[OMG!]

خیلی وقتها فکر می کنم ام اس فقط یه بهانه ست برای تنبلی کردن و وقت تلف کردن! انگار عامدانه پشت بیماری م قایم شدم تا از جام تکون نخورم و قدم مثبتی بر ندارم فکرش رو می کنم قبل از بیماری هم همچین آدم مثبتی نبودم مثبت از این نظر که اون موقع هم خیلی وقت تلف می کردم و کار مفیدی نمی کردم. ولی راستش ام اس باعث شده دلرحم تر بشم و دیگران رو بهتر درک کنم سعی می کنم کاری از دستم برمیاد برای دیگران انجام بدم

[shaytoon]

بعد ام اس اخلاق و رفتارم عوض شد
ولی نه بخاطر وجود ام اس
به خاطر رفتاری که بعد از ام اس با هام شد و میشه
بخاطر نگاهی که اطرافیانم بهم دارن
شاید از نظر اطرافیانم من یه ادم شکست خورده باشم که گناه داره
نباید زیاد بهش گیر بدی
چون نمیتونه نباید ازش انتظار انجام کاری رو داشته باشی
عصبیه
بعد ام اس بیرون نمیرفتم و همش خونه بودم
زیاد مطالعه میکردم و یه جورایی خدا و جهان هستی رو بیشتر شناختم

همونطور که خوندین وجود ام اس باعث هیچ تعقیری در زندگی من نشده
و هر تعقیری هست بخاطر محیط اطراف و شرایطی هست که برای خودم درست کردم

[سمیرا]

تاثیر که داشته، خوبشم داشته...
برا من کشف ام اس باعث شد یه اتفاقی برام بیفته که اصن ام اسو یادم رفت، خیییلی غصه خوردم اما تازه فهمیدم تنها عمرمو هدر دادم، اما تو این یه سال به نظر خودم بهتر شدم، نعمتای خدارو پر رنگ تر میبینم، قدر سلامتیمو بیشتر میدونم و مراقب خودم هستم اما خیلی رو بدنم حساس شدم تا کمی گزگز و سوزش میاد سراغم یاد گزگز وحشتناک پارسال میفتمچه روزای وحشتناکی بودن، خدا نیاره اون روزارو...
فک میکنم خیییییلی بیشتر از قبل احساساتی شدم و این اصلا خوب نیس
ولی خ بهتر میبیم دنیا و آدماشو، عاشق شماهام، جو اینجارو خییییییییییلی دوس دارم، دنیای قشنگیه، همه تون دوس دارم، خ زیاد

[i]خدایا شکرت[/i]

[سمیرا67]

حالا راحت تر با موضوعاتی که پیش میاد برخورد میکنم،
خیلی سخت نمیگیرم،
توقعم از خودم ودیگران متعادل شده،
.............................

[yaldaaref]

من هم دیگه مثل سابق گیر نمیدم و زیاد حساسیت نشون نمیدم کلا" بیخیال زندگی شدم. همه اش به خودم میگم که زیادش رفته و کم اش مونده. دیگه چیزی من رو عصبانی و یا خوشحال نمیکنه همه چی برام بی تفاوت شده.فقط روز را میگذرونم تا زمانی که خدا پیمانه عمرم را پر کنه.

[rey123]

من قبل از بیماری آدم زود رنجی بودم و زود دلم می شکست. ولی خییلی خنده رو بودم به قول دوستام یه لب داشتم هزار تا خنده. ولی بعد از مریضی نه تنها زود رنجی بیشتر شده بلکه عصبی و پرخاشگر شدم و از اون لب خندون دیگه اثری نیست نمیدونم شاید به خاطر خود بیماری نباشه شاید به خاطر رفتار اطرافیان باشه. وقتی کسایی که از بیماری خبر دارن باعث رنجشم میشن حالم بدتر میشه شاید توقع زیادیه دلم می خواد یکم شرایطم رو درک کنن. مثلا وقتی میگن تو چیزی نیست یه مثل یه سرماخوردگی می مونه بیشتر دلم میگیره نکشیدن شبایی روکه تزریق دارم تا صبح از درد بدن بخودم می پیچم مثل معتادی که می خواد ترک کنه خدا به سر هیچکی نیاره. یا وقتی که تو خیابون داری راه می ری یه دفعه پات قفل میکنه یا سردردایی که می خوای هیچکی سراغت نیاد حتی دختر کوچولوی شیرین زبونت.

[فرزانه۶۰]

نمیدونم الان باخودم قهرم از دسته خودم اعصبانی ام حس ترحم به خودم دارم .خیلی اروم شدم دیگه خوشحال نیستم خیلی احساس تنهای میکنم

[persiankitty80]

فرزانه جان منم همین طوریم

[نازلی]

قبل از ام اس عجول، وسواس ،زودرنج بودم ولی الان دیگه وسواس نیستم فقط تمیزم ،صبوری رو بعد از بیماری بدست آوردم زودرنج هم نیستم و اینها رو مدیون بیماریم هستم بعد از بیماری اخلاقم خیلی عوض شده

[samiramiss]

من سعی کردم کمتر جاهایی که اعصابم خورد میشه برم !!!
1 جورایی دارم صورت مساله رو پاک می کنم ...
ولی بیخیال تر شدم .. زیاد سعی میکنم غصه نخورم ...
استرسم کم شده ... ولی هنوز زود از کوره در میرم

---

بعضی دوستان گفتن : رفتار بد دیگران و اطرافیانشون باعث شده عوض بشن تا خود بیماری
دیگرانی که میگن این مریضه ، اعصابش ضعیفه ، دست خودش نیست ؛ هر چی میگه بگین باشه (با لحن بد)
من هم دقیقا همین جوری اوضاعم و سعی میکنم با همین آدما رابطه مو کم کنم ...
هر چند که خیلی هم بهم نزدیک باشن ....
پیش خودم هم میگم کی ان مگه این دیگرانی که باعث شدن ارزشمندترین نعمت زندگیم
ینی آرامش و سلامتیمو از دست بدم!!!!!
به شمام میگم کی ان مگه اینا !!! همه فکر خودشونن ..
ما هم بهتره فقط و فقط فکر خودمون و سلامتیمون باشیم