2011/12/21, 01:40 PM
(آخرین ویرایش در این ارسال: 2011/12/21, 01:50 PM، توسط naz.gigili.)
نـوروپاتی
نـوروپاتی نـوعی اختـلال عـصبـی اسـت کـه بـر روی مـیـزان حساسیت و تحریک پذیری اعصاب دست و پا تاثیر میگذارد.در ایـن حالت همواره نوعی احساس کرختـی، بـی حـسی و درد به بیمار دست می دهد. نوروپاتی انواع مختلفی دارد که در زیر به برخی از آنها اشاره شده است:
▪ نوروپاتی دیابتیک
▪ نوروپاتی غیر ارادی
▪ پلی نوروپاتیک
▪ مونو نوروپاتیک
▪ نوروپاتی خارجی
در گونـه هـای مختـلف نـوروپـاتی بـه نـوعی شـاهد اخـتلال سیستم عصبی هستیم، اما از جمله شایع ترین انواع این بیـمـاری، نـوروپاتی خـارجی اسـت کـه بر روی رشتـه هـای عصبی خـارجـی تـاثـیر مـی گـذارد. ایـن اختـلال هـم بر روی اعـصـاب حسـی و هم بر روی اعصاب حرکتی که رابط میـان مغز، ستون مهره ها و سـایـر قسـمت هـای بـدن هستـنـد، تـاثـیر مـی گـذارد. بـا این وجـود از جمله علائمی که بیماران
از آن شکایت می کنند، احساس سوزش در دست ها و پاهای آنهاست. در اکثر بیماران دلیل ایجاد این اختلال مرض قند می باشد که معمولاً با گذشت زمان و استفاده از داروهای مناسب شرایط بهبود پیدا خواهد کرد.
● علائم نوروپاتی
نشانه هایی که در انواع مختلف این اختلال بیشتر شایع هستند، به شرح ذیل میباشند:
▪ بی حسی دست ها و پاها
▪ احساس سوزش
▪ دردهایی شبیه به شک الکتریکی
▪ تشدید حساسیت در قدرت لامسه
▪ نیاز به هماهنگی و کنترل
▪ ضعف عضلانی
کلیه ی علائم ذکر شده در نوروپاتی خارجی بیش از پیش قابل رویت هستند. این نوع بخصوص نوروپاتی بیشتر بر روی اعصاب زیر تاثیر می گذارد: اعصاب حسی که مسئول دریافت محرک هایی نظیر لمس کردن و درد هستند. اعصاب حرکتی که کنترل حرکت ماهیچه ها را به عهده دارند و همچنین اعصاب غیر ارادی که مسئول عملکرد فعالیت های غیر ارادی بدن مانند: فشار خون، سیستم گوارش و ضربان قلب هستند.
● دلایل ایجاد نوروپاتی
چندین فاکتور وجود دارد که می تواند سبب ایجاد نوروپاتی شود؛ اما معمولاً گفته میشود که دلیل ایجاد این اختلال "ناشناخته" است. البته در بیشتر موارد دلیل ایجاد این نوع بیماری "دیابت" گزارش می شود. به هر حال می توان دلایلی را ذکر کرد که منجر به ایجاد نوروپاتی در افراد می شوند:
▪ عوامل وراثتی:
برخی از بیماران نوروپاتی را به صورت ارثی دریافت می کنند.
▪ ایدز و سایر بیماری ها:
افرادی که مبتلا به ایدز هستند نیز درجات مختلفی از نوروپاتی مبتلا می شوند. البته بیماری های دیگری نیز وجود دارند که می توانند سبب ایجاد نوروپاتی شوند مانند: کم کاری کلیه و کبد و کم کاری تیروئید.
▪ فشار دائمی بر روی اعصاب :
اگر فردی برای مدت زمان زیادی در یک حالت بنشیند، و یا کاری را به طور پیوسته انجام دهد مثل: نوشتن، و یا خم شدن، این امر می تواند بر روی سیستم عصبی فرد مورد نظر تاثیر منفی ایجاد کند.
▪ دیابت :
این بیماری یکی از موارد شایع و ابتدایی ابتلای افراد به نوروپاتی است. در این حالت بیماران دائماً از وجود درد و سوزش در دست ها و پاهای خود شکایت می کنند.
▪ الکل و مواد مخدر:
اعتیاد به الکل و یا مواد مخدر می تواند نهایتاً منجر به ایجاد نوروپاتی در افراد شود، چرا که فرد به تدریج به دلیل مصرف مواد فوق نمیتواند یک رژیم غذایی سالم داشته باشد و به مثابه آن کنترل خود را بر روی اعصابش از دست می دهد و دچار نوروپاتی شود.
▪ سایر عوامل:
دلایل دیگری نظیر تاثیرات جانبی مصرف برخی از داروها، مصرف سموم، کمبود ویتامین و .. نیز وجود دارند که به نوبه ی خود می توانند سبب ایجاد نوروپاتی در افراد شوند.
● درمان نوروپاتی
این بیماری را می توان به شیوه های مختلفی درمان نمود؛ اما ابتدا باید درد را از بیمار دور کرد که به این منظور پزشک داروهای ضد درد تجویز می نماید. باید توجه داشت که درمان قطعی بیماری به همین مرحله ختم نمی شود.
پزشک با توجه به تاریخچه ی بیماری، روش های درمانی مختلفی را توصیه می کند. در برخی از موارد که نوروپاتی به واسطه ی تبخال های عصبی ایجاد شده باشد، پزشک انواع لوسین های بی حس کننده را تجویز می کند که این پمادها برای مصرف خارجی بوده و دارای تاثیرات جانبی قابل توجهی نمی باشند. در برخی موارد حاد، داروهای ضد افسردگی نیز تجویز می شوند تا بیمار به سرعت از درد رها شده و بهبودی حاصل شود.
پارکینسون
شاید بسیاری از ما بیماری پارکینسون را مساوی با لرزش اندام بدانیم اما این تنها یکی از مشخصه های بیماری پارکینسون است. بیماری پارکینسون برای اولین بار توسط دانشمند انگلیسی دکتر جیمز پارکینسون در سال ۱۸۱۷ مورد بررسی قرار گرفت و به همین علت این بیماری به نام وی شناخته می شود. از هر ۱۰۰ نفر که بیش از ۶۰ سال سن دارند، یک نفر به پارکینسون مبتلا می شود. این بیماری معمولا در ۶۰ سالگی آغاز می شود. البته افراد جوان تر هم به پارکینسون مبتلا می شوند. حدود ۵ تا ۱۰ درصد افرادی که به پارکینسون مبتلا می شوند کمتر از ۴۰ سال دارند.
