ام‌اس و رفتار والدین با دانش آموزان
۱۳۹۱/۱۲/۰۱ پیام ام اس
در گفتگو با راحله کمیلیان، کارشناس ارشد روانشناسی عمومی مطرح شد؛
ام‌اس و رفتار والدین با دانش آموزان
یاسر سماوات
بخش عمده ای از مبتلایان به بیماری ام اس بر خلاف ذهنیت حاکم بر جامعه، توانایی «کامل» حضور در عرصه های مختلف اجتماعی و شرکت در فعالیت های ضروری خود را دارند. پیام ام.اس درباره این موضوع با سرکار خانم راحله کمیلیان، کارشناس ارشد روانشناسی عمومی گفت‌وگویی کرده است که در پی می‌آید:
اگر یکی از والدین یا هر دو به بیماری‌هایی مانند ام اس مبتلا باشند، آیا آگاه کردن کودکان بین ۷ تا ۱۰ سال از بیماری والدین، کار صحیحی است یا خیر؟
ام‌اس نوعی بیماری است که همه اعضای خانواده با آن ارتباط برقرار می‌کنند؛ کودکان بسیار زود متوجه می‌شوند که در اطرافشان چه می‌گذرد و این مساله ربطی به سن و سال آنها ندارد، اگر مساله به وجود آمده برای آن ها توضیح داده نشود، خود به تفسیر موضوع می پردازند و تصورات خود را جانشین واقعیت می کنند و حتی ممکن است اطلاعات ناقص و بعضاً نادرستی درباره‌ی بیماری از دیگران بگیرند. شرح موضوع توسط والدین باعث احساس امنیت در کودکان خواهد شد. بنابراین با توجه به سن، شخصیت وهوش هر کودک لازم است برای وی توضیح داده شود. مثلاً برای کودکان ۷-۱۰ ساله می‌توان از عکس و نقاشی برای توضیح علت و فرایند بیماری استفاده کرد. چنین توضیحاتی می‌تواند در پاسخ به پرسش‌های کودک باشد ولی شایسته است که در خانواده بحث و تبادل نظر آزاد وجود داشته باشد و اجازه داده شود که کودک درباره‌ی آنچه در خصوص این مساله فکر می‌کند صحبت کند، یا تصوراتی را که تاکنون داشته است به صورت نقاشی در آورده و درباره‌ی آنها نوضیح دهد. این روش از لحاظ تربیتی مزایایی نیز دارد. والدین می‌توانند با این روش به عنوان الگو نشان دهند که انسان‌ها چگونه قادرند در چالش‌های زندگی با خانواده گفتگو و از مشورت با آنها به بهترین نحو ممکن استفاده کنند.
آیا لزومی دارد که والدین مبتلا به بیماری ام اس، هر از گاهی به مدرسه فرزندان خود بروند و مثلاً در مراسمی مانند انجمن اولیا و مربیان شرکت کنند یا خیر؟
بله، این مساله بسته به وضعیت بیمار و همسر وی بسیار متفاوت است، آنها گاهی می‌تواند این وظیفه را به عهده بگیرند ولی در صورتی که هر یک از والدین توانایی یا فرصت انجام این وظیفه را ندارد، می‌تواند با دادن اطلاعات لازم به اولیای مدرسه؛ از ارتباط تلفنی یا اینترنتی استفاده کند.
برای آماده کردن کودکان دانش آموز، والدین غالباً صبح‌ها زود از خواب بیدار می‌شوند، با توجه به این مساله آیا ضرورتی دارد والدین مبتلا به ام اس ساعت خواب و بیداری خود را با کودکانشان تنظیم کنند؟
اغلب افرادی که مبتلا به ام اس هستند به علت خستگی تمایل دارند شب‌ها زودتر بخوابند و بنابراین صبح زود از خواب بیدار می‌شوند، ولی اگر به علت استفاده از دارو توانایی بیدار شدن ندارند، لازم است از همسر خود در این زمینه کمک بگیرند.
در صورتی که دانش آموزی مبتلا به ام اس بود، بهترین راه برخورد با او چیست؟ برای مثال آیا لزومی دارد که والدین هر روز وی را به مدرسه برسانند یا بهتر است این اجازه به دانش آموز مبتلا به ام اس داده شود که به خود متکی باشد؟
این مساله با توجه به پیشرفت و شرایط کودک بسیار متفاوت است، اگر کودک توانایی رفتن به مدرسه را دارد بهترین نوع برخورد این است که به او اجازه چنین کاری داده شود و اگر از لحاظ حرکتی نیاز به کمک دارد، به اندازه نیاز وی به او کمک شود.
