2012/10/06, 04:27 PM
انواع درمانهای بيماری افسردگی :
يکی از متداولترين درمانها جهت بيماری افسردگی داروهای ضد افسردگی ، روان درمانی و يا ترکيبی از هر دو روش است. هر کدام از اين درمانها می تواند با در نظر گرفتن ماهيت و شدت افسردگی در افراد مختلف به کار گرفته شود و البته تا حدودی رجحان و برتری هر کدام از انواع درمانها بستگی به فرد دارد. در افسردگی های جزئی و ملايم يکی از اين درمانها و يا هر دو نوع درمان مفيد است. در حاليکه در افسردگی های شديد و ناتوان کننده معمولا" اولين قدم در درمان تجويز دارو می باشد. در درمان ترکيبی دارو می تواند به سرعت علائم جسمی مربوط به بيماری افسردگی را از بين ببرد، در حاليکه روان درمانی به فرد می آموزد که چگونه با استفاده ازطرق موثر به حل مشکلات بپردارد.
داروها :
انواع مختلفی از داروهای ضد افسردگی جهت درمان استفاده می شود. هر کدام از اين داروها تاثيرات مختلفی را روی خلق می گذارند. داروهای ضد افسردگی اعتيادآور نيستند. اگر چه بعضی از افراد با مصرف دو هفته از اين داروها متوجه بهبود در وضعيت خود می شوند ولی معمولا" داروهای ضد افسردگی بايد حداقل برای چهار هفته و يا در بعضی از موارد بيش از 8 هفته بطور منظم مصرف شوند تا تاثير کامل درمان مشخص شود. برای اينکه داروها بيشترين تاثير را داشته باشند و نيز به منظور پيشگيری از عود مجدد افسردگی داروها بايد دقيقا" طبق دستورات پزشک حدود 6 تا 12 ماه مصرف شوند . داروها بايد از نظر مقدار مصرف با حداکثر اثربخشی و داشتن کمترين اثرات جانبی تحت نظارت پزشک باشند. برای افرادی که چندين دوره حاد افسردگی داشته اند، درمان دارويی طولانی موثرترين راه جهت پيشگيری از عود بيماری است. پزشک مربوطه بايد اطلاعات مربوط به اثرات جانبی احتمالی در مورد استفاده از داروها و همچنين محدوديت های دارويی وغذايی را در اختيار بيمار قرار دهد زيرا مصرف بعضی از داروها و يا مکمل های غذايی همراه با استفاده از برخی داروهای ضدافسردگی ممکن است اثرات نامطلوبی در فرد به جا گذارد و يا احتمالا" محدوديت هايی در مصرف اين داروها در دوران حاملگی وجود داشته باشد.
برای سالها ،درمان انتخابی اختلال دو قطبی ليتيوم ( Lithium ) بود زيرا اين دارو در کاهش نوسانات خلقی که در اين بيماری رايج می باشد، موثر بوده است. اما مصرف آن بايد به دقت انجام گيرد زيرا فاصله بين ميزان موثر دارو و مقداری که موجب مسموميت می شود نسبتا" کم است. در هر حال مصرف ليتيوم برای فردی که قبلا" دچار مشکلات قلبی، کليوی، تيروئيد و يا صرع بوده غالبا" توصيه نمی شود. خوشبختانه داروهای ديگری هستند که می توانند در کنترل نوسانات خلقی موثر باشند. در ميان اين داروها دو داروی تثبيت کننده خلق و خو و ضد تشنج به نامهای کاربامازپين ( CARBAMAZEPINE با نام تجاری Tegretol ) وجود دارد. هر دوی اين داروها از نظر کلينيکی مورد قبول است و ويپوريت از طرف سازمان غذا و داروی آمريکا به عنوان اولين انتخاب درمانی در مانيای حاد ( شيدايی ) ( Mania ) مورد تائيد قرار گرفته است. بعضی از تحقيقات نشان می دهد که ویپوريت ميتواند باعث تداخل در عملکرد هورمونی در دخترانی که در سن بلوغ به سر می برند، شود بنابراين دختران جوان که می خواهند از اين دارو استفاده کنند حتما" بايد آن را زير نظر يک پزشک مصرف نمايند. ديگر داروهای ضد تشنج که در حال حاضر مورد استفاده قرار ميگيرد شامل لاموتريژن ( Lamotrgine با نام تجاری Lamictal ) و گاباپنتين ( Gabapentin با نام تجاری Neurontin ) می باشند، نقش آنها در سلسله مراتب درمانهای مربوط به اختلال دو قطبی هنوز تحت مطالعه می باشد.
