[MAHDI]

آقای حسام. من کاری ندارم اصلاً به مسولین. چرا شما عادتون هست با خصم صحبت کنید عزیز ه من.
ایالات متحده نصف اقتصاد جهان هست. یعنی بزرگترین قدرت اقتصاد جهان هست. از بودجه درمانی آمریکا 70 درصدش هزینه ام اس 500 هزار نفر میشه. بقیش یعنی 30 درصد مابقی رو 299500000 هزار نفر که بیماری های دیگه رو پوشش میده میسازن.
قبول کنید ام اس پر خرج ترین بیماری دنیا هست
اگر جنابعالی انتضار داری که بیمت پول داروت رو بده باید:
1- به اندازه یک شهروند در غرب حق بیمه بدی ((حدود 200 دلار برای بیمه های مختلف متفاوته ))
برای دادن همچین حق بیمه ای باید در آمدت خیلی بالا باشه که نیست. چون تو کشور کاری نیست که جنابعالی بخوای همچین حق بیمه ای براش پرداخت کنی
پس چون کشور در آمد نداره نمیتونن هزینه بیمار ی شما رو تامین کنن.مسئله از پایه هست. به طبع اینجا قابل حل نیست
با تکرار سیکل بالا متوجه خواهی شد که در این سناریوی غمناک جنابعالی فقط داری آب در هاون میکوبونی.و زخم به دل دوستانی میزنی که داروی داخلی رو مصرف میکنن[/color]

این اطلاعات زیاد صحیح نیست. در آمریکا بین 5 تا 15 درصد حقوق افراد صرف بیمه می شه که فکر می کنم در ایران هم همین حدوده. 200 دلار در ماه هزینه یک بیمه عادیه ولی برای یک شهروند امریکایی که به طور متوسط 4000 دلار در ماه در آمد داره 5 درصد حقوقشه پس اگه فرض کنیم متوسط حقوق در ایران 1 میلیون باشه پس هر شهروند باید ماهی 50 هزار تومن بده که با یک شهروند امریکایی در پرداخت حق بیمه برابر باشه که فکر می کنم اگر بیشتر نباشه کمتر نیست. پس ایرانیها هم بهنسبت حقوقشون حق بیمه خوبی میدن.
از طرفی سیتم درمانی امریکا در مقایسه با سایر کشورهای توسعه یافته زیاد روبه راه نیست. هزینه های درمانی بسیار بالاست و بیمه ها هم اغلب دنبال راه فراری هستن از پرداخت.  یک جراحی ساده اپاندیس حدود120 هزار دلار  هزینه داره که البته اغلبش رو بیمه میده اما نشون میده که چقدر هزینه های درمانی احمقانست.
اما داستان ام اس و بیماری های خاص متفاوته. هزینه ازاد یه بسته اونکس 4000دلار و 1 سال تکفیدرا حدود 50 هزاردلاره. اما ساکنین امریکا که لزوما می تونن شهروند هم نباشن ماهیانه بین 10 تا 300 دلار هزینه دارو می دن.
برعکس چیزی که سروش جان گفت اتفاقا اگر هیچ پوشش بیمه ای نداشته باشی اوضاع بهتری داری و توی برنامه پرداخت 10 دلار ماهیانه قرار می گیری. دولت معتقده که بیماران ام اس و بیماران خاص نباید پول زیادی برای دارو پرداخت کنن و حدود 90 درصد افرادی که اونکس یا تکفیدرا مصرف می کنن ماهیانه فقط 10 دلار پرداخت می کنن. مابقی هم اگر بیشتر می دن به خاطر بیمه قوی که دارن و چون بیمه اشون اغلب پول دارو رو میده و حق بیمه بالایی هم میدن نشون میده اوضاع مالیشون خوبه می تونن بیشتر از 10 دلار بدن.
پس خدمت رسانی به بیماران خاص ربطی به پرداخت حق بیمه نداره. وظیفه هر کشوره.
اما مسئله ای که اینجا هست اینه که اوضاع یک کشور مثل یک زنجیره. وقتی شرایط مملکت از لحاظ اقتصادی وخیمه نمی شه انتظار داشت توی حمایت از بیمارا مثل کشورهای دیگه باشه. وقتی الان ورود 1 دلار به مملکت به سختی صورت می گیره خیلی سخته که دولت یه حجم عظیمی از درامدش رو صرف واردات دارو بکنه. در نظر بگیرین ما 60000 ام اسی داریم فرض کنیم 20000 تاشون اونکس یا تکفیدرا بخوان با این قیمت باید حدود 1 میلیارد دلار سالانه صرف واردات داروی این افراد بشه یعنی چیزی حدود 1 درصد درامد ارزی برای سه ده هزارم جمعیت کشور!!! یکمعدد عجیبیه.
کاری که به نظر من منطقیه غربالگری بیماران ام اس توی کشور هست. داروی سینوکس یکی از بهترین داروهای این بیماریه و بسیاری از بیماران نتایج خوبی ازش گرفتن. همینطور خیلی های دیگه از رسیژن. درصد این افراد کم هم نیست. اما خوب مشخصا بعضیا ممکنه به هر دلیلی با این داروها مشکل پیدا کنن کاری که میشه کرد یک مرکز مورد اعتماد شرایط بیمار رو بررسی کنه و مشخص کنه که این فرد باید مثلا از اونکس یا ربیف استفاده کنه و بعد از اون این دارو لزوما برای این افراد تجویز بشه و با قیمت مناسبی هم در اختیارشون قرار بگیره. اینطوری من فکر می کنم مشکل دارو کمی حل بشه. لزومی نداره کسی که از سینوکس نتیجه خوبی گرفته اونکس مصرف کنه و در عوض یک نفر نتونه این دارو رو داشته باشه.
و نکته اخر اینکه بدترین چیز اینه که اطمینان افراد نسبت به یه دارو از بین بره و حتی اگر اون دارو موثر هم باشه دیگه اون اثر لازم رو نداره. پس وقتی نسبت به چیزی مطمئن نیستیم اظهار نظری نکنیم و دید افراد رو نسبت به یه دارو بد نکنیم.