خب به خیلی چیزا بستگی داره, که یکیش نوع ام اسه , میدیدم تو چه مرحله از بیماریه, آیا توانایی اداره کردن یه زندگی رو داره یا نه , یه پرستار میخواد, بعد اگه بقیه شرایطشم اکی بود مطمئنا قبول میکردم , البته با شناخت الانما , نه شناختی که متاسفانه طرف فرق ام اس و ایدز رو نمیدونه !!!!!!
الان در مورد ام اس کامل اطلاع دارم و100درصد قبول میکردم
اگه بگم اره دروغه ولی الان که میشناسم این بیماری رو شاید.
ولی من خودم دو ماه بعد از اینکه فهمیدم ام اس دارم ازدواج کردم و همسرم از بیماری من اطلاع داشت ولی باز هم مشکلی با ان نداشت الان هم هزاربار تا حالا گفتم اگه اون نبود تا حالا کم اورده بودم. خیلی وجودش و حرفاش بهم ارامش میده.
به نظر من اونایی که میگن ام اسی ها نباید ازدواج کنن اشتباه میکنن. اگه کسی باشه که درکشون کنه خیلی راحتتر با بیماریشون میتونن کنار بیان.
اگه واسم توضیح میداد و درمورد ام اس روشن میشدم حتما
الان دارم به این فک میکنم که مگه همه همیشه سالم میمونن!!!!!
خودم اگه پارسال ازدواج کرده بودم الان باید جدا میشدم بخاطر بیماریم؟!؟!؟!؟!؟!؟؟!؟!؟
ولی الان وضعیت فرق میکنه برام
چون باید نسبت به یکی متعهد بشم ولی اگه وسطش خدای نکرده... عذاب وجدانش اذیت میکنه
همیشه آدم سالم نیستش یعنی فردا اگه یه آدم با جمیع شرایط خوب پیدا کنی شاید پس فردا یه حمله داشته باشه یا هر مشکل دیگه....
ولی اگه عشق باشه دیگه مشکلات مهم نیست
یه ضرب المثل هست که میگه: به مالت نناز که به شبی بنده - به زیباییت نناز که به تبی بنده
نمی دونم شایداره شایدم نه فقط بایددراون موقعیت قراربگیری تا بدونی چه تصمیمی می خوای بگیری ولی خودمونیم من عاشق شوهرمم چون بعد از اینکه بیمار شدم خیلی ازقبل از بیماریم بهتر شد عشق واقعی اینه ولی اگه یه روزی بخواد بره من توقعی ازش ندارم اون یک انسانه دلم نمی خواد پیش من اذیت بشه فعلا که شکر خدا خوبم و هرچه پیش آید خوش آید
سلام : البته مانیا خواسته بود که عامل عشق وعاشقی و دوست داشتنو فاکتور بگیریم ولی جالبه که تقریبا همه حتی خود مانیا نتونستن از مقوله احساس و عشق صرف نظر کنن! خیلی جالبه به نظر شما اینطور نیست؟ (منم فکر میکنم که عشق میتونه همه چیزو تحت تاثیر قرار بده و 5سال زندگی سرشار از عشق بهتر از 50سال زندگی خشک وسنتیه).
این دروغه کسی به خاطر عشقو عاشقی بخواد با یه بیمار ازدواج بکنه مگر به خاطر منافع دیگری که براش داشته باشه ما خودمونم که بیماریم خودمونو قبول نداریم چطور ممکنه که ادم سالم قبول داشته باشه(البته ببخشید که کمی روک گفتم)
ضمن تشکر از دوست عزیزم "کوه درد" : اولا ما هیچ وقت نباید امیدمونو از دست بدیم یا خودمونو قبول نداشته باشیم . ثانیا اونایی که تجربه عشق واقعی (نه گذرا واز روی هوس) رو داشتن میدونن که من چی میگم. البته میزان معلولیت هم موثره