برخورد مربیان در مدرسه چطور باید باشد؟ آیا باید با دانش آموزان مبتلا به این نوع بیماری رفتار خاصی داشته باشند یا باید با آنها مانند دیگر دانش آموزان رفتار کرد؟
ارتباط و تماس دایمی والدین کودک با اولیای مدرسه و دادن اطلاعات کافی به آنها از شرایط فرزندشان اهمیت بسیار زیادی دارد. می‌توان از مربیان خواست که در این مورد مطالعه کنند و بسته به شرایط و ویژگی‌های خاص وی با او رفتار کنند. البته مربیان باتجربه و آموزش دیده، با آشنایی با شرایط و توانایی و استعداد هر دانش آموز با آنها رفتار می‌کنند.
در انجام تکالیف مدرسه، آیا باید به دانش آموزان مبتلا به ام اس کمک کرد یا خیر؟
تفاوتی بین دانش آموزان وجود ندارد؛ بسته به شرایط و ویژگی‌های هر دانش آموز، در صورت لزوم، قطعاً باید به وی کمک کرد.
در زنگ‌های ورزش، گاهی مشاهده می‌شود که برخی دانش آموزان مبتلا به ام اس، بدون این که لباس ورزشی به تن داشته باشند از سایر دانش آموزان جدا شده و در زنگ‌های ورزش یا تماشاگر هستند یا کار دیگری انجام می‌دهدند، به نظر شما مربیان ورزش مدارس چه برخوردی با این دانش آموزان باید داشته باشند؟
به نظر من لازم است برای همه کودکانی که دچار مشکلات فیزیکی هستند در این زمینه برنامه ریزی شود. مدیریت مدرسه می‌تواند به مربی ورزش کمک کند. در ساعت ورزش مشاور، ناظم ، مدیر یا هر مربی که وقت آزاد دارد می‌توانند دانش آموزی که مشکلی داشته باشد را سرگرم کند. از ورزش‌های ذهنی مثل شطرنج و بازی‌های فکری و رایانه‌ای می‌توان استفاده کرد یا در مورد نوجوانان با آموزش فنون داوری به عنوان داور از آنها استفاده کرد و در این صورت دانش آموز رفته رفته از اعتماد به نفس خوبی نیز برخودار خواهد شد.
۱۳۹۱/۱۲/۰۱ پیام ام اس
در گفتگو با راحله کمیلیان، کارشناس ارشد روانشناسی عمومی مطرح شد؛
ام‌اس و رفتار والدین با دانش آموزان
یاسر سماوات
بخش عمده ای از مبتلایان به بیماری ام اس بر خلاف ذهنیت حاکم بر جامعه، توانایی «کامل» حضور در عرصه های مختلف اجتماعی و شرکت در فعالیت های ضروری خود را دارند. پیام ام.اس درباره این موضوع با سرکار خانم راحله کمیلیان، کارشناس ارشد روانشناسی عمومی گفت‌وگویی کرده است که در پی می‌آید:
اگر یکی از والدین یا هر دو به بیماری‌هایی مانند ام اس مبتلا باشند، آیا آگاه کردن کودکان بین ۷ تا ۱۰ سال از بیماری والدین، کار صحیحی است یا خیر؟
ام‌اس نوعی بیماری است که همه اعضای خانواده با آن ارتباط برقرار می‌کنند؛ کودکان بسیار زود متوجه می‌شوند که در اطرافشان چه می‌گذرد و این مساله ربطی به سن و سال آنها ندارد، اگر مساله به وجود آمده برای آن ها توضیح داده نشود، خود به تفسیر موضوع می پردازند و تصورات خود را جانشین واقعیت می کنند و حتی ممکن است اطلاعات ناقص و بعضاً نادرستی درباره‌ی بیماری از دیگران بگیرند. شرح موضوع توسط والدین باعث احساس امنیت در کودکان خواهد شد. بنابراین با توجه به سن، شخصیت وهوش هر کودک لازم است برای وی توضیح داده شود. مثلاً برای کودکان ۷-۱۰ ساله می‌توان از عکس و نقاشی برای توضیح علت و فرایند بیماری استفاده کرد. چنین توضیحاتی می‌تواند در پاسخ به پرسش‌های کودک باشد ولی شایسته است که در خانواده بحث و تبادل نظر آزاد وجود داشته باشد و اجازه داده شود که کودک درباره‌ی آنچه در خصوص این مساله فکر می‌کند صحبت کند، یا تصوراتی را که تاکنون داشته است به صورت نقاشی در آورده و درباره‌ی آنها نوضیح دهد. این روش از لحاظ تربیتی مزایایی نیز دارد. والدین می‌توانند با این روش به عنوان الگو نشان دهند که انسان‌ها چگونه قادرند در چالش‌های زندگی با خانواده گفتگو و از مشورت با آنها به بهترین نحو ممکن استفاده کنند.