بعد از آلزایمر، بیماری پارکینسون معمول ترین بیماری مخرب اعصاب به حساب می آید که افراد مسن به آن مبتلا می شوند. پارکینسون یک بیماری مزمن و همیشه در حال پیشرفت است. این بیماری نتیجه از بین رفتن یا ضعیف شدن و لطمه خوردن سلول های عصبی در مغز میانی است که سفتی عضلانی، لرزش و از دست رفتن مهارت های حرکتی را در پی دارد. سلول های عصبی ماده ای به نام دوپامین ترشح می کنند. دوپامین پیام های عصبی را از سوبستانتیا نیگرا (مغز میانی) به بخش دیگری از مغر به نام کارپوس استراتوم می برد. این پیام ها به حرکت بدن تعادل می بخشند. وقتی سلول های ترشح کننده دوپامین در سوبستانتیا نیگرا می میرند، مراکز دیگر کنترل کننده حرکات بدن نامنظم کار می کنند.
این اختلال ها که در مراکز کنترل بدن در مغز پدید می آیند، باعث ایجاد علایم پارکینسون می شوند. اگر ۸۰ درصد سلول های ترشح کننده دوپامین از بین بروند، علامت های پارکینسون بروز می کنند. علایم پارکینسون در مراحل اولیه بیماری ملایم و بیشتر اوقات در یک سمت بدن دیده می شوند و گاه حتی به درمان پزشکی احتیاج ندارند. ارتعاش در حالت استراحت علامت ویژه بیماری پارکینسون و یکی از معمول ترین علایم آن است. ولی بعضی از مبتلایان پارکینسون هیچ وقت آن را تجربه نمی کنند. بیماران ممکن است دست لرزان خود را در جیب یا پشت پنهان کنند یا چیزی را برای کنترل ارتعاش در دست نگه دارند. لرزش می تواند بیشتر از هر محدودیت جسمی دیگر اثر منفی روحی داشته باشد.
با مرور زمان علایم اولیه بدتر و وخیم تر می شوند. یک رعشه ملایم به یک ارتعاش مزاحم و ملموس تبدیل می شود. ممکن است تکه کردن غذا و استفاده از دست مرتعش به مرور زمان سخت تر شود. برادیکینسیا (آرام شدن حرکت) به مشکلی کاملا محسوس بدل می شود که محدود کننده ترین علامت و اثر پارکینسون است. آرام شدن حرکت می تواند مانع انجام کارهای روزانه شود. در این شرایط ممکن است لباس پوشیدن، ریش زدن و یا حمام کردن وقت بسیاری از فرد بگیرد. تحرک ضعیف می شود و مشکلاتی به وجود می آید که هنگام نشستن روی صندلی و برخاستن از آن یا سوار شدن به اتومبیل و پیاده شدن از آن یا غلتیدن در رختخواب دیده می شود. راه رفتن آهسته تر می شود و بیمار حالت قوز پیدا می کند ( سر و شانه به طرف جلو متمایل می شود). صدای بیمار یکنواخت می شود. کمبود تعادل می تواند باعث افتادن بیمار شود. دستخط ریزتر و ناخوانا می شود. حرکات غیر ارادی مانند حرکت دست در حال پیاده روی کم می شود.
علایم پارکینسون معمولا در یک طرف بروز می کند ولی به مرور زمان به دست یا پای سالم طرف دیگر هم سرایت می کند. این علایم پیشرفت می کند تا سمت دیگر بدن را هم تحت تاثیر قرار دهد. معمولا این پیشرفت تدریجی است، اما سرعت پیشرفت در بیماران، متفاوت است. هدف از به کاربردن شیوه های درمان در مبتلایان به پارکینسون از بین بردن علایم نیست بلکه کنترل عوارض است. این کار به بیمار کمک می کند تا مستقل عمل کند و این بیماری مزمن تحت کنترل درآید. پارکینسون از بین نخواهد رفت ولی کنترل عوارض آن می تواند تا حد زیادی جلوی ناتوانی و از کار افتادگی بیمار را بگیرد.
بیماران مبتلا به پارکینسون اغلب از این موضوع که بیماریشان همواره در حال پیشرفت است، آگاهند و این موضوع می تواند باعث نگرانی شدید آنها شود. آنها ممکن است بخواهند خود و مشکلاتشان را بیش از حد نیاز تحت کنترل درآورند و خود را با دیگر افراد مبتلا مقایسه کنند. نگرانی در مورد پیشرفت بیماری و امکان ادامه کار هم غیرعادی نیست.
پیشگویی و تخمین در خصوص پیشرفت این بیماری در یک بیمار مشخص غیرممکن است. سرعت پیشرفت و محدودیت های جسمی و روحی در بیماران مختلف متفاوت است.
نوعی راهنمایی برای تشخیص پیشرفت این بیماری در بیماران مختلف بر اساس پیشروی بیماری از زمان تشخیص وجود دارد ولی این تنها در حد یک پیشنهاد است. وقتی محدودیت های جسمی پارکینسون به حدی برسد که کارهای روزمره سخت شوند، درمان علایم پارکینسون آغاز می شود.
در حالت صورت و چهره بیماران مبتلا به پارکینسون تغییراتی روی می دهد، از جمله ثابت شدن حالت صورت (ظاهرا احساسات اندکی در چهره نمایان می شود) یا خیرگی چشم ( به دلیل کاهش پلک زدن). علاوه بر اینها، خشک شدن شانه یا لنگیدن پا در سمت تحت تاثیر قرارگرفته، عوارض دیگر (عادی) این بیماری است. افراد مسن ممکن است نمایان شدن یک به یک این نشانه های پارکینسون را به تغییرات افزایش سن مربوط بدانند، ارتعاش را «لرزش» تلقی کنند، برادیکنسیا را به «آرام شدن عادی» و سفت شدن عضلات را به «آرتروز» ربط بدهند.
این بیماری در حال حاضر غیرقابل علاج محسوب می شود. ولی علایم آن با درمان ، قابل تسکین یا کنترل است . این بیماری طول عمر را چندان کاهش نمی دهد. تحقیقات علمی یافتن علل و درمان این بیماری ادامه دارد و امید می رود که درمان های موثر و در نهایت علاج بخش برای آن ارایه شوند. تحقیقاتی که به بررسی پیوند بافت جنینی برای درمان این اختلال پرداخته اند نویدبخش درمان موثری در آینده بوده اند. با این درمان به نظر می رسد سلول های جدید تولیدکننده دوپامین در مغز با پیوند بافتی جنینی تشکیل شوند.
زوال عقل، ذات الریه، یبوست شدید، احتباس ادرار ناشی از داروهای تجویز شده برای درمان این اختلال، افتادن و بروز شکستگی استخوانی ناتوانی از عوارض احتمالی این بیماری است. هیچ آزمون تشخیصی برای اثبات بیماری پارکینسون وجود ندارد. تشخیص بیماری معمولا مبتنی بر معاینه فیزیکی است .
