مریم جون به نظر من باید طرف مقابلمون رو از بیماریمون اگاه کنیم. ولی نه در همون جلسه اول. اجازه بدیم اشنایی اولیه پیش بره و زمانی که از همه نظر(اخلاقی ،خانواده،...) مورد پسند دو طرف واقع شد گفته بشه. قرار نیست برای اینکه ازدواج کنیم به صرف صادق بودن مسئله بیماریمون رو جار بزنیم.
در رابطه با اینکه چه جوری گفته بشه و یا اینکه چه کسی این موضوع رو مطرح کنه بهتره اول به خودمون نگاه کنیم. در وهله اول ببینیم قدرت گفتنش رو برای گفتن داریم خودمون بگیم و اگر نه توسط پدر بازگو بشه. ولی اگر برای طرفتون شرکت در جلسه مشاوره مسئله ای نداشت بهتره با یه مشاور مسئله رو در جریان بگذارید و در یک جلسه که با حضور مشاورتون و دو طرف(دختر و پسر) تشکیل میشه ایشون موضوع رو برای طرفتون تشریح کنن.
در رابطه با اینکه چه جوری گفته بشه و یا اینکه چه کسی این موضوع رو مطرح کنه بهتره اول به خودمون نگاه کنیم. در وهله اول ببینیم قدرت گفتنش رو برای گفتن داریم خودمون بگیم و اگر نه توسط پدر بازگو بشه. ولی اگر برای طرفتون شرکت در جلسه مشاوره مسئله ای نداشت بهتره با یه مشاور مسئله رو در جریان بگذارید و در یک جلسه که با حضور مشاورتون و دو طرف(دختر و پسر) تشکیل میشه ایشون موضوع رو برای طرفتون تشریح کنن.
تو که یک گوشه ی چشمت غم عالم ببرد
حیف باشد که تو باشی و مرا غم ببرد...
حیف باشد که تو باشی و مرا غم ببرد...