آیا لزومی دارد که والدین مبتلا به بیماری ام اس، هر از گاهی به مدرسه فرزندان خود بروند و مثلاً در مراسمی مانند انجمن اولیا و مربیان شرکت کنند یا خیر؟
بله، این مساله بسته به وضعیت بیمار و همسر وی بسیار متفاوت است، آنها گاهی می‌تواند این وظیفه را به عهده بگیرند ولی در صورتی که هر یک از والدین توانایی یا فرصت انجام این وظیفه را ندارد، می‌تواند با دادن اطلاعات لازم به اولیای مدرسه؛ از ارتباط تلفنی یا اینترنتی استفاده کند.
برای آماده کردن کودکان دانش آموز، والدین غالباً صبح‌ها زود از خواب بیدار می‌شوند، با توجه به این مساله آیا ضرورتی دارد والدین مبتلا به ام اس ساعت خواب و بیداری خود را با کودکانشان تنظیم کنند؟
اغلب افرادی که مبتلا به ام اس هستند به علت خستگی تمایل دارند شب‌ها زودتر بخوابند و بنابراین صبح زود از خواب بیدار می‌شوند، ولی اگر به علت استفاده از دارو توانایی بیدار شدن ندارند، لازم است از همسر خود در این زمینه کمک بگیرند.
در صورتی که دانش آموزی مبتلا به ام اس بود، بهترین راه برخورد با او چیست؟ برای مثال آیا لزومی دارد که والدین هر روز وی را به مدرسه برسانند یا بهتر است این اجازه به دانش آموز مبتلا به ام اس داده شود که به خود متکی باشد؟
این مساله با توجه به پیشرفت و شرایط کودک بسیار متفاوت است، اگر کودک توانایی رفتن به مدرسه را دارد بهترین نوع برخورد این است که به او اجازه چنین کاری داده شود و اگر از لحاظ حرکتی نیاز به کمک دارد، به اندازه نیاز وی به او کمک شود.
برخورد مربیان در مدرسه چطور باید باشد؟ آیا باید با دانش آموزان مبتلا به این نوع بیماری رفتار خاصی داشته باشند یا باید با آنها مانند دیگر دانش آموزان رفتار کرد؟
ارتباط و تماس دایمی والدین کودک با اولیای مدرسه و دادن اطلاعات کافی به آنها از شرایط فرزندشان اهمیت بسیار زیادی دارد. می‌توان از مربیان خواست که در این مورد مطالعه کنند و بسته به شرایط و ویژگی‌های خاص وی با او رفتار کنند. البته مربیان باتجربه و آموزش دیده، با آشنایی با شرایط و توانایی و استعداد هر دانش آموز با آنها رفتار می‌کنند.
در انجام تکالیف مدرسه، آیا باید به دانش آموزان مبتلا به ام اس کمک کرد یا خیر؟
تفاوتی بین دانش آموزان وجود ندارد؛ بسته به شرایط و ویژگی‌های هر دانش آموز، در صورت لزوم، قطعاً باید به وی کمک کرد.
در زنگ‌های ورزش، گاهی مشاهده می‌شود که برخی دانش آموزان مبتلا به ام اس، بدون این که لباس ورزشی به تن داشته باشند از سایر دانش آموزان جدا شده و در زنگ‌های ورزش یا تماشاگر هستند یا کار دیگری انجام می‌دهدند، به نظر شما مربیان ورزش مدارس چه برخوردی با این دانش آموزان باید داشته باشند؟
به نظر من لازم است برای همه کودکانی که دچار مشکلات فیزیکی هستند در این زمینه برنامه ریزی شود. مدیریت مدرسه می‌تواند به مربی ورزش کمک کند. در ساعت ورزش مشاور، ناظم ، مدیر یا هر مربی که وقت آزاد دارد می‌توانند دانش آموزی که مشکلی داشته باشد را سرگرم کند. از ورزش‌های ذهنی مثل شطرنج و بازی‌های فکری و رایانه‌ای می‌توان استفاده کرد یا در مورد نوجوانان با آموزش فنون داوری به عنوان داور از آنها استفاده کرد و در این صورت دانش آموز رفته رفته از اعتماد به نفس خوبی نیز برخودار خواهد شد.
اے دنیا کے مسافر منزل تیری قبرھیں اے کر رھا ھیں جو تو دو دن کا یہ سفرھیں موت ھیں تیرا ان دیکھا ساتھی آچانگ تجھے نگل لے گا:ای مسافر دنیا خونه ی توقبر است ای که هرکاری میکنی سفر دو روزه هست مرگ رفیق ندیده ی تو است یکهو نفست رو می گیره
