[baran]

ما نباید دنبال موفقیتای آن چنانی بگردیم نباید دنبال نمونه های خاص باشیم همه ما می تونیم از موفقیتامون بگیم چون اینطوری بچه ها متوجه می شن که همه می تونن آدمای موفقی باشن نه فقط عده ی خاصی که استثنا هستن
بیاین همه از موفقیتای کوچیک و بزرگمون بگیم از هرچیزی که تو زندگی بهش افتخار میکنیم حتی اگه خیلی خیلی کوچک باشه

[shokolat]

میخواین یه رزومه بدیم از فعالیتهامون و بعد شما تشخیص بدید کی موفقه؟

[nazaninamiri70]

ساسان
(ahura) به نظر فعال میاد خیلی
همینطور سوها

[massomeh]

اقا فربود چرا باید درسطح انچنانی دنبال موفقیت باشی؟
بنظرم وقتی یه بیمار یه ام اسی خودشوموفق میدونه همین کافیه

[فرناز]

مگه ام اسی غیر فعال وناموفق هم داریم؟

[yas]

با اینکه اطرافیانم نمیدونن من ام اس دارم و باهاشون هر کاری میکنم از کوه بالا میرم و ....
این یعنی موفقیت یه ام اسی موفق حالا هیچکسی ندونه خودم میدونم که

[hamid]

بچه ها فکر میکنم موضوع اصلی این تاپیک رو گم کردیم
باعث خوشحالیه که همچین انجمنی طبق خواسته ساناز زده شد و با چند تا از دوستان در حال ترجمه مطالب هستن و از این به بعد یه جای خاص داریم که میتونیم به اون اشاره کنیم بگیم آقا جان بیا ! اینهام ام اس دارن ! محدودیت ندارن میتونن کار کنن ، ورزش کنن ، استراحت کنن و در یک کلام زندگی کنن
ولی یه چیزی باید اینجا باشه که جلو توجه کنه

اگر به عنوان مثال حمید رو بگیم . بگیم ام اس داره ، داره کار میکنه و ... خوب فرقی نداره که اینجا میتونیم از زندگی موفق 3000 فرد مبتلا به ام اس صحبت کنیم . فردی هم که میاد بخونه میتونه ساده ازش رد بشه ولی یه موفقیتی باید باشه که مخاطب روش مکث کنه !
اصلا هیچ شکی نیست که همه ام اسی ها موفقن و فعال ولی بازم میگم باید موردی باشه که مخاطب رو جذب کنه

منم با فربود موافقم که این انجمن رو جدی تر بگیریم ، بچه ها خیلی دارن زحمت میکشن مام کمکشون کنیم

[behrooz4543]

ولی منم سره کار رفتم که نتونستم البته کارش سنگین بود

[Hegan]

بحث خوبی رو باز کردی خصوصاً برای کسانی که فکر می کنند ام اس چه مانع بزرگی است و پیش پیش به استقبال ناتوانی رفتند که هنوز معلوم نیست بیاید یا خیر
البته باید قبول کرد چون در جامعه ما ام اس جای خودش رو باز نکرده و هنوز از دید عامه به عنوان یک نقطه ضعف شناخته میشه شاید خیلی از افراد موفق و حتی نمونه که مبتلا به این بیماری هستند هرگز علناً ابتلای خودشون رو اعلام نمی کنن. و به هر حال باز هم باید قبول کرد بخشی از آداب و روش زندگی ما بر اساس "پذیرش و مقبولیت اجتماعی" ساخته و پرداخته میشه و نمی شه انکار کرد که برای "منِ" پرورش یافته در این فرهنگ این امر با خوب و بی عیب و نقص نشون دادن خودمون در بین اطرافیان ترجمه میشه. البته در دنیا هم خیلی ها تا سنین بالا و حتی بعد از مرگ هم ابتلا به ام اس رو مثل راز باقی نگه میدارند.
بیشتر از این ادامه نمیدم که شاید بررسی این دلایل خودش جای دیگری نیاز داره و به بحث عده ایی به مراتب از من کارشناس تر.
با جستجوی ساده در اینترنت نمونه های موفق زیادی رو در دنیا میشه پیدا کرد. نمونه های عجیب و غریب و خاصی هم نیستند. به طور مثال چند وقت پیش زندگینامه دختری به نام ایمن علی (Iman Ali) رو مطالعه میکردم که علی رغم ابتلا به "ام اس" یکی از معروفترین مدلهای دنیاست، اونهم نه در کشورهای پیشرفته فرهنگی اروپایی یا آمریکا بلکه در کشور "پاکستان". جالب اینجاست که ایشون در تمام مصاحبه ها هم ابتلا به ام اس رو به راحتی بیان میکنه.
یا آقای جیمی هوگا (Jimmie Heuga) قهرمان المپیک در رشته اسکی که ایشون هم علی رغم ابتلا به این بیماری و منع پزشکان به ورزش ادامه داد و موسس یکی از بزرگترین مراکز خیریه در جهان شد.
به هر حال نمونه های بین المللی زیاد و البته داخلی هم ناشناخته است. اما باید قبول کرد که ام اس برای کسانی که به جای نقطه ضعف تبدیل به تهدید و با مدیریت از تهدید به فرصت تغییر پیدا میکنه عاملی برای "پذیرش اجتماع" و مهمتر از اون "تحسین" هم خواهد بود.

[SSA]

به نظر من اصلا نمیشه ام اسی ها رو با هم مقایسه کرد چون آثار بیماری توی آدمای مختلف متفاوته.
یک نفر ممکنه توی یکسال فقط یک حمله داشته باشه و بتونه کلی فعلالیت کنه
و یک نفر دیگه چندین حمله شدید داشته باشه و بهترین کارش استراحت باشه.
طبیعتا اینا باهم قابل مقایسه نیستن.
مهم اینه که آدم از فعالیت خودش راضی باشه.
من به نظر خودم همین قدر که بتونم معمولی زندگی کنم شاهکار کردم.