[saffari_mo]

سلام
به دوست خوبم به خاطر گزارش و همینطور توضیحات همراه با استدلالش تبریک می گم. اما چند نکته را می خوام اضافه کنم به این صحبت.
1- شما گفتید صرفا 3 تا 4 کشور توانایی ساخت داروهای نوترکیب رو دارند. خوب به نظر شما تو سایر کشورهای صنعتی که بعضا فراوانی بیماران از ایران بیشتر است چرا به فکر تهیه این داروها نیفتادند؟ اول اینکه هزینه تولید انبوه این داروها بالاست و همین که در مقیاس آزمایشگاهی تولید بشن برای محققین کافیه.اما در کشور ما، تحقیقات هم به دلیل بودجه دولتی به سمت مسایل سیاسی سوق پیدا می کنه و اغلب به عنوان وسیله برای تبلیغات استفاده می شه تا بودجه بیشتری جذب بشه. اینکه با تولید داروی ایرانی بیماران هزینه کمتری می دن بخاطر تولید این دارو در ایران نیست به این خاطر که بیمه 10 درصد به علاوه مابه التفاوت رو از داروی خارجی می گیره و به همین دلیل اگر کسی بخواد داروی خارجی بگیره باید به ظاهر هزینه بیشتری بده.
2- با این مطلب موافقم که تا نتیجه تحقیقات مشخص نشه اعلامش دلیلی نداره. اما این هم مطمئنم که چون پروسه تحقیقات تو ایران کاملا آماتور و بدون پشتوانه و هدف صورت می گیره زیاد نباید امیدی داشت تا کار بدیعی توسط محققین ما صورت بگیره. تجربه خودم که البته در زمینه پزشکی نیست ولی به هر حال تحقیق علمی هست اینو می گه که بودجه های تحقیقاتی کاملا بی هدف هزینه میشه و از طرفی تقریبا هیچ نظارتی بر اونها صورت نمی گیره. من تاحالا 3 تا پروژه تحقیقاتی تعریف کردم و برای هر کدوم نزدیک به 10 میلیون تومان هزینه شده اما نتیجه همه اونها صرفا به 4 تا مقاله بین المللی خلاصه شده و هیچ حمایت دیگه ای برای تکمیل این پروژه ها صورت نگرفته. منظورم اینه که کار سیستماتیک نیست. پروژه ها باید به صورت دوی امدادی باشن نه اینکه دوباره نفر بعدی از صفر شروع کنه

با دو امدادی واقعا موافقم...همیشه باید پا را بر روی شانه های دیگران گذاشت ...ضمن اینکه باید پذیرای پای دیگران هم شد؟!!!
در ضمن در کشور ما حقوق مالکیت معنوی یا پتنت پذیرفته نشده بنابراین می توانیم روی محصولاتی که هنوز پتنت هستند کار کنیم. اما برای صادرات آن به کشورهای عضو این قانون مشکل داریم.