2012/09/30, 03:19 PM
یـــــــــــادش بخیــــــر....
در اولین دوره پالس تراپی پس از چند روز که در درمانگاه انجام شده بود تصمیم گرفتم اینکار را خونه انجام بدم. پرستار اومد خونه و چون چند روز گذشته بود رگهای من تموم شده بود. خیلی به سختی آنژیو را در رگم قرار داد و بعد از مدتی رفت و کمی که گذشت آنژیو خارج شد و...
بجز دردسرهاش حوصلم هم سر رفته بود که یه گوشه خونه بخوابم.
همون یکبار شد.
من همیشه میرفتم درمانگاه و حتی یکبار هم برای پالس به بیمارستان نرفتم. درمانگاه خیلی بهم خوش میگذشت. آدمهای مختلف میومدند و میرفتند و کلی فضولی هم میکردند.
هرشب 9 میرفتم و تا 2 بعد از نیمه شب درمانگاه بودم. صبح هم میرفتم سرکار. بیمارستان بودن را دوست نداشتم. این سوسول بازیها چیه بخاطر یه سرم!
خدا را شکر میکنم که اون روزها گذشت. خاطراتش شیرینه اما واقعا دوران سختی بود. برای همتون آرزو میکنم که مثل من این روزها براتون تبدیل به یه خاطره خوش بشه.
درهای باز زیادی وجود داره اما معمولا انقدر به در بسته خیره میشویم که درهای باز را نمی بینیم.
در اولین دوره پالس تراپی پس از چند روز که در درمانگاه انجام شده بود تصمیم گرفتم اینکار را خونه انجام بدم. پرستار اومد خونه و چون چند روز گذشته بود رگهای من تموم شده بود. خیلی به سختی آنژیو را در رگم قرار داد و بعد از مدتی رفت و کمی که گذشت آنژیو خارج شد و...
بجز دردسرهاش حوصلم هم سر رفته بود که یه گوشه خونه بخوابم.
همون یکبار شد.
من همیشه میرفتم درمانگاه و حتی یکبار هم برای پالس به بیمارستان نرفتم. درمانگاه خیلی بهم خوش میگذشت. آدمهای مختلف میومدند و میرفتند و کلی فضولی هم میکردند.
هرشب 9 میرفتم و تا 2 بعد از نیمه شب درمانگاه بودم. صبح هم میرفتم سرکار. بیمارستان بودن را دوست نداشتم. این سوسول بازیها چیه بخاطر یه سرم!
خدا را شکر میکنم که اون روزها گذشت. خاطراتش شیرینه اما واقعا دوران سختی بود. برای همتون آرزو میکنم که مثل من این روزها براتون تبدیل به یه خاطره خوش بشه.
درهای باز زیادی وجود داره اما معمولا انقدر به در بسته خیره میشویم که درهای باز را نمی بینیم.
من هم ام اس داشتم.