بيشتر افرادی که دچار اختلال دو قطبی هستند بيش از يک دارو مصرف می کنند. بدين ترتيب که همراه با مصرف ليتيوم و يا يک داروی ضد تشنج بيماران اغلب يک داروی ديگری نيز جهت رفع اضطراب، نگرانی، بی خوابی و افسردگی مصرف می کنند. بعضی از تحقيقات نشان می دهد که استفاده از يک داروی ضدافسردگی بدون مصرف يک داروی تثبيت کننده خلق و خوی می تواند خطر سوق به طرف حالت شيدايی ( مانيا ) را افزايش دهد و يا باعث سرعت گرفتن چرخه اختلال دو قطبی شود. ترکيب استفاده از اين داروها برای بيمار از اهميت بسزايی برخوردار است و نياز به همکاری نزديک با پزشک دارد.
روان درمانی:
در افسردگی های خفيف و متوسط روان درمانی می تواند يک انتخاب برای درمان باشد. بعضی از درمانهای کوتاه مدت ( 10 تا 20 هفته ای ) در انواع مختلف افسردگی می توانند بسيار موثر باشند. درمانهايی که از طريق صحبت کردن انجام می شود به بيماران کمک می کند که نسبت به مشکلات خود بصيرت يافته و از طريق گفتگو با درمانگر آنها را حل کنند. رفتار درمانگران به بيماران کمک می کنند که رفتارهای جديد را که منجر به رضايت بيشتر از زندگی می شود بياموزند و رفتارهای غير سازنده را کنار گذارند.
تحقيقات نشان می دهد که دو نوع روان درمانی کوتاه مدت يکی به نام رفتاری- شناختی و ديگری روان درمانی بين فردی وجود دارند که هر دو می توانند به برخی از انواع افسردگی کمک کنند.
روان درمانی بين فردی به شخص کمک می کند تا روابط بين فردی را که منجر به افسردگی يا وخيم تر کردن حالت افسردگی نقش دارد، تغيير دهد.
درمان شناختی رفتاری نيز به فرد کمک می نمايد که شيوه تفکر و رفتار منفی را که احتمالا" ممکن است به افسردگی کمک کند را تغيير دهد.
درمان از طريق شوک الکتريکی :
برای افراد که افسردگی آنها شديد است و يا زندگيشان را تهديد می کند و آن دسته از اشخاص که نمی توانند از داروی ضدافسردگی استفاده کنند، درمان از طريق شوک الکتريکی مفيد است. اين نوع درمان به ويژه برای افرادی که در معرض خطر جدی خودکشی، اضطراب شديد، افکار روان پريشی و يا دچار از دست دادن شديد وزن بدن و ضعف جسمانی ناشی از يک بيماری روانی هستند، مفيد است. قبل از درمان يک داروی شل کننده عضلات به فرد داده می شود. در شرايط بی هوشی کوتاهی که به بيمار داده می شود، الکترودها به منظور وارد کردن ضربانهای الکتريکی در محل های دقيق روی سر بيمار گذاشته می شوند. شخصی که تحت درمان شوک الکتريکی قرار می گيرد، نسبت به دریافت محرک های الکتريکی هشيار نيست. معمولا" برای اثر بخشی مطلوب درمان حداقل به صورت سه بار در هفته بايد از آن استفاده شود.
