[همسر یک مشکوک به ام اس]

محققان دانشگاه جانز هاپکینز گزارش دادند با استفاده از MRI موفق به شناسایی آنچه که به نظر می رسد یک مارکر بیوشیمیایی کلیدی برای اختلال شناختی در مغز افراد مبتلا به ام اس است شده اند. در پیگیری آزمایشات بر روی موش ها با فرم ام اس جوندگان ، محققان قادر به استفاده از یک ترکیب تجربی شدند که به طرز چشمگیری بهبود یادگیری و حافظه را در موشها را باعث شد.


نیمی از افراد مبتلا به ام اس کاهش یادگیری و حافظه را تجربه می کنند ، که برای آن هیچ درمان تایید شده ای وجود ندارد

"ما باید یک درمان بالقوه جدید برای اختلال شناختی در ام اس پیدا کنیم "

نویسنده مقاله می گوید این تحقیق دارای پتانسیل توسعه داروهای جدید برای درمان اختلال شناختی نه تنها در بیماران مبتلا به MS، بلکه در بیماران مبتلا به آلزایمر و شرایط دیگر عصبی می باشد.

تصاویر MRI ضایعات مغزی اغلب می تواند به پزشکان نشان دهد چقدر خسارت به مغز وارد شده است، و یافته های آنها اغلب با ناتوانی جسمی مرتبط است. اما تا به حال، هیچ راهی برای مرتبط کردن این یافته های تصویری با اختلال شناختی وجود ندارد.

برای این بررسی، کاپلین و همکارانش به کار طیف سنجی رزونانس مغناطیسی، که با استفاده از اسکنر MRI استاندارد انجام می شد پرداختند، آزمایش برای تشخیص و مقایسه مواد شیمیایی مغز های مختلف بر روی تصاویر بود. گروه تحقیقاتی 9 تست مختلف را با تمرکز بر روی هیپوکامپ، مرکز یادگیری و حافظه مغز انجام داد ، تا تغییرات در سطح مواد شیمیایی گوناگون مغز را شناسایی کند.

سطوح انتقال دهنده عصبی،( N-acetylaspartylglutamate (NAAG، که فراوان ترین پپتید انتقال دهنده در مغز بود توجه را جلب کرد. تیم تحقیقاتی یک رابطه قوی بین سطوح NAAG در عملکرد هیپوکامپ راست و شش تا از هشت آزمون شناختی پیدا کرد. در سطح پائین تر از NAAG، نتایج آزمون بدتری انجام شده بود.



بنابراین پژوهشگران، موش با نسخه ام اس جوندگان را پرورش دادند و سپس مشکلات شناختی آنها را با داروی PMPA2 درمان کردند.

آنها دریافتند که PMPA2 قادر به افزایش سطح NAAG در موش مبتلا به ام اس نزدیک به سطح موش بدون این بیماری بود.

با وجودی که این موش ها هنوز هم نشانه های فیزیکی MS، مانند کشیدن اندام و ناتوانی برای اجرای سریع، را نشان می دادند یادگیری و حافظه آنها بهبود یافت.

برای آزمایش یادگیری و حافظه، موش ها در مسیر پر پیچ و خم با یک مسیرفرار و مسیرهای بن بست زیاد قرار داده شدند. در روز اول، همه موش ها سرگردان شدند و نتوانستند سوراخ فرار درست را پیدا کنند. در روز چهارم، موش های سالم و موش با ام اس 2-PMPA داده شده مستقیما به سمت سوراخ رفتند. آنها قادر به پیدا کردن سوراخ دو برابر سریعتر از آن دسته از موش ها با MS اما بدون دارو شدند.

موشها همچنین برای شرایط ترس که یک نشانگر برای حافظه است مورد آزمایش قرار گرفتند. در روز اول صدای بلندی پخش شد و پس از آن یک شوک خفیف به موش داده شد. چهار روز بعد، محققان دریافتند که موش های گروه شاهد سالم و موش با ام اس که داروی 2-PMPA داده شده بودند زمانی که آنها صدا را مجددا شنیدند در ترس شدیدی قرار گرفتند نسبت به موش های دیگر با MS درمان نشده، که این نشان می دهد حافظه قوی تر است.

کاپلین می گوید که، از لحاظ تاریخی، محققان داروهای MS را اگر آنها علایم فیزیکی در مدل حیوانی را کاهش ندهند شکست خورده می دانند. اما در حالی که 2-PMPA ناتوانی جسمی را کاهش نمی دهد، آنقدر ارزشمند است که به عنوان یک درمان برای افزایش توانایی برای بهبود یادگیری و حافظه پی گیری شود.

پژوهشگران نمی دانند که چه نقشی NAAG در شناخت بازی می کند.مطالعات بیشتر برای روشن کردن این مکانیسم مورد نیاز است.

کاپلین می گوید او امیدوار است که شرکت های داروسازی علاقه تازه ای در توسعه داروهایی مانند 2-PMPA برای بهبود شناخت در MS و احتمالا سایر بیماری های عصبی نشان دهند. از آنجا که 2-PMPA به صورت خوراکی فعال است، محققان در حال کار بر روی سیستم های تحویل جدید دارو مبتنی بر فناوری نانو برای دریافت این دارو به مغز هستند.
"ما تشویق شده ایم که می توان راه را برای افزایش شناخت در افراد مبتلا به MS باز کرد واین چیزی است که این بیماران به شدت نیازمند هستند."

http://www.sciencedaily.com/releases/201...151218.htm