● اصول کلی مراقبت از این بیماران عبارت است از:
۱) درمان فیزیکی
امیدواری و اطمینان دادن به بیماران و درمان بیماری های همراه ، نظیر افسردگی ، روان درمانی یا مشاوره برای کمک به کاهش افسردگی
۲) کار درمانی
۳) گفتار درمانی.
▪ اگر در اطرافیانتان بیمار پارکینسون دارید یا خودتان به این بیماری مبتلا هستید توصیه می کنیم:
ـ از حمام گرم و ماساژ مکرر برای پیشگیری از سفتی عضلانی استفاده کنید.
ـ اصلاح را با ریش تراش برقی انجام دهید.
ـ استفاده از کفش های بدون بند، نظیر کفش های راحتی ، کفش های زیپ دار یا کفش های چسبی نیز توصیه می شود.
ـ محیط منزل را طوری طراحی کنید که از افتادن و آسیب دیدگی جلوگیری شود.
ـ محدودیت های تدریجی بیماری ممکن است باعث عاجز شدن بیمار شود. برای یافتن راه هایی به منظور حفظ عملکرد و کارایی ، از مشاوره تخصصی و اعضای خانواده کمک بگیرید.
● داروها
داروهای آنتی کولینرژیک ، آنتی هیستامین ها، داروهای ضدلرزش ، نظیر آمانتادین یا داروهای ضدپارکینسون از قبیل بروموکریپتین ، لوودوپا و کاربی دوپا. سلژیلین برای به حداکثر رسیدن اثربخشی لوودوپا و کاربی دوپا تجویز می شود. همه این داروها لرزش و سفتی عضلانی را کاهش می دهند ولی اغلب عوارض جانبی قابل توجهی نیز دارند.
● فعالیت در زمان ابتلا به این بیماری
تا حد امکان به فعالیت در زمان ابتلا به این بیماری ادامه دهید و به دفعات استراحت کنید. اختلاف زیادی بین توانایی جسمی بیماران دچار این بیماری وجود دارد. محدودیت فعالیت در زمان ابتلا به این بیماری تنها در بیماران دچار سفتی عضلانی دیده می شود.
● رژیم غذایی
این بیماری به رژیم خاصی نیاز ندارد ، در موارد وجود اختلال بلع ممکن است مصرف غذاهای نرم لازم باشد. برای پیشگیری از یبوست به رژیم غذایی خود، فیبر غذایی یا مواد حجم افزا (نظیر میوه و سبزی) اضافه کنید.
آنسفالیت
آنسفالیت در لغت به معنای آماس و التهاب مغز می باشد، اما معمولاً به التهاب مغزی اطلاق می شود که به واسطه ویروس ایجاد شده باشد. این بیماری جزء بیماری های نادر است که تقریباً ۰.۵ از هر ۱۰۰،۰۰۰ نفر به آن مبتلا می شوند که معمولاً در کودکان، سالخوردگان و افرادیکه سیستم ایمنی ضعیفی دارند (مثل افراد مبتلا به ایدز یا سرطان) اتفاق می افتد.
گرچه هر سال هزاران مورد از این بیماری به مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها گزارش می شود، اما تصور متخصصین این است که به خاطر علائم خفیف این بیماری، موراد بسیار زیادی از آن گزارش نمی شوند.
● علائم
علائم این بیماری در انواع خفیف تر معمولاً شامل موارد زیر است:
▪ تب
▪ سردرد
▪ کمبود اشتها
▪ کمبود انرژی
▪ احساس بیماری کلی
در موارد شدیدتر انسفالیت، فرد دچار تب شدیدتری شده و علائم مربوط به سستم عصبی مرکزی را تجربه خواهد کرد که شامل موارد زیر است:
▪ سردردهای پی در پی
▪ حالت تهوع و استفراغ
▪ خشک شدن گردن
▪ گیجی
▪ گم گشتگی
▪ تغییر در شخصیت
▪ تشنج (حمله)
▪ مشکل شنوایی و گفتاری
▪ توهم
▪ از دست رفتن حافظه
▪ خواب آلودگی
▪ کما
تشخیص برخی از این علائم در نوزادان بسیار دشوار است اما علائم مهمتری که باید در پی آن باشیم عبارتند از:
▪ استفراغ
▪ برآمدگی ملاج
▪ گریه ای که متوقف نمی شود و زمانیکه نوزاد را بلند می کنید یا در بغل میگیرید بیشتر می شود.
▪ خشکی بدن
از آنجا که آنسفالیت ممکن است به دنبال برخی بیماری های ویروسی متداول اتفاق بیفتد، گاهی اوقات علائم و نشانه هایی از این بیماری ها را از قبل مشاهده خواهید کرد. اما معمولاً آنسفالیت بدون هشدار قبلی اتفاق می افتد.
● عوامل
از آنجا که آنسفالیت ممکن است به خاطر وجود میکرب های مختلفی ایجاد شده باشد، این عفونت می تواند به طرق مختلف پراکنده شود.
یکی از خطرناکترین و متداولترین عوامل آنسفالیت ویروس بیماری تبخال است (HSV). این همان ویروسی است که زخم هایی کنار دهان ایجاد می کند اما زمانیکه در مغز ایجاد شود می تواند کشنده باشد. خوشبختانه این مورد از آنسفالیت بسیار نادر است.
آنسفالیت می تواند مشکل بسیار نادر بیماری لایم (Lyme) باشد که با انواع ساس و کنه یا گزیدگی حیوانات هار ایجاد می شود.
پشه هم می تواند ویروس انواع مختلفی از آنسفالیت را از جمله آنسفالیت وست نایل (West Nile)، آنسفالیت سنت لوئیس (St. Louis)، و آنسفالیت اسب غربی (Western Equine) منتقل کند. طی چند سال اخیر در ایالات متحده، نگرانی برای انتشار ویروی وست نایل پدید آمده بود که توسط پشه ای که این ویروس را با گزیدن پرنده های بیمار می گیرند، به انسان منتقل می شود.
انواع خفیف آنسفالیت به دنبال برخی بیماری های متداول کودکان اتفاق می افتد، مثل سرخک، گوشک، آبله مرغان، روبلا (سرخجه آلمانی) و .... ویروس هایی مثل آبله مرغان معمولاً از طریق مایع بینی و گلوطی سرفه یا عطسه منتقل می شوند.
به میزان کمتر، آنسفالیت می تواند درنتیجه یک عفونت باکتریایی مثل مننژیت باکتریایی پدید آید و یا می تواند مشکلی از سایر بیماری های عفونی مثل سفلیس باشد. برخی انگل های خاص، مثل توکسوپلاسموسیس (عفونت انگلی پستانداران و پرندگان و انسان) هم می تواند موجب بروز آنسفالیت در افرادیکه سیستم ایمنی ضعیفی دارند، شود.
