2012/11/10, 12:11 PM
سلام
من بیماری ام.اس مبتلا نیستم ولی برای درمان بیماری التهاب روده بزرگ و مهار اون که به شکل بسیار تهاجمی پدیدار شد، دکترها مجبور به تجویز داروی پردنیزولون (کورتن) با دوز بالا شدند که به مرور با بهبودی طبق برنامه ارائه شده دوز کورتن بصورت پله ای کاهش پیدا کرد. اما میتونم به جرات بگم تمام عوارض کورتن با دوز بالا که در یک فرد مبتلا به ام.اس امکان تظاهرش هست در من بوجود آمد از جمله مورد سیاه شدن سر استخوان هر دو ران.
زمانی که احساس تیر کشیدن در حالت عادی (نشسته یا ایستاده) کردم، ابتدا ام.آر.آی انجام شد و با تشخیص التهاب شدید در ناحیه مفاصل هیپ گفتند که دیگر نباید وزن بدنم بروی پاها قرار بگیرد. معنی این دستور پزشکی راه نرفتن و فقط نشستن/دراز کشیدن بود.
در ابتدا یک عکس رادیولوژی هم گرفته شد که میزان آسیب دیدگی سر استخوان تعیین بشود که خوشبختانه بدلیل تشخیص زودهنگام آسیب دیدگی وجود نداشت. در حال حاضر 4 ماه هست که حتی یک قدم برنداشتم مگر اینکه با کمک از چیزی از روی محل نشیمنی به نشیمن دیگری بخواهم جابجا بشوم.
حدود یک هفته پیش عکس مجددی گرفته شد و نتیجه رضایتبخش بود و اسیب دیدگی وجود نداشت اما همچنان با توجه به درد و تیر کشیدن ها التهاب پابرجا هست البته با کمی بهبود و کم شدن میزان درد.
دکتر گفت مرحله خطر را تقریبا رد کردم ولی همچنان باید بسیار مراقبت کنم . تجویز استخر و آب درمانی زیر نظر مربی را دادند که خوشبختانه توانستم مربی که دانش آب درمانی را دارد پیدا کنم و در هفته 3 جلسه آب درمانی شروع کنم. احساس راه رفتم بدون کمک از کرانچ و بدون فشار به پاها همانند این بود که کودکی می تواند بری اولین بار قدم بردارد و هنگام قدم برداشتن شادی در چهره او بصورت لبخند نمایان میشه.
متاسفانه کار از دست دادم، یک آزمون حیاتی خارج از کشور را هم از دست دادم و کلا 8 ماه با بیماری و 4 ماه اخیر با التهاب مفاصل هیپ درگیر هستم. با توجه به نوشته و گفته های دکتر ها تا سال اول در مورد مفصل هیپ باید احتیاط کامل بشه (در صورتیکه همه چیز خوب پیش بره) .
3-4 ماه از منزل بیرون نرفتن و نشستن بروی یک صندلی که حرکت میکنه، استرس از آینده که بهبودی در آن هست یا نه از طرفی تذکر دکتر که ناراحتی و استرس برای بیماری اصلی که همان التهای روده بزرگ هست (خوشبختانه بطور کامل مهار و خاموش شده) همانند بنزین بروی آتش زیر خاکستر هست، در کنار اینها اثرات سیستماتیک بیماری که باعث احساس خواب رفتگی/بی حسی در پاها و دستها میشه و نشانه های شبیه عوارض بیماری ام.اس داره ، همه و همه باعث نشد که ناامید بشم بلکه زوایایی از زندگی را بمن نشون داد که کمتر قبلا نمی تونستم به حکم روزمره گی زندگی ببینم. بهای سنگینی را زندگی و روزگار از ما طلب میکنه چه بهتر که در ازای این پرداخت ما هم از روزگار درسهایی بگیریم که ارزش این هزینه را داشته باشه. درسهایی مثل بیهوده عصبانی نشدن، مهربانی و خوشرویی بیشتر، صبر زیاد، تحمل بیشتر، یاد خدا کردن بیشتر ،شاد بودن در عین قرار گرفتن درمحدودیتها و ....
برای همه آرزوی سلامتی و بهبودی میکنم.
