[paeazan]

۱۳۹۲/۹/۳

اگر بخواهيم فردي را به عنوان همسر آينده انتخاب كنيم آيا مي توانيم براي آشنايي هاي اوليه از اينترنت استفاده كنيم؟

به گزارش سرویس فرهنگی جام نیوز؛ مهران و شيرين سه سال پيش از طريق اينترنت با هم آشنا شدند. دو سال بعد ازدواج كردند و پس از شش ماه طلاق گرفتند. مشكل شان اين بود كه شيرين از دروغ هاي مهران خسته شده بود و مي ديد كه حرف هاي قبل از ازدواج مهران با واقعيت زندگي شان همخواني ندارد... داستان زندگي مهران و شيرين قصه تازه اي نيست و ممكن است براي افراد ديگري هم پيش بيايد. به هر حال قبل از ازدواج افراد به شيوه هاي مختلفي با هم آشنا مي شوند. بعضي ها در بين دوستان و اقوام، فردي را براي ازدواج در نظر مي گيرند.

گروهي ديگر در محيط هاي كاري با هم آشنا مي شوند و عده اي هم در روز خواستگاري براي اولين بار همديگر را مي بينند. البته اين روزها با پيشرفت تكنولوژي راه هاي ديگري هم براي آشنايي جوانان به وجود آمده كه يكي از آنها فضاي مجازي «اينترنت» است. به خصوص اينكه سايت هاي همسريابي به صورت قانوني هم شروع به فعاليت كرده اند.

تندرستی نوشت: اينكه آشنايي از اين طريق خوب است يا بد. پرسشي است كه چهار كارشناس به آن پاسخ مي دهند:

دكتر حميد يعقوبي
روانشناس باليني و رئيس انجمن روانشناسي باليني ايران
در هزاره اي زندگي مي كنيم كه عصر تكنولوژي است. مي توان گفت كه تكنولوژي در تمام ابعاد زندگي ما را تحت تاثير قرار مي دهد. يكي از جلوه هاي زندگي در اين عصر تعاملاتي است كه افراد مي توانند از اين راه با يكديگر داشته باشند. اين تعاملات در فضاي اينترنتي وجوه نوشتاري دارند و البته جنبه هاي صوتي و ديداري هم به آنها اضافه شده است. اگر ارتباط فقط از طريق نوشتن باشد ارتباطي ناقص و تك بعدي است كه افراد در آن فضا فرصت دارند خودشان را به گونه ديگري معرفي كنند، در صورتي كه در تعاملات رودررو و كامل اين امكان وجود ندارد.

امكان پنهان كاري و نگفتن واقعيت در فضاي مجازي بيشتر است. البته همه افرادي كه در فضاي مجازي هستند خودشان را غير واقعي معرفي نمي كنند. خيلي از افراد براي تبادل اطلاعات و در زمينه هاي كاري از اينترنت استفاده كرده و به يكديگر اعتماد مي كنند ولي آشنايي هاي اوليه در فضاي اينترنت بيشتر در مورد افرادي پيش مي آيد كه فرصت ارتباطات چهره به چهره را ندارند. رفت و آمد خانوادگي شان كمتر است و براي آشنايي به اين سمت پيش مي روند. اگر اين آشنايي با واقعيت همراه نباشد امكان خطا بيشتر مي شود. انسان بر حسب اطلاعاتي كه به مغزش مي رسد تصميم مي گيرد. در فضاي مجازي امكان دريافت اطلاعات غير واقعي بيشتر است و به همين دليل درصد خطاها هم بيشتر مي شود. نمي توان افراد را براساس اطلاعات فضاي مجازي شناخت. بهتر است صحت و سقم اطلاعات با احتياط بيشتري سنجيده و در اين زمينه محتاطانه تر برخورد شود. توصيه مي شود كه اگر فرصت باشد افراد در قالب تعاملات اجتماعي سالم و در فضاي خانواده، همكاران،‌ دوستان و... آشنايي هاي اوليه را داشته باشند كه اين موضوع بر تعاملات اينترنتي برتري دارد.