درمان عود افسردگی :
حتی زمانی که درمان به موفقيت انجام می شود احتمال برگشت افسردگی وجود دارد. تحقيقات نشان می دهد که بعضی از روشهای درمانی در اين مرحله بسيار مفيد هستند. تداوم استفاده از داروهای ضدافسردگی با همان مقداری که در مرحله حاد بيماری تجويز می شده و موجب موفقيت درمان بوده ، می تواند از بروز مجدد افسردگی پيشگيری نمايد. روان درمانی ماهانه بين فردی در بيمارانی که از دارو استفاده نمی کنند، می تواند زمانهای برگشت بيماری را به تاخير اندازد.
مسير بهبودی:
بهره برداری از مزايای درمان از تشخيص علائم افسردگی شروع می شود. قدم بعدی ارزيابی به وسيله يک فرد متخصص است. اگر چه افسردگی می تواند از طريق پزشکان عمومی يا مراقبت های اوليه بهداشتی تشخيص داده شده و درمان شود ولی اين پزشکان اغلب بيماران را به روان پزشکان، روان شناسان، مددکاران اجتماعی بالينی و يا ديگر متخصصين بهداشت روانی ارجاع می دهند. درمان با مشارکت و همکاری بيمار و درمان کننده مراقبت های بهداشتی انجام می گيرد و طی آن بيمار از روش های درمان خود اطلاع داشته و در مورد آن با پزشک معالج خود مذاکره می کنند. اگر بعد از 2 تا 3 ماه بعد از درمان نتيجه مثبتی بدست نيامد و يا علائم بيماری شديدتر شدند، در آنصورت بيمار از پزشک معالج خود می خواهد که از روش ديگری استفاده کند. همچنين در اين مواقع می توان از نظر يک متخصص بهداشت روانی ديگر نيز استفاده کرد.
در اينجا دوباره گام هايی که بايستی در درمان برداشته شوند مرور می گردند :
علائم خود را با استفاده از فهرستی که در صفحه 2 ارائه شده است، وارسی نماييد.
با يک متخصص بهداشت روانی و يا يک متخصص بهداشتی صحبت کنيد.
يک متخصص درمانی و يا يک روش درمانی که با آن راحت هستيد را انتخاب نماييد.
خودتان را به عنوان سهيم در درمان و مطلع در اين زمينه در نظر بگيريد.
اگر بعد از 2 يا 3 ماه احساس کرديد که از نحوه درمان راضی نيستيد، اين مساله را با درمانگر خود در ميان بگذاريد، درمان اضافی و يا متفاوت می تواند در اين زمينه پيشنهاد و توصيه شود.
اگر شما تجربه عود افسردگی را پيدا کرديد، به خاطر بياوريد که در فائق آمدن به افسردگی چه مواردی را می دانستيد و از اينک دوباره درخواست کمک کنيد، خجالت نکشيد. در حقيقت اگر زودتر متوجه اين امر شويد طول دوره افسردگی کوتاهتر خواهد بود. بيماری افسردگی باعث می شود که شما احساس خستگی مفرط، بی ارزشی، درماندگی و نااميدی داشته باشيد. داشتن چنين احساساتی باعث می شود بعضی افراد تسليم شده و همه چيز را رها کنند ولی مساله مهم اين است که بدانيد اينگونه احساسات منفی بخشی از بيماری افسردگی است و به محض اينکه درمان شروع شده و اثرگذار شود، آنها از بين خواهند رفت. همراه با درمان تخصصی کارهای ديگری نيز هستند که شما می توانيد با انجام دادن آنها به خودتان کمک کنيد که بهبودی پيدا کنيد. بعضی از افراد شرکت در گروههای حمايتی را خيلی مفيد می دانند. وقت گذراندن با ديگران و يا شرکت در فعاليتهای مانند يوگا و ورزشهای سبک که به شما احساس بهتری می دهد می تواند در اين زمينه مفيد باشد ولی نبايد فوری و بيش از حد از خودتان انتظار داشته باشيد. احساس بهبودی نياز به درمان دارد.
