عصبانیت ممنوع!
کسی که عصبانیتش را ابراز می‌کند، یعنی فرد «تند مزاج»، مدام محکوم می‌شود و دیگران از او می‌خواهند که خودش را کنترل کند. کسی که خشم خود را نگه دارد نیز مورد انتقاد است و از او می‌خواهند که عصبانیتش را ابراز کند. افراد عصبی غالباً مشورت های نادرستی دریافت می‌کنند. آیا عصبانی شدن ممنوع است؟
احساسات، واکنش های پیچیده ای هستند که همزمان، به وسیله جسم و روح ظاهر می‌شوند. بنابراین، عصبانیت، برگردان جسمی بسیار مشخصی دارد و اغلب توسط دیگران قابل درک است. صورت و دست ها به دلیل هجوم خون، سرخ می‌شوند. از نظر بیولوژیکی، اُفت آدرنالین (هورمون استرس) باعث آزاد شدن انرژی می‌شود و این انرژی آزاد شده به فعل در آوردن یک واکنش سریع را تسهیل می‌کند.
عصبانیت چگونه متولد می‌شود؟
به طور کلی، احساس عصبانیت توسط درک یک موقعیت واقعی مانند بی عدالتی، بی ارزش کردن، تهدید و... به وجود می‌آید. این احساس توسط حس مبتلا بودن، ناچار بودن و حتی آزرده شدن تا اعماق وجود ایجاد می‌شود. فردی که عصبانی می‌شود، گفتار و رفتار دیگران را در تضاد کامل با باورها، ارزش ها و نظرات خود می‌بیند.
عملکرد عصبانیت چگونه است؟
عصبانیت به ما کمک می‌کند که از خود در مقابل تهدیدها دفاع کنیم. از لحاظ جسمی، بدن تقریباً در حالت نیمه فعال است تا در صورت نیاز آماده زد و خورد شود. از لحاظ روانی، نشانه های خارجی عصبانیت، به شیوه ای کلامی و غیرارادی، نشان داده می‌شوند. این رفتار از لحاظ درون خود فرد و شرایط خطرناکی که در آن قرار دارد، حائز اهمیت است. تغییرات فیزیولوژیکی که در زمان عصبانیت، نشان داده می‌شوند نیز نشانه هایی برای خود ما هستند؛ این تغییرات باعث می‌شوند ما آگاه شویم و احساساتمان را بازشناسیم.
با عصبانیت چه باید کرد؟
شناسایی خود عصبانیت، مرحله ای است که ما هنوز به آن دست نیافته ایم. بسیاری از افراد این احساس را نمی‌شناسند، زیرا هر بار که این حالت بروز می‌کند، به شکلی قطعاً ناخودآگاه، شرایط شان را سروسامان می‌دهند تا دوباره این حس را تجربه نکنند و در رویارویی با دیگران به طور مثال بی تفاوت باشند. مانند تمام حس های دیگر، عصبانیت هم ما را تغییر می‌دهد و خود را زیر تغییر خلق و خو، تمسخر، خشونت یا رفتاری که به خودمان برگردد، پنهان می سازد. اظهار عصبانیت در محیط های اجتماعی یا خانوادگی که اغلب نشان دادن عصبانیت را نمی‌پسندند، آسان نیست. بنابراین، بیان عصبانیت شکل خشونت به خود می‌گیرد و از خشونت تبدیل به حرکت می‌شود.
عصبانیت را چگونه می‌توان شناخت و ابراز کرد؟
احساس «عصبانیت»، چه آن را فرونشانیم، چه با خشونت بروزش دهیم، یک حس واقعی است و نمی‌توانیم جلوی آن را بگیریم. بیش از حد عصبانی شدن، ممکن است به دلیل بیماری های روانی باشد. برخی محققان ثابت کرده اند که امید به زندگی در میان زنان مبتلا به سرطان بیشتر از زنانی است که بیش از حد عصبانیت خود را بروز می‌دهند. بنابراین، ضروری است که روش نشان دادن عصبانیت مان را یاد بگیریم، البته نه با بروز خشونت، بلکه از راه بیان کلامی. باید به فردی که ما را عصبانی کرده، نشان دهیم که چگونه و چه قدر ما را آزار داده است. شخص تند مزاج باید یاد بگیرد که به روش های غیر خشونت آمیز عصبانیتش را بیان کند.