هراير دانليان
كارشناس ارشد روانشناسي باليني
آشنايي از طريق اينترنت نه خوب است و نه بد. به هر حال يك روش آشنايي است. فقط به اين بستگي دارد كه پس از آن چه اتفاقي مي افتد. اگر دوره آشنايي طولاني و جدي باشد،‌اين شرايط خوب نيست. در حال حاضر تكنولوژي وارد زندگي ما شده و نمي توان آن را كنار گذاشت چون بخشي از زندگي ماست. بايد ياد بگيريم چطور سودمند باشد و به زندگي ما آسيب نرساند. اگر به عنوان يك روش آشنايي ساده به آن نگاه كنيم به نسبت بد نيست اما مشكل زماني پيش مي آيد كه اين ارتباطات طولاني تر شده و شايد تصويري كه از فرد ساخته بوديم، ديدگاه مان را تغيير دهد. به خصوص در مسافت هاي دور دست كه قرار نيست افراد به زودي همديگر را ببينند اين مشكل جدي تر مي شود.

به هر حال فضاي مجازي يك فرآيند ارتباطي است كه نمي توان آن را ناديده گرفت. نه مثبت است و نه منفي. مانند كارد كه هم مي توان از آن براي جراحي و بهبود بيمار استفاده كرد و هم ابزاري است براي قتل و آدمكشي؛ يعني اگر به جاي خودش استفاده شود مثبت است.

توصيه مي شود در ارتباطات مجازي به دو نكته دقت كنيم:
۱. بهتر است فقط در ضرورت و در موارد كاري و اجتماعي با افراد در فضاي مجازي ارتباط برقرار كنيم.
۲. فضاي مجازي براي ايجاد صميميت و اعتماد بين آدم ها فضاي مناسبي نيست؛ مگر اينكه افراد با يكديگر در دنياي واقعي نيز آشنا شوند.

دكتر ليلا بهنام
روانشناس
بسياري از افراد ـ چه جوانان و چه نوجوانان ـ به دنبال پاسخ به نيازهاي خود هستند كه امكان دستيابي به آنها در دنياي واقعي وجود دارد. وقتي در فضاي واقعي و ارتباطات چهره به چهره با فردي آشنا مي شويم اشراف كامل داريم كه او چه كسي است اما در فضاي مجازي اين طور نيست. بسياري از افرادي كه به اين فضاها وابستگي پيدا مي كنند پتانسيل پاسخگويي به نيازهاي دنياي واقعي را ندارند. ممكن است اين افراد در زندگي شان ناكامي هايي داشته و از قابليت برقراري ارتباط و دوستيابي برخوردا نباشند. فضاي مجازي ـ همان طور كه از اسمش پيداست ـ فضايي دروغين است كه هركس مي تواند چهره دلخواهي از خودش را در آن نمايش دهد. در نتيجه با تصوير غير واقعي از خود يك عزت نفس دروغين و كاذب مي سازد و ارتباطات بين فردي را شروع مي كند.

در مورد اين آشنايي ها چند مشكل وجود دارد:
۱. اطلاعات آدم ها غير واقعي است.

۲. هيچ پروسه ارتباطي معنادار و منطقي اي صورت نمي گيرد و فرد با يك تصوير و تاريخچه از خودش با ديگري آشنا مي شود.

۳. وقتي وابستگي عاطفي به وجود مي آيد مشكلاتي ايجاد مي شود. بعضي افراد ترجيح مي دهند در همين فضا بمانند و گروهي سعي مي كنند اين آشنايي را به دنياي واقعي برسانند. در حالي كه هيچ شناختي از فرد ندارند و وقتي با او مواجه مي شوند و مي فهمند كه برخلاف تصورات شان بوده است؛ به طور مثال ممكن است آن قدرها كه فكر مي كردند طرف مقابل شان منطقي، عاطفي، مهربان و... نباشد. در نتيجه يك خلا به وجود مي آيد و فرد از خودش مي پرسد كه من در اين مدت با چه آشنا شده و در ارتباط بوده ام؟

بنابراين چنين ارتباطاتي را به هيچ عنوان توصيه نمي كنم كه اين قطعيت حاصل تجربيات جلسات مشاوره من بوده است. اين فضا نه لزوماً براي افراد مجرد، بلكه براي متاهل ها هم آسيب هايي به همراه دارد. وقتي فردي متاهل است نبايد عكسش را در فضايي قرار دهد كه هدفش دوستيابي است چون اين احتمال وجود دارد كه ارتباطات زن و شوهر مختل شود.