● سرایت
التهاب مغز به نوبه خود مسری نیست اما هرکدام از ویروس هایی که آنسفالیت را ایجاد کرده اند، می توانند مسری باشند. البته فقط به این دلیل که یک بچه دچار یک ویروس خاص می شود به این معنا نیست که او به آنسفالیت نیز مبتلا می شود. اما باز هم باید کودکان را از افراد مبتلا به آنسفالیت دور نگه داشت.
● پیشگیری
آنسفالیت قابل پیشگیری نیست مگر اینکه سعی کنیم از بیماری هایی پیشگیری کنیم که موجب بروز آن می شوند. آنسفالیتی که با بیماری های متداول در کودکی ایجاد می شود را می توان با واکسن زدن و ایمن سازی درست پیشگیری کرد. طبق برنامه توصیه شده توسط پزشک، کودکتان را واکسینه کنید. همچنین کودکان باید از افراد مبتلا به آنسفالیت دور نگه داشته شوند.
در محل هایی که آنسفالیت ممکن است از طریق گزش حشرات، به ویژه پشه ها، منتقل شود، کودکان باید:
▪ به هیچ وجه در زمان طلوع و غروب خورشید که پشه ها فعالتر هستند، در بیرون نگه داشته نشوند.
▪ از لباسهای پوشاننده ای مثل بلوزهای آستین بلند و شلوارهای بلند استفاده کنند.
▪ از مواد دفع کننده حشرات استفاده کنند.
همچنین آب های راکد در اطراف خانه مثل سطل های آب، ظرف آب پرنده ها، گلدانها و از این قبیل را خالی کرد.
● برای جلوگیری از گزش کنه:
▪ تماس کودک با خاک، برگ و گیاهان را کمتر کنید.
▪ برای کودکانتان در بیرون از خانه از لباسهای آستین بلند و شلوارهای بلند استفاده کنید.
▪ کودک و حیوانان خانگی خود را مداوماً چک کنید تا اثر گزش کنه در آنها نباشد.
● طول مدت
در اکثر موارد آنسفالیت، دوره حاد بیماری (وقتی علائم در شدیدترین حالت خود هستند) معمولاض تا یک هفته طول می کشد. ریکاوری و بهبودی کامل ممکن است کمی بیشتر طول بکشد، معمولاً چندین هفته یا شاید ماه ها.
● تشخیص
پزشکان برای تشخیص آنسفالیت از آزمایشات مختلفی استفاده می کنند که شامل موارد زیر است:
▪ آزمایشات تصویری، مثل سیتی اسکن یا MRI، برای تشخیص التهاب مغز، خونریزی یا سایر مشکلات و ناهنجاری ها.
▪ الکتروسفالوگرام (EEG)، که پیام های الکتریکی مغز را برای تشخیص امواج غیرعادی مغز، ثبت می کند.
▪ آزمایش خون برای تایید وجود باکتری یا ویروس در خون و اینکه آیا فرد در واکنش به میکروب، پادتن ترشح کرده است یا خیر.
▪ سوراخ کردن کمر که در آن مایع مغزی نخاعی (مایعی که اطراف مغز و نخاع را در بر می گیرد) به منظور یافت علائم عفونت بررسی می شود.
● درمان
برخی کودکان که مبتلا به آنسفالیت بسیار خفیف هستند را می توان در خانه پرستاری کرد اما در اکثر موارد نیاز به مراقبت های بیمارستانی است. پزشکان به دقت فشار خون، ضربان قلب، تنفس و همچنین وضعیت مایعات بدن فرد را بررسی می کنند تا از التهاب بیشتر مغز جلوگیری کنند.
ازآنجاکه پادتن ها دربرابر این ویروس ها موثر نیستند، برای درمان آنسفالیت از آنها استفاده نمی شود. اما، می توان از داروهای ضدویروسی برای درمان برخی از انواع آنسفالیت به ویژه نوعی که از طریق ویروس تبخال ایجاد می شود، استفاده کرد. همچنین در برخی موارد برای کاهش التهاب مغز از کورتیکوستیروئیدها استفاده می شود. اگر کودک دچار تشنج شد، داروهای ضد تشنج نیز تجویز خواهد شد.
از داروهای بی نسخه مثل استامینوفن هم می توان برای درمان تب و سردرد استفاده کرد.
اکثر افراد مبتلا به آنسفالیت بهبودی کامل از بیماری پیدا می کنند. اما در یک درصد پایین از مبتلایان این بیماری، التهاب مغز می تواند منجر به تخریب دائمی مغز و مشکلات ماندگاری مثل ناتوانی های یادگیری، مشکلات گفتار، از دست رفتن حافظه، یا فقدان کنترل عضلانی شود. گفتار درمانی، ورزش درمانی یا کار درمانی در این موارد مورد نیاز است.
ندرتاً اگر تخریب مغزی ایجاد شده شدید باشد، آنسفالیت می تواند منجر به مرگ شود. نوزادان کمتر از یکسال و بزرگسالان پیرتر از ۵۵ سال در بالاترین خطر مرگ از آنسفالیت قرار دارند.
▪ چه زمان به پزشک مراجعه کنیم؟
اگر کودکتان دچار تب شدید شد، به خصوص اگر یک بیماری خاص مخصوص دوران کودکی مثل سرخک، گوشک یا آبله مرغان هم داشت یا در دوره بهبودی از آن بود، حتماً به پزشک مراجعه کنید.
اگر یکی از موارد زیر را در کودکتان مشاهده کردید، بلافاصله پزشک را در جریان بگذارید:
▪ سردردهای شدید
▪ تشنج
▪ خشکی گردن
▪ ناتوانی در نگاه کردن به نورهای خیلی روشن
▪ دو بینی
▪ مشکل در راه رفتن
▪ مشکل در گفتار یا شنیدار
▪ مشکل در تکان دادن یک دست یا پا
▪ از دست دادن حس در هر نقطه از بدن
▪ تغییر شخصیتی ناگهانی
▪ مشکل حافظه
▪ خواب آلودگی و کسالت شدید
▪ از دست رفتن هوشیاری
اگر یکی از موارد زیر را در نوزادتان مشاهده کردید، بلافاصله پزشک را در جریان بگذارید:
▪ تب شدید یا هر نوع تب بالاتر از ۱۰۰.۴ درجه فارنهایت (۳۸ درجه سلسیوس) در نوزادان کمتر از ۳ ماهه.
▪ برآمدگی ملاج
▪ هرگونه خشکی بدن
▪ نرم شدن غیرعادی بدن
▪ کمبود اشتها
▪ استفراغ
▪ گریه ای که قطع نشود.