کسی که عصبانیتش را ابراز می‌کند، یعنی فرد «تند مزاج»، مدام محکوم می‌شود و دیگران از او می‌خواهند که خودش را کنترل کند. کسی که خشم خود را نگه دارد نیز مورد انتقاد است و از او می‌خواهند که عصبانیتش را ابراز کند. افراد عصبی غالباً مشورت های نادرستی دریافت می‌کنند. آیا عصبانی شدن ممنوع است؟
احساسات، واکنش های پیچیده ای هستند که همزمان، به وسیله جسم و روح ظاهر می‌شوند. بنابراین، عصبانیت، برگردان جسمی بسیار مشخصی دارد و اغلب توسط دیگران قابل درک است. صورت و دست ها به دلیل هجوم خون، سرخ می‌شوند. از نظر بیولوژیکی، اُفت آدرنالین (هورمون استرس) باعث آزاد شدن انرژی می‌شود و این انرژی آزاد شده به فعل در آوردن یک واکنش سریع را تسهیل می‌کند.
عصبانیت چگونه متولد می‌شود؟
به طور کلی، احساس عصبانیت توسط درک یک موقعیت واقعی مانند بی عدالتی، بی ارزش کردن، تهدید و... به وجود می‌آید. این احساس توسط حس مبتلا بودن، ناچار بودن و حتی آزرده شدن تا اعماق وجود ایجاد می‌شود. فردی که عصبانی می‌شود، گفتار و رفتار دیگران را در تضاد کامل با باورها، ارزش ها و نظرات خود می‌بیند.
عملکرد عصبانیت چگونه است؟
عصبانیت به ما کمک می‌کند که از خود در مقابل تهدیدها دفاع کنیم. از لحاظ جسمی، بدن تقریباً در حالت نیمه فعال است تا در صورت نیاز آماده زد و خورد شود. از لحاظ روانی، نشانه های خارجی عصبانیت، به شیوه ای کلامی و غیرارادی، نشان داده می‌شوند. این رفتار از لحاظ درون خود فرد و شرایط خطرناکی که در آن قرار دارد، حائز اهمیت است. تغییرات فیزیولوژیکی که در زمان عصبانیت، نشان داده می‌شوند نیز نشانه هایی برای خود ما هستند؛ این تغییرات باعث می‌شوند ما آگاه شویم و احساساتمان را بازشناسیم.
با عصبانیت چه باید کرد؟
شناسایی خود عصبانیت، مرحله ای است که ما هنوز به آن دست نیافته ایم. بسیاری از افراد این احساس را نمی‌شناسند، زیرا هر بار که این حالت بروز می‌کند، به شکلی قطعاً ناخودآگاه، شرایط شان را سروسامان می‌دهند تا دوباره این حس را تجربه نکنند و در رویارویی با دیگران به طور مثال بی تفاوت باشند. مانند تمام حس های دیگر، عصبانیت هم ما را تغییر می‌دهد و خود را زیر تغییر خلق و خو، تمسخر، خشونت یا رفتاری که به خودمان برگردد، پنهان می سازد. اظهار عصبانیت در محیط های اجتماعی یا خانوادگی که اغلب نشان دادن عصبانیت را نمی‌پسندند، آسان نیست. بنابراین، بیان عصبانیت شکل خشونت به خود می‌گیرد و از خشونت تبدیل به حرکت می‌شود.
عصبانیت را چگونه می‌توان شناخت و ابراز کرد؟
احساس «عصبانیت»، چه آن را فرونشانیم، چه با خشونت بروزش دهیم، یک حس واقعی است و نمی‌توانیم جلوی آن را بگیریم. بیش از حد عصبانی شدن، ممکن است به دلیل بیماری های روانی باشد. برخی محققان ثابت کرده اند که امید به زندگی در میان زنان مبتلا به سرطان بیشتر از زنانی است که بیش از حد عصبانیت خود را بروز می‌دهند. بنابراین، ضروری است که روش نشان دادن عصبانیت مان را یاد بگیریم، البته نه با بروز خشونت، بلکه از راه بیان کلامی. باید به فردی که ما را عصبانی کرده، نشان دهیم که چگونه و چه قدر ما را آزار داده است. شخص تند مزاج باید یاد بگیرد که به روش های غیر خشونت آمیز عصبانیتش را بیان کند.
عظمت واقعی در آن نیست كه هرگز زمین نخوریم ؛ بلكه در آن است كه هر بار سقوط كردیم، دوباره برخیزیم 
![[تصویر: HamMihan-2015714225391134021441360320.6572.gif]](http://www.hammihan.com/users/users2015/status/original/HamMihan-2015714225391134021441360320.6572.gif)