براي آشنايي در اينترنت بايد به چند نكته توجه كرد:
ـ اين فضا مجازي و غير واقعي است و با واقعيت آدم ها روبرو نمي شويم. ممكن است خودمان هم واقعيت را بيان نكنيم. چون ارتباط در فضايي صورت گرفته كه من و توي غير واقعي وجود دارد. بنابراين رابطه پايدار نيست. اگر به دنياي واقعي برسد با من و توي واقعي روبرو مي شويم و ممكن است اوج عشق و دوست داشتن به اوج تنفر تبديل شود.

ـ در اين فضا سبك ارتباطات استاندارد انساني رعايت نمي شود. در ارتباطي كه مكانيسم استاندارد وجود دارد با يكديگر حرف مي زنيم، زبان بدن را مي بينيم و كلمات را مي شنويم. در فضاي مجازي تنها از جنبه اي استفاده مي كنيم كه كامل نيست. صحبت ها به طور تايپ شده بيان مي شوند. گفتگوي بياني و شفاهي وجود ندارد و اگر وابستگي ايجاد شود به جنبه ارتباطات انساني آسيب مي رساند. بسياري از احساسات مانند خشم، شادي و... با لحن مناسب شان بيان نمي شوند و زبان بدن وجود ندارد.

ـ اين فضا ما را از ارتباطات واقعي، عيني و جدي دنياي بيرون دور مي كند. در دنيايي غرق مي شويم كه به بخشي از نيازهاي ما پاسخ مي دهد و اين فضا گل و بلبل است. حرف بدي به هم نمي زنيم و به همين دليل همه چيز جذاب است. طبيعتاً ترجيح مي دهيم به محض اينكه با همسر، پدر يا مادر دچار مشكل شديم به اين فضا پناه ببريم و به عنوان مكانيسم آسيب زننده حل مسئله از آن استفاده كنيم. در واقع دوستي هاي فضاي مجازي مانند ماده مخدر است و به محض اينكه از بين رفتند اثرات نامطلوبي ايجاد مي كنند.

دكتر آناهيتا خدابخشي كولايي
روانشناس و عضو هيات علمي دانشگاه علوم بهزيستي و توانبخشي
دنياي اينترنت، دنيايي مجازي است كه واقعيت ندارد. در اين دنيا افراد مي توانند خيلي از واقعيت ها را درباره سن، وضعيت تحصيلي، ظاهر، وضعيت اقتصادي خانواده و... به طور غير واقعي مطرح كنند. حتي گروهي از افراد متاهل هم خودشان را مجرد معرفي مي كنند. ممكن است خانم هايي كه دوست دارند ازدواج كرده و به خارج بروند در اين فضاي مجازي با افرادي آشنا شوند كه در ايران هستند ولي به دروغ مي گويند كه در خارج از كشور زندگي مي كنند. در نتيجه آشنايي با اين افراد مشكلاتي برايشان ايجاد مي كند.

به طور كلي در دنياي اينترنت فرصت ها براي دروغ گفتن زياد است. در مجموع در اين فضاها فرصت هاي اميدواركننده اي وجود ندارد. حتي افراد مي توانند عكس هايي از خودشان را در معرض نمايش بگذارند كه چهره خودشان نيست. در نتيجه ممكن است ساير آدم ها پس از ارتباط متوجه شوند كه شخص مورد نظرشان تناسب نداشته يا معضلاتي در چهره اش ديده مي شود. حتي چندين بار مراجعه كنندگان خانمي داشتم كه متوجه شده بودند همسران شان در يك شبكه اجتماعي مجازي خودشان را مجرد معرفي كرده اند و حتي اسم هايشان هم واقعي نيست.

البته نمي گوييم هر كسي كه از اينترنت با فردي آشنا مي شود در ارتباطاتش مشكل دارد ولي به طور عمده كساني كه از طريق اينترنت با ديگران آشنا مي شوند با هدف خاصي سراغ اين دوستي ها مي روند؛ به طور مثلاً يا در حالت واقعي جذابيت ندارند و به دنياي مجازي پناه مي برند يا براي آشنايي با افراد خارج از كشور و ازدواج به اين فضا مي آيند. گروهي همه به صرف داشتن روابط جنسي يا اخاذي، براي دوستي هاي اينترنتي اقدام مي كنند.