يکی از متداولترين درمانها جهت بيماری افسردگی داروهای ضد افسردگی ، روان درمانی و يا ترکيبی از هر دو روش است. هر کدام از اين درمانها می تواند با در نظر گرفتن ماهيت و شدت افسردگی در افراد مختلف به کار گرفته شود و البته تا حدودی رجحان و برتری هر کدام از انواع درمانها بستگی به فرد دارد. در افسردگی های جزئی و ملايم يکی از اين درمانها و يا هر دو نوع درمان مفيد است. در حاليکه در افسردگی های شديد و ناتوان کننده معمولا" اولين قدم در درمان تجويز دارو می باشد. در درمان ترکيبی دارو می تواند به سرعت علائم جسمی مربوط به بيماری افسردگی را از بين ببرد، در حاليکه روان درمانی به فرد می آموزد که چگونه با استفاده ازطرق موثر به حل مشکلات بپردارد.
داروها :
انواع مختلفی از داروهای ضد افسردگی جهت درمان استفاده می شود. هر کدام از اين داروها تاثيرات مختلفی را روی خلق می گذارند. داروهای ضد افسردگی اعتيادآور نيستند. اگر چه بعضی از افراد با مصرف دو هفته از اين داروها متوجه بهبود در وضعيت خود می شوند ولی معمولا" داروهای ضد افسردگی بايد حداقل برای چهار هفته و يا در بعضی از موارد بيش از 8 هفته بطور منظم مصرف شوند تا تاثير کامل درمان مشخص شود. برای اينکه داروها بيشترين تاثير را داشته باشند و نيز به منظور پيشگيری از عود مجدد افسردگی داروها بايد دقيقا" طبق دستورات پزشک حدود 6 تا 12 ماه مصرف شوند . داروها بايد از نظر مقدار مصرف با حداکثر اثربخشی و داشتن کمترين اثرات جانبی تحت نظارت پزشک باشند. برای افرادی که چندين دوره حاد افسردگی داشته اند، درمان دارويی طولانی موثرترين راه جهت پيشگيری از عود بيماری است. پزشک مربوطه بايد اطلاعات مربوط به اثرات جانبی احتمالی در مورد استفاده از داروها و همچنين محدوديت های دارويی وغذايی را در اختيار بيمار قرار دهد زيرا مصرف بعضی از داروها و يا مکمل های غذايی همراه با استفاده از برخی داروهای ضدافسردگی ممکن است اثرات نامطلوبی در فرد به جا گذارد و يا احتمالا" محدوديت هايی در مصرف اين داروها در دوران حاملگی وجود داشته باشد.
برای سالها ،درمان انتخابی اختلال دو قطبی ليتيوم ( Lithium ) بود زيرا اين دارو در کاهش نوسانات خلقی که در اين بيماری رايج می باشد، موثر بوده است. اما مصرف آن بايد به دقت انجام گيرد زيرا فاصله بين ميزان موثر دارو و مقداری که موجب مسموميت می شود نسبتا" کم است. در هر حال مصرف ليتيوم برای فردی که قبلا" دچار مشکلات قلبی، کليوی، تيروئيد و يا صرع بوده غالبا" توصيه نمی شود. خوشبختانه داروهای ديگری هستند که می توانند در کنترل نوسانات خلقی موثر باشند. در ميان اين داروها دو داروی تثبيت کننده خلق و خو و ضد تشنج به نامهای کاربامازپين ( CARBAMAZEPINE با نام تجاری Tegretol ) وجود دارد. هر دوی اين داروها از نظر کلينيکی مورد قبول است و ويپوريت از طرف سازمان غذا و داروی آمريکا به عنوان اولين انتخاب درمانی در مانيای حاد ( شيدايی ) ( Mania ) مورد تائيد قرار گرفته است. بعضی از تحقيقات نشان می دهد که ویپوريت ميتواند باعث تداخل در عملکرد هورمونی در دخترانی که در سن بلوغ به سر می برند، شود بنابراين دختران جوان که می خواهند از اين دارو استفاده کنند حتما" بايد آن را زير نظر يک پزشک مصرف نمايند. ديگر داروهای ضد تشنج که در حال حاضر مورد استفاده قرار ميگيرد شامل لاموتريژن ( Lamotrgine با نام تجاری Lamictal ) و گاباپنتين ( Gabapentin با نام تجاری Neurontin ) می باشند، نقش آنها در سلسله مراتب درمانهای مربوط به اختلال دو قطبی هنوز تحت مطالعه می باشد.