فکر نکنم راجع به ام اس هم لازم باشه اینجا بنویسم
اما.چون سایت ما و بیماریمون اینه.مینویسم
نـوروپاتی نـوعی اختـلال عـصبـی اسـت کـه بـر روی مـیـزان حساسیت و تحریک پذیری اعصاب دست و پا تاثیر میگذارد.در ایـن حالت همواره نوعی احساس کرختـی، بـی حـسی و درد به بیمار دست می دهد. نوروپاتی انواع مختلفی دارد که در زیر به برخی از آنها اشاره شده است:
▪ نوروپاتی دیابتیک
▪ نوروپاتی غیر ارادی
▪ پلی نوروپاتیک
▪ مونو نوروپاتیک
▪ نوروپاتی خارجی
در گونـه هـای مختـلف نـوروپـاتی بـه نـوعی شـاهد اخـتلال سیستم عصبی هستیم، اما از جمله شایع ترین انواع این بیـمـاری، نـوروپاتی خـارجی اسـت کـه بر روی رشتـه هـای عصبی خـارجـی تـاثـیر مـی گـذارد. ایـن اختـلال هـم بر روی اعـصـاب حسـی و هم بر روی اعصاب حرکتی که رابط میـان مغز، ستون مهره ها و سـایـر قسـمت هـای بـدن هستـنـد، تـاثـیر مـی گـذارد. بـا این وجـود از جمله علائمی که بیماران
از آن شکایت می کنند، احساس سوزش در دست ها و پاهای آنهاست. در اکثر بیماران دلیل ایجاد این اختلال مرض قند می باشد که معمولاً با گذشت زمان و استفاده از داروهای مناسب شرایط بهبود پیدا خواهد کرد.
● علائم نوروپاتی
نشانه هایی که در انواع مختلف این اختلال بیشتر شایع هستند، به شرح ذیل میباشند:
▪ بی حسی دست ها و پاها
▪ احساس سوزش
▪ دردهایی شبیه به شک الکتریکی
▪ تشدید حساسیت در قدرت لامسه
▪ نیاز به هماهنگی و کنترل
▪ ضعف عضلانی
کلیه ی علائم ذکر شده در نوروپاتی خارجی بیش از پیش قابل رویت هستند. این نوع بخصوص نوروپاتی بیشتر بر روی اعصاب زیر تاثیر می گذارد: اعصاب حسی که مسئول دریافت محرک هایی نظیر لمس کردن و درد هستند. اعصاب حرکتی که کنترل حرکت ماهیچه ها را به عهده دارند و همچنین اعصاب غیر ارادی که مسئول عملکرد فعالیت های غیر ارادی بدن مانند: فشار خون، سیستم گوارش و ضربان قلب هستند.
● دلایل ایجاد نوروپاتی
چندین فاکتور وجود دارد که می تواند سبب ایجاد نوروپاتی شود؛ اما معمولاً گفته میشود که دلیل ایجاد این اختلال "ناشناخته" است. البته در بیشتر موارد دلیل ایجاد این نوع بیماری "دیابت" گزارش می شود. به هر حال می توان دلایلی را ذکر کرد که منجر به ایجاد نوروپاتی در افراد می شوند:
▪ عوامل وراثتی:
برخی از بیماران نوروپاتی را به صورت ارثی دریافت می کنند.
▪ ایدز و سایر بیماری ها:
افرادی که مبتلا به ایدز هستند نیز درجات مختلفی از نوروپاتی مبتلا می شوند. البته بیماری های دیگری نیز وجود دارند که می توانند سبب ایجاد نوروپاتی شوند مانند: کم کاری کلیه و کبد و کم کاری تیروئید.
▪ فشار دائمی بر روی اعصاب :
اگر فردی برای مدت زمان زیادی در یک حالت بنشیند، و یا کاری را به طور پیوسته انجام دهد مثل: نوشتن، و یا خم شدن، این امر می تواند بر روی سیستم عصبی فرد مورد نظر تاثیر منفی ایجاد کند.
▪ دیابت :
این بیماری یکی از موارد شایع و ابتدایی ابتلای افراد به نوروپاتی است. در این حالت بیماران دائماً از وجود درد و سوزش در دست ها و پاهای خود شکایت می کنند.
▪ الکل و مواد مخدر:
اعتیاد به الکل و یا مواد مخدر می تواند نهایتاً منجر به ایجاد نوروپاتی در افراد شود، چرا که فرد به تدریج به دلیل مصرف مواد فوق نمیتواند یک رژیم غذایی سالم داشته باشد و به مثابه آن کنترل خود را بر روی اعصابش از دست می دهد و دچار نوروپاتی شود.
▪ سایر عوامل:
دلایل دیگری نظیر تاثیرات جانبی مصرف برخی از داروها، مصرف سموم، کمبود ویتامین و .. نیز وجود دارند که به نوبه ی خود می توانند سبب ایجاد نوروپاتی در افراد شوند.
● درمان نوروپاتی
این بیماری را می توان به شیوه های مختلفی درمان نمود؛ اما ابتدا باید درد را از بیمار دور کرد که به این منظور پزشک داروهای ضد درد تجویز می نماید. باید توجه داشت که درمان قطعی بیماری به همین مرحله ختم نمی شود.
پزشک با توجه به تاریخچه ی بیماری، روش های درمانی مختلفی را توصیه می کند. در برخی از موارد که نوروپاتی به واسطه ی تبخال های عصبی ایجاد شده باشد، پزشک انواع لوسین های بی حس کننده را تجویز می کند که این پمادها برای مصرف خارجی بوده و دارای تاثیرات جانبی قابل توجهی نمی باشند. در برخی موارد حاد، داروهای ضد افسردگی نیز تجویز می شوند تا بیمار به سرعت از درد رها شده و بهبودی حاصل شود.
پارکینسون
شاید بسیاری از ما بیماری پارکینسون را مساوی با لرزش اندام بدانیم اما این تنها یکی از مشخصه های بیماری پارکینسون است. بیماری پارکینسون برای اولین بار توسط دانشمند انگلیسی دکتر جیمز پارکینسون در سال ۱۸۱۷ مورد بررسی قرار گرفت و به همین علت این بیماری به نام وی شناخته می شود. از هر ۱۰۰ نفر که بیش از ۶۰ سال سن دارند، یک نفر به پارکینسون مبتلا می شود. این بیماری معمولا در ۶۰ سالگی آغاز می شود. البته افراد جوان تر هم به پارکینسون مبتلا می شوند. حدود ۵ تا ۱۰ درصد افرادی که به پارکینسون مبتلا می شوند کمتر از ۴۰ سال دارند.