از سوي ديگر از اينترنت و گروهي از سايت هاي همسريابي، براي ازدواج هم استفاده مي شود. برخي از اين سايت ها كه مديريت شان خارج از ايران است قابل اطمينان نيستند اما سايت هايي كه زير نظر وزارت ورزش و جوانان فعاليت دارند، حرفه اي تر هستند و با همكاري متخصصان كار مي كنند. اين سايت ها ويژگي هاي افراد را به طور محرمانه ثبت مي كنند و از آنها مي خواهند كه ويژگي هاي همسر مورد نظرشان را بگويند تا براي آشنايي افراد را به هم معرفي كنند.

در اين سايت ها آشنايي هاي پيش از ازدواج و همسريابي زير نظر مشاورات صورت مي گيرد تا مشكلي پيش نيايد. نكته ديگر اين است كه در بين مراجعه كنندگاني كه داشته ام آشنايي هاي اينترنتي موفقيت آميز نبوده و عمدتاً دروغي در ميان بوده است؛ به طور مثال مردي كه ۲۰ سال از خانمي بزرگتر بود با او ازدواج كرد و او را به آمريكا برد اما اين فرد در روستايي در آمريكا زندگي مي كرد كه دور از نقاط شهري قرار داشت و مشكلاتي براي خانم به وجود آمد.
منبع خبر

[saeid]

بابا اون که با خونواده با هزار تا پیغوم و پس پیغوم سر میگیره دارن جدا میشن
وای به حال این که خودمون اونم تو اینترنت پیدا کنیم من که اصلا قبولش ندارم

[ahya]

من دوستی دارم که چند ساله ازواج کرده و آشناییش با شوهرش هم از طریق اینترنت بوده.دوستم شیرازی و شوهرش شمالیه. والان هم اصلا مشکلی ندارن و زندگیشون خوبه تا اونجایی که می دونم.همینطور یکی از معلمام که الا با شوهرش خارج از کشور هستن به همین صورت آشنا شدن.البته اینترنت فقط مایه آشنایی بوده و بعد ها همدیگرو دیدن و اون شناخت کلی شکل گرفته و بعد منتهی به ازدواج شده.
به نظر من این واقعا به شعور و دو طرف بستگی داره.اگه آدم منطقی باشه تا وقتی به یه اطمینان کلی نرسیده تصمیم نمی گیره.

[nafiseh456]

آخ آخ اینترنت رو که اصلا نگو
من یه چندماهی میشه که از دنیای واقعی اومدم بیرون رفتم تو اینترنت دارم زندگی میکنم
میخوام از دنیای مجازی دل بکنم ولی نمیشه

[paeazan]

تاریخ انتشار: ۰۷ بهمن ۱۳۹۲

ازدواج زیر بوته آزمایش

آمار ازدواج در کشور نگران کننده است و نگرانی ها برای کم شدن مداوم آمار ازدواج جدی تر شده است.بسیاری از جامعه شناسان، مشکلات...
پارسینه-گروه اجتماعی: آمار ازدواج در کشور نگران کننده است و نگرانی ها برای کم شدن مداوم آمار ازدواج جدی تر شده است.بسیاری از جامعه شناسان، مشکلات اقتصادی و هزینه های سر سام اور گرفتن جشن عروسی، تهیه مسکن، تهیه جهاز و مهریه های سنگین را دلیل اصلی کاهش ازدواج میان جوانان می دانند.

این گروه معتقدند به دلیل بالا رفتن سطح توقعات و تورم 40 درصدی جوانان تمایلی برای زیر بار مسئویت رفتن ندارد اما عده ای نیز معتقدند برای بسیاری از جوانان همسر ایده آل وجود ندارد و در واقع جوانان ایرانی همسر مورد نظر خود را نمی یابند تا با او ازدواج کنند.


در واقع در دنیای امروز روش سنتی همسریابی در کشور ما که خواستگاری است با توجه به تغییرات جامعه، به تنهایی جواب نمی دهد مگر اینکه به راستی فرهنگ سازی شود و روی این روش تبلیغ شود.

در واقع حتی برنامه های صدا و سیما به عنوان تاثیر گذارترین رسانه جامعه نیز ازدواج های سنتی را تبلیغ نمی کند و به نوعی مروج دوستی های دانشگاهی و آشنایی های غیر سنتی است.

