيادي عصبی جنیني به عنوان پیش سازهای سلول های مغزي وپيوند از طریق ناحيه کمری به عنوان روش درماني جديد٬ نيز در دست بررسي است.
قابليت عمده این سلول ها نه تنها تبدیل شدن به سلول های تولید کننده میلین بوده ، بلكه توانايي حفظ بقاي سلول هاي مقاوم در برابر بيماري را در مغز نيز داراست.
پروفسور Gianvito Martinoو تيم تحقيقاتي او در حال بررسي نتايج اين كارآزمايي هاي باليني برروي مدل هاي موشي وميموني هستند. وي اميدواراست طي 5 سال آينده امكان اجراي اين نوع كارآزمايي باليني ، برروي انسان نيز فراهم گردد.

منبع:بنیان