بعد از آلزایمر، بیماری پارکینسون معمول ترین بیماری مخرب اعصاب به حساب می آید که افراد مسن به آن مبتلا می شوند. پارکینسون یک بیماری مزمن و همیشه در حال پیشرفت است. این بیماری نتیجه از بین رفتن یا ضعیف شدن و لطمه خوردن سلول های عصبی در مغز میانی است که سفتی عضلانی، لرزش و از دست رفتن مهارت های حرکتی را در پی دارد. سلول های عصبی ماده ای به نام دوپامین ترشح می کنند. دوپامین پیام های عصبی را از سوبستانتیا نیگرا (مغز میانی) به بخش دیگری از مغر به نام کارپوس استراتوم می برد. این پیام ها به حرکت بدن تعادل می بخشند. وقتی سلول های ترشح کننده دوپامین در سوبستانتیا نیگرا می میرند، مراکز دیگر کنترل کننده حرکات بدن نامنظم کار می کنند.
این اختلال ها که در مراکز کنترل بدن در مغز پدید می آیند، باعث ایجاد علایم پارکینسون می شوند. اگر ۸۰ درصد سلول های ترشح کننده دوپامین از بین بروند، علامت های پارکینسون بروز می کنند. علایم پارکینسون در مراحل اولیه بیماری ملایم و بیشتر اوقات در یک سمت بدن دیده می شوند و گاه حتی به درمان پزشکی احتیاج ندارند. ارتعاش در حالت استراحت علامت ویژه بیماری پارکینسون و یکی از معمول ترین علایم آن است. ولی بعضی از مبتلایان پارکینسون هیچ وقت آن را تجربه نمی کنند. بیماران ممکن است دست لرزان خود را در جیب یا پشت پنهان کنند یا چیزی را برای کنترل ارتعاش در دست نگه دارند. لرزش می تواند بیشتر از هر محدودیت جسمی دیگر اثر منفی روحی داشته باشد.
با مرور زمان علایم اولیه بدتر و وخیم تر می شوند. یک رعشه ملایم به یک ارتعاش مزاحم و ملموس تبدیل می شود. ممکن است تکه کردن غذا و استفاده از دست مرتعش به مرور زمان سخت تر شود. برادیکینسیا (آرام شدن حرکت) به مشکلی کاملا محسوس بدل می شود که محدود کننده ترین علامت و اثر پارکینسون است. آرام شدن حرکت می تواند مانع انجام کارهای روزانه شود. در این شرایط ممکن است لباس پوشیدن، ریش زدن و یا حمام کردن وقت بسیاری از فرد بگیرد. تحرک ضعیف می شود و مشکلاتی به وجود می آید که هنگام نشستن روی صندلی و برخاستن از آن یا سوار شدن به اتومبیل و پیاده شدن از آن یا غلتیدن در رختخواب دیده می شود. راه رفتن آهسته تر می شود و بیمار حالت قوز پیدا می کند ( سر و شانه به طرف جلو متمایل می شود). صدای بیمار یکنواخت می شود. کمبود تعادل می تواند باعث افتادن بیمار شود. دستخط ریزتر و ناخوانا می شود. حرکات غیر ارادی مانند حرکت دست در حال پیاده روی کم می شود.
علایم پارکینسون معمولا در یک طرف بروز می کند ولی به مرور زمان به دست یا پای سالم طرف دیگر هم سرایت می کند. این علایم پیشرفت می کند تا سمت دیگر بدن را هم تحت تاثیر قرار دهد. معمولا این پیشرفت تدریجی است، اما سرعت پیشرفت در بیماران، متفاوت است. هدف از به کاربردن شیوه های درمان در مبتلایان به پارکینسون از بین بردن علایم نیست بلکه کنترل عوارض است. این کار به بیمار کمک می کند تا مستقل عمل کند و این بیماری مزمن تحت کنترل درآید. پارکینسون از بین نخواهد رفت ولی کنترل عوارض آن می تواند تا حد زیادی جلوی ناتوانی و از کار افتادگی بیمار را بگیرد.
بیماران مبتلا به پارکینسون اغلب از این موضوع که بیماریشان همواره در حال پیشرفت است، آگاهند و این موضوع می تواند باعث نگرانی شدید آنها شود. آنها ممکن است بخواهند خود و مشکلاتشان را بیش از حد نیاز تحت کنترل درآورند و خود را با دیگر افراد مبتلا مقایسه کنند. نگرانی در مورد پیشرفت بیماری و امکان ادامه کار هم غیرعادی نیست.
پیشگویی و تخمین در خصوص پیشرفت این بیماری در یک بیمار مشخص غیرممکن است. سرعت پیشرفت و محدودیت های جسمی و روحی در بیماران مختلف متفاوت است.
نوعی راهنمایی برای تشخیص پیشرفت این بیماری در بیماران مختلف بر اساس پیشروی بیماری از زمان تشخیص وجود دارد ولی این تنها در حد یک پیشنهاد است. وقتی محدودیت های جسمی پارکینسون به حدی برسد که کارهای روزمره سخت شوند، درمان علایم پارکینسون آغاز می شود.
در حالت صورت و چهره بیماران مبتلا به پارکینسون تغییراتی روی می دهد، از جمله ثابت شدن حالت صورت (ظاهرا احساسات اندکی در چهره نمایان می شود) یا خیرگی چشم ( به دلیل کاهش پلک زدن). علاوه بر اینها، خشک شدن شانه یا لنگیدن پا در سمت تحت تاثیر قرارگرفته، عوارض دیگر (عادی) این بیماری است. افراد مسن ممکن است نمایان شدن یک به یک این نشانه های پارکینسون را به تغییرات افزایش سن مربوط بدانند، ارتعاش را «لرزش» تلقی کنند، برادیکنسیا را به «آرام شدن عادی» و سفت شدن عضلات را به «آرتروز» ربط بدهند.
این بیماری در حال حاضر غیرقابل علاج محسوب می شود. ولی علایم آن با درمان ، قابل تسکین یا کنترل است . این بیماری طول عمر را چندان کاهش نمی دهد. تحقیقات علمی یافتن علل و درمان این بیماری ادامه دارد و امید می رود که درمان های موثر و در نهایت علاج بخش برای آن ارایه شوند. تحقیقاتی که به بررسی پیوند بافت جنینی برای درمان این اختلال پرداخته اند نویدبخش درمان موثری در آینده بوده اند. با این درمان به نظر می رسد سلول های جدید تولیدکننده دوپامین در مغز با پیوند بافتی جنینی تشکیل شوند.
زوال عقل، ذات الریه، یبوست شدید، احتباس ادرار ناشی از داروهای تجویز شده برای درمان این اختلال، افتادن و بروز شکستگی استخوانی ناتوانی از عوارض احتمالی این بیماری است. هیچ آزمون تشخیصی برای اثبات بیماری پارکینسون وجود ندارد. تشخیص بیماری معمولا مبتنی بر معاینه فیزیکی است .
● اصول کلی مراقبت از این بیماران عبارت است از:
۱) درمان فیزیکی
امیدواری و اطمینان دادن به بیماران و درمان بیماری های همراه ، نظیر افسردگی ، روان درمانی یا مشاوره برای کمک به کاهش افسردگی
۲) کار درمانی
۳) گفتار درمانی.
