[hamid]

1- با وجودي كه همه ام اسي ها به نداشتن آگاهي جامعه در مورد ام اس اذعان دارند پس چرا برخي بيماران در بيان اين مشكل به اطرافيان خود ابائي ندارند اما برخي ديگر احساس هراس نموده و سعي در مخفي كردن آن دارند؟ آيا تفاوت هاي شخصيتي در اين دوگانگي نقش دارد؟؟
کسانی که با اطرفیان این موضوع رو در میون گذاشتن یا اولین فرد مقابلشون خیلی خوش بین و روشن فکر و ... ( از این اسم هایی که میشه یا نمیشه روش گذاشت ) بودن که به فرد کمک کرده تا بتونه مشکلش رو درمیون بزاره و بازم این کار رو انجام بده . یا دارای روحیه خیلی بالایی بوده که واسش مهم نبوده تصمیم فرد چی هست ! و در مقابل هم کسانی که نگفتن یا ترس از ترحم و ... داشتن و اصلا نتونستن حتی فکر بازگو کردن این مطلب رو داشته باشن یا در اولین بازگو دچار واکنش های نه چندان خوب شدن

2- بالا رفتن اگاهي جامعه در اين زمينه در چه ابعادي از زندگي بيماران كمك مي نمايد؟ آيا واقعا لازم است يا نه؟
کوچک ترین موردش اینه که واسه تزریق امپول مجبور نیستی به هزار و یک مخفیگاه :55: پناه ببری

3- راههاي بالا بردن سطح آگاهي جامعه چيست؟
با فربد موافقم که میگه خودم .
از طریق فرمول و ریاضی بخوایم حساب کنیم :
اگه اشتباه نکنم امار ام اس تو ایران 30 نفر در 100 هزار نفر هست .
اگه فرض رو بر این بگیریم که هر فرد در زندگیش با 100 نفر ارتباط داشته باشه . اگه به اون 100 نفر بگه .
فقط 33 نفر که به ام اس مبتلا هستن میتونن پوشش وسیعی در جهت اطلاع رسانی انجام بدن

4- آیا من به تنهایی قادر به ترویج این آگاهی خواهم بود؟ (نقش هر یک از ما) اگر بله چه توانايي را بايد در خود تقويت كنيم تا بتوانيم سطح آگاهي اجتماعي را بالا ببريم؟
مسلما . لازمه انجام این کار اینه که اول خودمون این بیماری رو بشناسیم .
ممکنه در راه اطلاع رسانی برخورد های خوب یا بد داشته باشیم که لازمه خودمون رو واسه هر نوع برخوردی اماده کنیم و با جواب های منطقی فرد رو اگاه سازیم

5- چه کسانی ممکن است توانایی ایجاد بالاترین اثربخشی را در این امر داشته باشند؟
فقط و فقط و فقط خود فرد
اگه 24 ساعته برنامه های رسانه ها به ام اس اختصاص داده بشه و راجع به ام اس صحبت بشه تا خود ما کاری نکنیم هیچ ثمره ای نداره

6- نقش رسانه ها در این مقوله چيست؟
بی تاثیر نیست و میتونه نقش ماثری داشته باشه ولی به شرطی که خودمون شروع کنیم و رسانه بشه پشتوانه ما