[maryamm]

من هم مشکلی با این ندارم که به کسی بیماریم رو بگم
ولی قبل از اینکه بخوام به کسی بگم طرفم رو می سنجم که چه قدر جنبه و شعور داره
و گرچه این بین پیش میاد که توی سنجشم اشتباه کنم

قبول دارم که می گید این خود ما هستیم که باید فرهنگ سازی درست انجام بدیم
ولی برای مثال خودم رو می گم
من مادرم اگه بفهمه به صمیمی ترین دوستم گفتم دیگه واویلا میشه
ولی من به خیلی از دوستام گفتم

همش تا حرفی از بیماری میشه فورا صحبت این میشه که به کسی نگی ها
جلو کسی از دهنت چیزی نپره ها
ام ار ای ها رو از تو ماشین بردار
قرص هات جلو چشم نباشه

هزاری هم که من بخوام تغییرات انجام بدم تا زمانی که بودجه ی درستی در مورد فرهنگ سازی این بیماری صورت نگیره به طور کامل نمیشه راحت بود

تو خیابون وصال انجمن ام اس غذا می فروشه به نفع بیماران ام اس

من نمی گم این کار اشتباهه ولی جوری دارن برخورد می کنن که این کارها به خاطر وخیم بودن این بیماریه

باید این رو عوض کنن و بگن که این کارها و جمع آوری کمک ها به خاطر اینه که هزینه داروهای بیماری بالاست و از این صورت می خوان کمک کنن

هرجا حرف از ام اس میشه همه یاد فلج شدن می افتن

ولی من هرجا حرفی شده از این جور مسائل فورا گفتم که سخت در اشتباه هستن چون من خودم ام اس از نوع شدید و پیش رونده دارم و 9 سالی هست که مبتلا هستم و مشکلی ندارم ( عجب غلوی خدایی )

ولی بچه ها به خودم که نمی تونم دروغ بگم و برای خودم غلو کنم

نمی تونم به خودم بگم که این بیماری برام مشکل ساز نبوده

ولی تو ظاهر واسه همه غلو می کنم تا بلکه شاید با حلوا حلوا گفتن دهن خودم هم شیرین بشه و برای خودم هم بتونم با غلو بباورونم