بيشتر افرادی که دچار اختلال دو قطبی هستند بيش از يک دارو مصرف می کنند. بدين ترتيب که همراه با مصرف ليتيوم و يا يک داروی ضد تشنج بيماران اغلب يک داروی ديگری نيز جهت رفع اضطراب، نگرانی، بی خوابی و افسردگی مصرف می کنند. بعضی از تحقيقات نشان می دهد که استفاده از يک داروی ضدافسردگی بدون مصرف يک داروی تثبيت کننده خلق و خوی می تواند خطر سوق به طرف حالت شيدايی ( مانيا ) را افزايش دهد و يا باعث سرعت گرفتن چرخه اختلال دو قطبی شود. ترکيب استفاده از اين داروها برای بيمار از اهميت بسزايی برخوردار است و نياز به همکاری نزديک با پزشک دارد.
روان درمانی:
در افسردگی های خفيف و متوسط روان درمانی می تواند يک انتخاب برای درمان باشد. بعضی از درمانهای کوتاه مدت ( 10 تا 20 هفته ای ) در انواع مختلف افسردگی می توانند بسيار موثر باشند. درمانهايی که از طريق صحبت کردن انجام می شود به بيماران کمک می کند که نسبت به مشکلات خود بصيرت يافته و از طريق گفتگو با درمانگر آنها را حل کنند. رفتار درمانگران به بيماران کمک می کنند که رفتارهای جديد را که منجر به رضايت بيشتر از زندگی می شود بياموزند و رفتارهای غير سازنده را کنار گذارند.
تحقيقات نشان می دهد که دو نوع روان درمانی کوتاه مدت يکی به نام رفتاری- شناختی و ديگری روان درمانی بين فردی وجود دارند که هر دو می توانند به برخی از انواع افسردگی کمک کنند.
روان درمانی بين فردی به شخص کمک می کند تا روابط بين فردی را که منجر به افسردگی يا وخيم تر کردن حالت افسردگی نقش دارد، تغيير دهد.
درمان شناختی رفتاری نيز به فرد کمک می نمايد که شيوه تفکر و رفتار منفی را که احتمالا" ممکن است به افسردگی کمک کند را تغيير دهد.
درمان از طريق شوک الکتريکی :
برای افراد که افسردگی آنها شديد است و يا زندگيشان را تهديد می کند و آن دسته از اشخاص که نمی توانند از داروی ضدافسردگی استفاده کنند، درمان از طريق شوک الکتريکی مفيد است. اين نوع درمان به ويژه برای افرادی که در معرض خطر جدی خودکشی، اضطراب شديد، افکار روان پريشی و يا دچار از دست دادن شديد وزن بدن و ضعف جسمانی ناشی از يک بيماری روانی هستند، مفيد است. قبل از درمان يک داروی شل کننده عضلات به فرد داده می شود. در شرايط بی هوشی کوتاهی که به بيمار داده می شود، الکترودها به منظور وارد کردن ضربانهای الکتريکی در محل های دقيق روی سر بيمار گذاشته می شوند. شخصی که تحت درمان شوک الکتريکی قرار می گيرد، نسبت به دریافت محرک های الکتريکی هشيار نيست. معمولا" برای اثر بخشی مطلوب درمان حداقل به صورت سه بار در هفته بايد از آن استفاده شود.
