من فکر میکنم نصف بیشتر جمعیت زود رنجن ، مخصوصا خانما !
ولی هر کس زود رنج باشه لزوما ام اس نمیگیره و هر کس ام اس داره لزوما زود رنج نمیشه .
ناراحتی و خودخوری میتونه سیستم ایمنی رو ضعیف کنه و احتمال بروز خیلی از بیماریها رو بالا ببره ، چه ام اس چه سرطان ، چه دیابت و ....

حالا ما یه جوری و به علتی زمینه برای ام اس برامون فراهم بوده .
ممکنه اصلا هم به زودرنجی ربطی نداشته باشه. ممکنه اثر محیط زیست بوده یا ژن یا ویروس و خیلی چیزای دیگه .

(2016/01/24, 07:25 PM)majid1 نوشته است: یه سوال دارم ، ام اس بجز اینکه آدم زود رنج میکنه آدم و ترسو هم میکنه؟

آقا مجید اینجوری نیست ام اس نه آدم ترسو میکنه نه زودرنج بلکه برعکس مقاوم میکنه البته اینها همه به خود طرف هم مربوطه که چطوری با بیماریش کنار بیاد ولی هرچه مقاوم تر باشی بیماری خودش عقب میکشه

من قبلا خیلی زود رنج بودم ام الان این مشکلو تا حد زیادی تو خودم حل کردم

ظاهرا همه چیز به ام اس ربط داره حتی ترک دیواااررر!!!
بلهههه من هم زودرنج بودم
اما این همه آدم زودرنج که سالمند چییییی؟ تبعیض تا کجا آخه؟؟؟

منم زود رنجم، یهو فکر و خیال کل ذهنمو درگیر میکنه و اخلاقم بهم میریزه و روحیم عوض میشه
البته یه خوبی که دارم اینه که دستم اومده چطور فراموشش کنم و یه ساعت بعدش کلا یادم بره

(2016/01/29, 06:43 AM)pinkrose نوشته است: ظاهرا همه چیز به ام اس ربط داره حتی ترک دیواااررر!!!
بلهههه من هم زودرنج بودم
اما این همه آدم زودرنج که سالمند چییییی؟ تبعیض تا کجا آخه؟؟؟

دقیقا! تازه من خودمو با بقیه مقایسه می کنم، حس می کنم خیلی خیلی زودرنج تر از من هستند

سلام.حالاکه خوب فکر می کنم میبینم بچه هم که بودم خیلی حساس بودم.که سعی می کردم شجاعتروقویتروتواناتر ازانچه بودم به نظر بیایم وعجیب اینکه باهیچ کس درد ودل هم نمی کردم بجاش تودلم می ریختم وروش فکر می کردم وجدیدا به خاطر
ان با خودم خیلی کلنجار می رم نمی دانم چرا اینقدر حساس بودم که مستحق این بیماری شدم البته بازم خدا را شکر که ازاین بدتر نیست

امان از این زود رنجی
باعث میشه همیشه اشک من مقدم بر حرفام باشه
نتیجه اش هم اینکه نمیتونم از حق خودم دفاع کنم

این که مال اوایل بیماری هست.به مرور آدم عادت می کنه.هر چند الان هم خیلی با دیگران ارتباط ندارم.به خاطر زود رنجی نیست.به این دلیله که الان که خیلی مریضم تر جیح می دم که بیشتر تنها باشم.

(2016/05/17, 11:09 AM)بهرنگ نوشته است: این که مال اوایل بیماری هست.به مرور آدم عادت می کنه.هر چند الان هم خیلی با دیگران ارتباط ندارم.به خاطر زود رنجی نیست.به این دلیله که الان که خیلی مریضم تر جیح می دم که بیشتر تنها باشم.

خوب این که خیلی بده که! درسته که ناتوانی های جسمی ممکنه فعالیت های اختماعی ما رو محدود کنه اما رو آوردن به تنهایی باعث ناتوانی هرچه بیشتر میشه.