▪ اگر در اطرافیانتان بیمار پارکینسون دارید یا خودتان به این بیماری مبتلا هستید توصیه می کنیم:
ـ از حمام گرم و ماساژ مکرر برای پیشگیری از سفتی عضلانی استفاده کنید.
ـ اصلاح را با ریش تراش برقی انجام دهید.
ـ استفاده از کفش های بدون بند، نظیر کفش های راحتی ، کفش های زیپ دار یا کفش های چسبی نیز توصیه می شود.
ـ محیط منزل را طوری طراحی کنید که از افتادن و آسیب دیدگی جلوگیری شود.
ـ محدودیت های تدریجی بیماری ممکن است باعث عاجز شدن بیمار شود. برای یافتن راه هایی به منظور حفظ عملکرد و کارایی ، از مشاوره تخصصی و اعضای خانواده کمک بگیرید.
● داروها
داروهای آنتی کولینرژیک ، آنتی هیستامین ها، داروهای ضدلرزش ، نظیر آمانتادین یا داروهای ضدپارکینسون از قبیل بروموکریپتین ، لوودوپا و کاربی دوپا. سلژیلین برای به حداکثر رسیدن اثربخشی لوودوپا و کاربی دوپا تجویز می شود. همه این داروها لرزش و سفتی عضلانی را کاهش می دهند ولی اغلب عوارض جانبی قابل توجهی نیز دارند.
● فعالیت در زمان ابتلا به این بیماری
تا حد امکان به فعالیت در زمان ابتلا به این بیماری ادامه دهید و به دفعات استراحت کنید. اختلاف زیادی بین توانایی جسمی بیماران دچار این بیماری وجود دارد. محدودیت فعالیت در زمان ابتلا به این بیماری تنها در بیماران دچار سفتی عضلانی دیده می شود.
● رژیم غذایی
این بیماری به رژیم خاصی نیاز ندارد ، در موارد وجود اختلال بلع ممکن است مصرف غذاهای نرم لازم باشد. برای پیشگیری از یبوست به رژیم غذایی خود، فیبر غذایی یا مواد حجم افزا (نظیر میوه و سبزی) اضافه کنید.
آنسفالیت
آنسفالیت در لغت به معنای آماس و التهاب مغز می باشد، اما معمولاً به التهاب مغزی اطلاق می شود که به واسطه ویروس ایجاد شده باشد. این بیماری جزء بیماری های نادر است که تقریباً ۰.۵ از هر ۱۰۰،۰۰۰ نفر به آن مبتلا می شوند که معمولاً در کودکان، سالخوردگان و افرادیکه سیستم ایمنی ضعیفی دارند (مثل افراد مبتلا به ایدز یا سرطان) اتفاق می افتد.
گرچه هر سال هزاران مورد از این بیماری به مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها گزارش می شود، اما تصور متخصصین این است که به خاطر علائم خفیف این بیماری، موراد بسیار زیادی از آن گزارش نمی شوند.
● علائم
علائم این بیماری در انواع خفیف تر معمولاً شامل موارد زیر است:
▪ تب
▪ سردرد
▪ کمبود اشتها
▪ کمبود انرژی
▪ احساس بیماری کلی
در موارد شدیدتر انسفالیت، فرد دچار تب شدیدتری شده و علائم مربوط به سستم عصبی مرکزی را تجربه خواهد کرد که شامل موارد زیر است:
▪ سردردهای پی در پی
▪ حالت تهوع و استفراغ
▪ خشک شدن گردن
▪ گیجی
▪ گم گشتگی
▪ تغییر در شخصیت
▪ تشنج (حمله)
▪ مشکل شنوایی و گفتاری
▪ توهم
▪ از دست رفتن حافظه
▪ خواب آلودگی
▪ کما
تشخیص برخی از این علائم در نوزادان بسیار دشوار است اما علائم مهمتری که باید در پی آن باشیم عبارتند از:
▪ استفراغ
▪ برآمدگی ملاج
▪ گریه ای که متوقف نمی شود و زمانیکه نوزاد را بلند می کنید یا در بغل میگیرید بیشتر می شود.
▪ خشکی بدن
از آنجا که آنسفالیت ممکن است به دنبال برخی بیماری های ویروسی متداول اتفاق بیفتد، گاهی اوقات علائم و نشانه هایی از این بیماری ها را از قبل مشاهده خواهید کرد. اما معمولاً آنسفالیت بدون هشدار قبلی اتفاق می افتد.
● عوامل
از آنجا که آنسفالیت ممکن است به خاطر وجود میکرب های مختلفی ایجاد شده باشد، این عفونت می تواند به طرق مختلف پراکنده شود.
یکی از خطرناکترین و متداولترین عوامل آنسفالیت ویروس بیماری تبخال است (HSV). این همان ویروسی است که زخم هایی کنار دهان ایجاد می کند اما زمانیکه در مغز ایجاد شود می تواند کشنده باشد. خوشبختانه این مورد از آنسفالیت بسیار نادر است.
آنسفالیت می تواند مشکل بسیار نادر بیماری لایم (Lyme) باشد که با انواع ساس و کنه یا گزیدگی حیوانات هار ایجاد می شود.
پشه هم می تواند ویروس انواع مختلفی از آنسفالیت را از جمله آنسفالیت وست نایل (West Nile)، آنسفالیت سنت لوئیس (St. Louis)، و آنسفالیت اسب غربی (Western Equine) منتقل کند. طی چند سال اخیر در ایالات متحده، نگرانی برای انتشار ویروی وست نایل پدید آمده بود که توسط پشه ای که این ویروس را با گزیدن پرنده های بیمار می گیرند، به انسان منتقل می شود.
انواع خفیف آنسفالیت به دنبال برخی بیماری های متداول کودکان اتفاق می افتد، مثل سرخک، گوشک، آبله مرغان، روبلا (سرخجه آلمانی) و .... ویروس هایی مثل آبله مرغان معمولاً از طریق مایع بینی و گلوطی سرفه یا عطسه منتقل می شوند.
به میزان کمتر، آنسفالیت می تواند درنتیجه یک عفونت باکتریایی مثل مننژیت باکتریایی پدید آید و یا می تواند مشکلی از سایر بیماری های عفونی مثل سفلیس باشد. برخی انگل های خاص، مثل توکسوپلاسموسیس (عفونت انگلی پستانداران و پرندگان و انسان) هم می تواند موجب بروز آنسفالیت در افرادیکه سیستم ایمنی ضعیفی دارند، شود.
● سرایت
التهاب مغز به نوبه خود مسری نیست اما هرکدام از ویروس هایی که آنسفالیت را ایجاد کرده اند، می توانند مسری باشند. البته فقط به این دلیل که یک بچه دچار یک ویروس خاص می شود به این معنا نیست که او به آنسفالیت نیز مبتلا می شود. اما باز هم باید کودکان را از افراد مبتلا به آنسفالیت دور نگه داشت.