من بیماری ام.اس مبتلا نیستم ولی برای درمان بیماری التهاب روده بزرگ و مهار اون که به شکل بسیار تهاجمی پدیدار شد، دکترها مجبور به تجویز داروی پردنیزولون (کورتن) با دوز بالا شدند که به مرور با بهبودی طبق برنامه ارائه شده دوز کورتن بصورت پله ای کاهش پیدا کرد. اما میتونم به جرات بگم تمام عوارض کورتن با دوز بالا که در یک فرد مبتلا به ام.اس امکان تظاهرش هست در من بوجود آمد از جمله مورد سیاه شدن سر استخوان هر دو ران.
زمانی که احساس تیر کشیدن در حالت عادی (نشسته یا ایستاده) کردم، ابتدا ام.آر.آی انجام شد و با تشخیص التهاب شدید در ناحیه مفاصل هیپ گفتند که دیگر نباید وزن بدنم بروی پاها قرار بگیرد. معنی این دستور پزشکی راه نرفتن و فقط نشستن/دراز کشیدن بود.
در ابتدا یک عکس رادیولوژی هم گرفته شد که میزان آسیب دیدگی سر استخوان تعیین بشود که خوشبختانه بدلیل تشخیص زودهنگام آسیب دیدگی وجود نداشت. در حال حاضر 4 ماه هست که حتی یک قدم برنداشتم مگر اینکه با کمک از چیزی از روی محل نشیمنی به نشیمن دیگری بخواهم جابجا بشوم.
حدود یک هفته پیش عکس مجددی گرفته شد و نتیجه رضایتبخش بود و اسیب دیدگی وجود نداشت اما همچنان با توجه به درد و تیر کشیدن ها التهاب پابرجا هست البته با کمی بهبود و کم شدن میزان درد.
دکتر گفت مرحله خطر را تقریبا رد کردم ولی همچنان باید بسیار مراقبت کنم . تجویز استخر و آب درمانی زیر نظر مربی را دادند که خوشبختانه توانستم مربی که دانش آب درمانی را دارد پیدا کنم و در هفته 3 جلسه آب درمانی شروع کنم. احساس راه رفتم بدون کمک از کرانچ و بدون فشار به پاها همانند این بود که کودکی می تواند بری اولین بار قدم بردارد و هنگام قدم برداشتن شادی در چهره او بصورت لبخند نمایان میشه.
متاسفانه کار از دست دادم، یک آزمون حیاتی خارج از کشور را هم از دست دادم و کلا 8 ماه با بیماری و 4 ماه اخیر با التهاب مفاصل هیپ درگیر هستم. با توجه به نوشته و گفته های دکتر ها تا سال اول در مورد مفصل هیپ باید احتیاط کامل بشه (در صورتیکه همه چیز خوب پیش بره) .
3-4 ماه از منزل بیرون نرفتن و نشستن بروی یک صندلی که حرکت میکنه، استرس از آینده که بهبودی در آن هست یا نه از طرفی تذکر دکتر که ناراحتی و استرس برای بیماری اصلی که همان التهای روده بزرگ هست (خوشبختانه بطور کامل مهار و خاموش شده) همانند بنزین بروی آتش زیر خاکستر هست، در کنار اینها اثرات سیستماتیک بیماری که باعث احساس خواب رفتگی/بی حسی در پاها و دستها میشه و نشانه های شبیه عوارض بیماری ام.اس داره ، همه و همه باعث نشد که ناامید بشم بلکه زوایایی از زندگی را بمن نشون داد که کمتر قبلا نمی تونستم به حکم روزمره گی زندگی ببینم. بهای سنگینی را زندگی و روزگار از ما طلب میکنه چه بهتر که در ازای این پرداخت ما هم از روزگار درسهایی بگیریم که ارزش این هزینه را داشته باشه. درسهایی مثل بیهوده عصبانی نشدن، مهربانی و خوشرویی بیشتر، صبر زیاد، تحمل بیشتر، یاد خدا کردن بیشتر ،شاد بودن در عین قرار گرفتن درمحدودیتها و ....
برای همه آرزوی سلامتی و بهبودی میکنم.