این در حالی است که بنا بر اظهارات محمود گلزاری معاون ساماندهی امور جوانان ، 30 درصد جمعیت کشور را جوانان پانزده تا سی ساله تشکیل می دهند که با افزایش ماهواره ها و فضای مجازی، از فعالیت های اجتماعی در فضای اسلامی ایرانی فاصله گرفته اند.

از سوی دیگر این روزها بازار سایت های همسر یابی اینترنتی و دوستی هایی که پایه و اساس آن از شبکه های اجتماعی شکل می گیرد داغ است .

دوستی هایی که گاه کار را به ازدواج های مجازی می کشاند.ازدواج هایی که آینده آن نامعلوم است هر چند که شاید بسیاری از انها هم موفقیت آمیز باشد اما تجربه چیزی فارغ از این را اثبات کرده است.

البته باید این نکته را هم در نظر داشت که با توجه به شرایط امروز ضرورت بنگاه های اینترنتی و مجازی همسر یابی نیز احساس می شود اما مساله اصلی کنترل انها و جلوگیری از بروز تخلفات است.

سال گذشته بود که وزارت ورزش و جوانان مجوز فعالیت سایت های همسر یابی را صادر کرد تا از این طریق ازدواج ها سامان گیرد.

امینی، مدیرکل دفتر برنامه ریزی ازدواج و تعالی خانواده وزارت ورزش و جوانان وقت نیز در رابطه با فعالیت سایت های همسر گزینی اعلام کرد: افرادی که می خواهند در این حوزه فعالیت کنند، ابتدا باید برای دریافت مجوز به دفاتر سازمان نظام روانشناسی و مشاوره مراجعه کرده و پس از گرفتن مجوز از این سازمان به وزارت ورزش و جوانان مراجعه کنند و گفته شد قرار است این مراکز زیر نظر مراکز مشاوره کشور فعالیت کنند.

با این حال این خبر تکذیب شد و فعالیت این سایت ها غیر محجاز اعلام شد اما هر روز سایت جدیدی در این خصوص ظهور می کند که فیلترینک آنها نیز کارساز نیست و کاش مسئولین در وزارت ورزش و جوانان فکری اساسی برای راهنمای مجازی ازدواج می کردند چرا که به نظر می رسد جوانان برای یافتن همسر ایده آل این روزها به نظر مادران بسنده نمی کنند!
لینک خبر

[سالومه]

من خیلیا رو دیدم اینجوری آشنا میشن ..اینجوری ازدواج میکنن
ولی کل زندگیشون به یه ماه نرسید
ازشون که پرسیدم گفتن ما تازه فهمیدیم اونی که میخواستم تو دنیای واقعی نبوده...

[ms13]

اخه چرا این طوری است هیچ رقمه این حرفها تو کتم نمیره میدونم دارم اشتباه میگم ولی چی کار کنم قانع نمیشم شاید ...

[paeazan]

یه بار یه روانشناس در تلویزیون سراسری میگفت این آشنایی ها اشکالی نداره اما مهم اینه که بقیه روابط و ایجاد شناخت در دنیای غیر مجازی،در دنیای واقعی انجام بگیره
نظر من هم همینه.مهم نیست دوست مامانت برای پسرش بیاد خواستگاری و یا در چت روم یاهو با هم آشنا بشین،مهم اینه که از هم شناخت خوبی بدست بیارن و بفمن بدرد هم میخورن یا نه
چه بسا ازدواجهای سنتی و حتی از آشناها که یه عالمه دروغ پشتش بوده و به بدبختی کشیده شده

[ms13]

ولی طلاق مرد و زن که از طریق اینترنت با هم آشنا شودند زیاده

[paeazan]

بنظر من که در انتخابشون دقت کافی رو نکردن
چه فرقی میکنی که کاملا رسمی بیان خواستگاری یا در اینترنت با هم آشنا بشن؟
مثلا اگه دو نفر در محیط کار با هم آشنا بشن مسلما یه مقداری از هم شناخت دارن که این اونا رو برای شناخت یه پله جلو میندازه نسبت به اونایی که رسمی میان خونه خواستگاری و نهایت آشناییشون دوران نامزدیه
خب بنظر من ازدواج اینترنتی هم همینجوریه.یکی از صبح تا شب توی چت روم یاهو داره چت میکنه که این خودش یه شناخته
مهم به دست آوردن شناختِ درست و کافیه