● پیشگیری
آنسفالیت قابل پیشگیری نیست مگر اینکه سعی کنیم از بیماری هایی پیشگیری کنیم که موجب بروز آن می شوند. آنسفالیتی که با بیماری های متداول در کودکی ایجاد می شود را می توان با واکسن زدن و ایمن سازی درست پیشگیری کرد. طبق برنامه توصیه شده توسط پزشک، کودکتان را واکسینه کنید. همچنین کودکان باید از افراد مبتلا به آنسفالیت دور نگه داشته شوند.
در محل هایی که آنسفالیت ممکن است از طریق گزش حشرات، به ویژه پشه ها، منتقل شود، کودکان باید:
▪ به هیچ وجه در زمان طلوع و غروب خورشید که پشه ها فعالتر هستند، در بیرون نگه داشته نشوند.
▪ از لباسهای پوشاننده ای مثل بلوزهای آستین بلند و شلوارهای بلند استفاده کنند.
▪ از مواد دفع کننده حشرات استفاده کنند.
همچنین آب های راکد در اطراف خانه مثل سطل های آب، ظرف آب پرنده ها، گلدانها و از این قبیل را خالی کرد.
● برای جلوگیری از گزش کنه:
▪ تماس کودک با خاک، برگ و گیاهان را کمتر کنید.
▪ برای کودکانتان در بیرون از خانه از لباسهای آستین بلند و شلوارهای بلند استفاده کنید.
▪ کودک و حیوانان خانگی خود را مداوماً چک کنید تا اثر گزش کنه در آنها نباشد.
● طول مدت
در اکثر موارد آنسفالیت، دوره حاد بیماری (وقتی علائم در شدیدترین حالت خود هستند) معمولاض تا یک هفته طول می کشد. ریکاوری و بهبودی کامل ممکن است کمی بیشتر طول بکشد، معمولاً چندین هفته یا شاید ماه ها.
● تشخیص
پزشکان برای تشخیص آنسفالیت از آزمایشات مختلفی استفاده می کنند که شامل موارد زیر است:
▪ آزمایشات تصویری، مثل سیتی اسکن یا MRI، برای تشخیص التهاب مغز، خونریزی یا سایر مشکلات و ناهنجاری ها.
▪ الکتروسفالوگرام (EEG)، که پیام های الکتریکی مغز را برای تشخیص امواج غیرعادی مغز، ثبت می کند.
▪ آزمایش خون برای تایید وجود باکتری یا ویروس در خون و اینکه آیا فرد در واکنش به میکروب، پادتن ترشح کرده است یا خیر.
▪ سوراخ کردن کمر که در آن مایع مغزی نخاعی (مایعی که اطراف مغز و نخاع را در بر می گیرد) به منظور یافت علائم عفونت بررسی می شود.
● درمان
برخی کودکان که مبتلا به آنسفالیت بسیار خفیف هستند را می توان در خانه پرستاری کرد اما در اکثر موارد نیاز به مراقبت های بیمارستانی است. پزشکان به دقت فشار خون، ضربان قلب، تنفس و همچنین وضعیت مایعات بدن فرد را بررسی می کنند تا از التهاب بیشتر مغز جلوگیری کنند.
ازآنجاکه پادتن ها دربرابر این ویروس ها موثر نیستند، برای درمان آنسفالیت از آنها استفاده نمی شود. اما، می توان از داروهای ضدویروسی برای درمان برخی از انواع آنسفالیت به ویژه نوعی که از طریق ویروس تبخال ایجاد می شود، استفاده کرد. همچنین در برخی موارد برای کاهش التهاب مغز از کورتیکوستیروئیدها استفاده می شود. اگر کودک دچار تشنج شد، داروهای ضد تشنج نیز تجویز خواهد شد.
از داروهای بی نسخه مثل استامینوفن هم می توان برای درمان تب و سردرد استفاده کرد.
اکثر افراد مبتلا به آنسفالیت بهبودی کامل از بیماری پیدا می کنند. اما در یک درصد پایین از مبتلایان این بیماری، التهاب مغز می تواند منجر به تخریب دائمی مغز و مشکلات ماندگاری مثل ناتوانی های یادگیری، مشکلات گفتار، از دست رفتن حافظه، یا فقدان کنترل عضلانی شود. گفتار درمانی، ورزش درمانی یا کار درمانی در این موارد مورد نیاز است.
ندرتاً اگر تخریب مغزی ایجاد شده شدید باشد، آنسفالیت می تواند منجر به مرگ شود. نوزادان کمتر از یکسال و بزرگسالان پیرتر از ۵۵ سال در بالاترین خطر مرگ از آنسفالیت قرار دارند.
▪ چه زمان به پزشک مراجعه کنیم؟
اگر کودکتان دچار تب شدید شد، به خصوص اگر یک بیماری خاص مخصوص دوران کودکی مثل سرخک، گوشک یا آبله مرغان هم داشت یا در دوره بهبودی از آن بود، حتماً به پزشک مراجعه کنید.
اگر یکی از موارد زیر را در کودکتان مشاهده کردید، بلافاصله پزشک را در جریان بگذارید:
▪ سردردهای شدید
▪ تشنج
▪ خشکی گردن
▪ ناتوانی در نگاه کردن به نورهای خیلی روشن
▪ دو بینی
▪ مشکل در راه رفتن
▪ مشکل در گفتار یا شنیدار
▪ مشکل در تکان دادن یک دست یا پا
▪ از دست دادن حس در هر نقطه از بدن
▪ تغییر شخصیتی ناگهانی
▪ مشکل حافظه
▪ خواب آلودگی و کسالت شدید
▪ از دست رفتن هوشیاری
اگر یکی از موارد زیر را در نوزادتان مشاهده کردید، بلافاصله پزشک را در جریان بگذارید:
▪ تب شدید یا هر نوع تب بالاتر از ۱۰۰.۴ درجه فارنهایت (۳۸ درجه سلسیوس) در نوزادان کمتر از ۳ ماهه.
▪ برآمدگی ملاج
▪ هرگونه خشکی بدن
▪ نرم شدن غیرعادی بدن
▪ کمبود اشتها
▪ استفراغ
▪ گریه ای که قطع نشود.
فکر نکنم راجع به ام اس هم لازم باشه اینجا بنویسم
اما.چون سایت ما و بیماریمون اینه.مینویسم
اگر بدانيد مردم چقــدر به ندرت فکـر مي کنند
هيچ گاه از اينکه درباره ي شما چه فکـر مي کنند
نگــران نمــي شويــد . . .
هيچ گاه از اينکه درباره ي شما چه فکـر مي کنند
نگــران نمــي شويــد . . .
