[همسر یک مشکوک به ام اس]

مکمل های استروژن با دوز بالا به همراه اینترفرون بتا در درمان ام اس می تواند پاسخ به درمان را حداقل در برخی از زنان افزایش دهد،

قرص های خوراکی پیشگیری از بارداری، که اتینیل استرادیول 40 میکروگرم / روز به علاوه دیسوژسترل 125 میکروگرم / روز به همراه تزریق اینترفرون به طور منظم برنامه ریزی شده برای 96 هفته در زمان تحویل نشان داد که ضایعات در بیماران مبتلا به ام اس زن جوان با بیماری ام اس عودکننده فروکش کننده به میزان قابل توجهی کمتر از MRI مغز بیمارانی است که تنها اینترفرون دریافت کرده بودند.

با این حال، ترکیب استروژن و اینترفرون با دوز بالا به نظر نمی رسید به کاهش میزان عود فراتر از آنچه که با اینترفرون به تنهایی، حاصل می شود رسید.



اما مطالعات اضافی در مورد درمان های هورمونی برای MS هنوز نیاز است. به عنوان مثال،نشان می دهد که این امر می تواند ارزشمند باشد تا بررسی شود که آیا سطح هورمون پایه با پاسخ های بالینی، می تواند با درمان در ارتباط باشد.

این اعتقاد وجود دارد که هورمون ها، و به ویژه استروژن، بر فعالیت بیماری MS به مقدار زیادی اثر می گذارد، به دلیل اینکه مشاهده شده است که در بیماران مبتلا به ام اس زن در هنگام حاملگی عود نادر است و پس از زایمان حملات از سرگرفته می شود.

با این حال، هر چند برخی از شواهد نشان داده است که قرصهای ضد بارداری خوراکی باعث کاهش فعالیت بیماری می شود، اما آزمایشات بیشتری نیاز است.
در مطالعه گزارش شده توسط دکتر پوزیلی، او و همکارانش بیماران زن 18 تا 40 سال سن و با نمرات EDSS ناتوانی از 5.5 یا کمتر را بکار گرفتند.

شرکت کنندگان که قبلا اینترفرون بتا دریافت کرده بودند، و کسانی که بیماری های زنان، بارداری های اخیر، و استفاده از داروهای سرکوب کننده ایمنی را در سال گذشته داشته اند از مطالعه حذف شدند.

150 بیمار در نهایت برای دریافت اینترفرون بتا-1A (ربیف) در 44 میکروگرم سه بار در هفته با تزریق به تنهایی و یا در ترکیب با یکی از دو قرص های خوراکی پیشگیری از بارداری - حاوی 40 میکروگرم اتینیل استرادیول و 125 میکروگرم دیسوژسترل (استروژن با دوز بالا)، یا یکی با 20 میکروگرم اتینیل استرادیول و 150 میکروگرم دیسوژسترل (با دوز کم استروژن) انتخاب شدند.



با توجه به نقطه پایان اولیه این مطالعه، تعداد تجمعی ضایعات فعال در MRI که شامل ترکیبی از افزایش ضایعات گادولینیم جدید و یا گسترش ضایعات قدیم T2 و T1 بود در گروه استروژن با دوز بالا 2.29 در مقابل 3.18 با اینترفرون تنها بود. (P <0.05).

کمترین فاصله نسبت به کنترل اینترفرون به تنهایی در گروه استروژن با دوز کم (2.94 ضایعات انباشته، P = 0.09) مشاهده شد.

اثر استروژن با دوز بالا به خصوص در مورد کاهش تعداد ضایعه در T1 برجسته بود وکاهش 65 درصد نسبت به کنترل اینترفرون (P <0.05) در هفته 48 و 54 درصد (P = 0.06) در هفته 96 را نشان می داد.

اثرات آنها بر ضایعات جدید و گسترش T2 مشابه بودند، اما موفق به رسیدن به اهمیت آماری، نشدند.
همچنین به نظر می رسد میزان عود سالانه، که تقریبا در کنترل و گروه با دوز بالا یکسان (0.32 و 0.33) بود در گروه با دوز پایین استروژن (0.44) بالاتر بود.

Source: Medpage Today © 2012 MedPage Today, LLC (15/10/12