درمان عود افسردگی :
حتی زمانی که درمان به موفقيت انجام می شود احتمال برگشت افسردگی وجود دارد. تحقيقات نشان می دهد که بعضی از روشهای درمانی در اين مرحله بسيار مفيد هستند. تداوم استفاده از داروهای ضدافسردگی با همان مقداری که در مرحله حاد بيماری تجويز می شده و موجب موفقيت درمان بوده ، می تواند از بروز مجدد افسردگی پيشگيری نمايد. روان درمانی ماهانه بين فردی در بيمارانی که از دارو استفاده نمی کنند، می تواند زمانهای برگشت بيماری را به تاخير اندازد.
مسير بهبودی:
بهره برداری از مزايای درمان از تشخيص علائم افسردگی شروع می شود. قدم بعدی ارزيابی به وسيله يک فرد متخصص است. اگر چه افسردگی می تواند از طريق پزشکان عمومی يا مراقبت های اوليه بهداشتی تشخيص داده شده و درمان شود ولی اين پزشکان اغلب بيماران را به روان پزشکان، روان شناسان، مددکاران اجتماعی بالينی و يا ديگر متخصصين بهداشت روانی ارجاع می دهند. درمان با مشارکت و همکاری بيمار و درمان کننده مراقبت های بهداشتی انجام می گيرد و طی آن بيمار از روش های درمان خود اطلاع داشته و در مورد آن با پزشک معالج خود مذاکره می کنند. اگر بعد از 2 تا 3 ماه بعد از درمان نتيجه مثبتی بدست نيامد و يا علائم بيماری شديدتر شدند، در آنصورت بيمار از پزشک معالج خود می خواهد که از روش ديگری استفاده کند. همچنين در اين مواقع می توان از نظر يک متخصص بهداشت روانی ديگر نيز استفاده کرد.
در اينجا دوباره گام هايی که بايستی در درمان برداشته شوند مرور می گردند :
علائم خود را با استفاده از فهرستی که در صفحه 2 ارائه شده است، وارسی نماييد.
با يک متخصص بهداشت روانی و يا يک متخصص بهداشتی صحبت کنيد.
يک متخصص درمانی و يا يک روش درمانی که با آن راحت هستيد را انتخاب نماييد.
خودتان را به عنوان سهيم در درمان و مطلع در اين زمينه در نظر بگيريد.
اگر بعد از 2 يا 3 ماه احساس کرديد که از نحوه درمان راضی نيستيد، اين مساله را با درمانگر خود در ميان بگذاريد، درمان اضافی و يا متفاوت می تواند در اين زمينه پيشنهاد و توصيه شود.
اگر شما تجربه عود افسردگی را پيدا کرديد، به خاطر بياوريد که در فائق آمدن به افسردگی چه مواردی را می دانستيد و از اينک دوباره درخواست کمک کنيد، خجالت نکشيد. در حقيقت اگر زودتر متوجه اين امر شويد طول دوره افسردگی کوتاهتر خواهد بود. بيماری افسردگی باعث می شود که شما احساس خستگی مفرط، بی ارزشی، درماندگی و نااميدی داشته باشيد. داشتن چنين احساساتی باعث می شود بعضی افراد تسليم شده و همه چيز را رها کنند ولی مساله مهم اين است که بدانيد اينگونه احساسات منفی بخشی از بيماری افسردگی است و به محض اينکه درمان شروع شده و اثرگذار شود، آنها از بين خواهند رفت. همراه با درمان تخصصی کارهای ديگری نيز هستند که شما می توانيد با انجام دادن آنها به خودتان کمک کنيد که بهبودی پيدا کنيد. بعضی از افراد شرکت در گروههای حمايتی را خيلی مفيد می دانند. وقت گذراندن با ديگران و يا شرکت در فعاليتهای مانند يوگا و ورزشهای سبک که به شما احساس بهتری می دهد می تواند در اين زمينه مفيد باشد ولی نبايد فوری و بيش از حد از خودتان انتظار داشته باشيد. احساس بهبودی نياز به درمان دارد.
