2012/11/29, 02:10 PM
چهارمین نامه اعتراض به تحریم دارویی به سازمان ملل رفت
پنج شنبه 9 آذر 1391
چهارمین نامه اعتراض‌آمیز نسبت به تحریم‌های دارویی علیه مردم ایران هم برای دبیركل سازمان ملل متحد ارسال شد تا مثل همتایان پیشین خود، صرفا سندی باشد برای حجیم‌تر كردن بایگانی دفتر بان كی مون. ظرف پنج ماه گذشته و پس از شدت گرفتن مشكلات در حوزه واردات و خرید داروهای خارجی كه به كمبود و نایاب شدن بسیاری از داروهای حیاتی منجر شده و علت این مشكل هم، باید در رفتار غیر قابل توجیه بسیاری از كمپانی‌های تولید‌كننده داروها و تجهیزات پزشكی، خودداری آنها از فروش اقلام تولیدی به خریداران ایرانی، سنگ‌اندازی در مسیر خرید و افزایش قیمت محصولات جست‌وجو شود، متولیان سلامت مصمم شدند كه به راهی غیر از اعتراضات داخلی و انباشت شكوه‌ها در گفت‌وگوهای درون‌مرزی متوسل شوند. جرقه این تصمیم هم شاید در اثنای برگزاری اجلاس سران كشورهای جنبش عدم تعهد زده شد؛ وقتی خبر سفر بان كی مون، دبیركل سازمان ملل متحد به ایران برای شركت در این نشست قطعی شد و هزاران دوربین، تصویر رییس چشم‌بادامی و زردپوست سازمان ملل را در حال پیاده شدن از پله‌های هواپیما و قدم گذاشتن بر فرش قرمز دستباف ایرانی ثبت كردند.
مردادماه بود كه فاطمه هاشمی، رییس بنیاد امور بیماری‌های خاص، به سبب مسوولیتی كه در قبال هزاران بیمار كلیوی، تالاسمی، هموفیلی و دیالیزی بر گردنش نهاده شده، قلم را برداشت و تقریر نخستین نامه را آغاز كرد كه شاید جسارت زنانه و بهره مندی‌اش از پشتوانه سیاسی – خانوادگی بتواند مشوق سایر مسوولانی باشد كه طی ماه‌های گذشته، راهی جز سر دادن فریاد بلد نبودند. اما نامه دختر بزرگ خانواده هاشمی به سبب همین پشتوانه، با مخالفت‌ها و برخوردهای حذفی فراوانی مواجه شد. از جمله زمزمه‌هایی از مجلس به گوش رسید كه باید برخورد جانداری با اقدام سرخود رییس بنیاد امور بیماری‌های خاص كه اقدام به نامه‌نگاری برای دبیر سازمان بی‌تفاوت به جنایات بشری از سوی جهان غرب كرده، صورت پذیرد. اما اقدام فاطمه هاشمی چندان هم خودسرانه نبود. بنیاد امور بیماری‌های خاص كه از سال‌ها قبل، در سازمان ملل متحد صاحب نقش مشورتی است، این حق را از آن خود می‌داند كه نگاه سازمان بین‌المللی كه صرفا نقش ناظر و پیشنهاد‌دهنده را دارد به تبعات تحریمها و رفتارهایی كه جهان غرب صرفا به دلیل مخالفت با منش سیاسی یك كشور در پیش گرفته، جلب كند.
رفتاری كه در هیچ‌یك از منشورها و پروتكل‌هایی كه مورد اجماع دولت‌های غربی بوده تایید و تشویق نشده و دارو، تجهیزات پزشكی و غذا، سه گروه ویژه‌یی هستند كه از باب اهمیت حیاتی كه برای تداوم سلامت جمعیت یك كشور ایفا می‌كنند همواره و در تمام منازعات از حیطه تحریم و منع و محدودیت‌ها دور و مبرا نگه داشته شده‌اند. اما با وجود چنین تاكیداتی، دولت‌های غربی ظرف یك سال گذشته روش متفاوتی را در قبال ایران اتخاذ كرده و با زیر پا گذاشتن تعهداتی كه به آن سر سپرده‌اند، فروش دارو و تجهیزات پزشكی را به ایران دچار محدودیت كرده اما با چنان شیوه ظریف و هوشمندانه‌یی وارد شده‌اند كه در این عرصه، گریبان هیچ «دولتی» زیر تیغ نخواهد رفت بلكه شركت‌های متبوع، هدف خود از ممنوعیت فروش به خریدار ایرانی را «همسویی با تحریمها علیه ایران» اعلام می‌كنند.
نامه هاشمی روز 22 مردادماه سال جاری بر خروجی خبرگزاری‌ها قرار گرفت و پس از ارسال نامه هاشمی، موج اعتراضات نسبت به این اقدام، یك‌شبه فرو نشست. و طی همین یك شب، قلم‌ها تیز شد تا دومین نامه هم مكتوب شود. مجلس، دومین نامه را نوشت اما از جزییات نامه هیچ كلمه‌یی افشا نشد. مجلسیان فقط اعلام كردند كه «نامه دوم را خواهیم نوشت». اما نامه سوم توسط سیدشهاب‌الدین صدر، رییس فعلی سازمان نظام پزشكی و رییس كمیسیون بهداشت و درمان و نایب‌رییس مجلس هشتم نوشته شد.صدر با همان لحن تندی كه از او در هنگام تذكر به نمایندگان صحن علنی شنیده بودیم، در نیمه آبان ماه دبیر كل كره‌ای‌الاصل سازمان ملل متحد را خطاب قرار داده و گفت:«آقای بان كی مون! سوال اینجاست، براساس كدامین قانون و مجوز و بر مبنای كدامین معیار اخلاقی، دینی و انسانی قدرت‌های شیطانی و كشورهای مستكبر، دارو و نیازهای اولیه بهداشتی و درمانی را برای كودكان، زنان و مردان یك ملت تحریم می‌كنند و سازمان مللی كه جنابعالی در مسند ریاست آن تكیه زده‌‌اید سكوت اختیار می‌كند؟سوال دیگر این است، آیا سازمان مللی كه شورای امنیت آن كه به تعبیر رهبر معظم انقلاب اسلامی، دارای ساختار و ساز و كار غیرمنطقی، غیردموكراتیك و دیكتاتورمآبانه است، خواهد توانست امنیت را برای ملت و مردم جهان به ارمغان بیاورد؟
سازمان ملل بنا به جایگاه و اعتبار خویش در پاسداشت صلح جهانی، برقراری امنیت و دفاع از حقوق بشر می‌بایست در این شرایط، دغدغه‌های اصلی‌اش دفاع از حقوق مردم بیگناه، كودكان، مردان و زنانی باشد كه سلامت آنان به خطر افتاده و نیازمند دارو و تجهیزات پزشكی و درمانی است، نه آنكه با سكوت بی‌معنا و غیرانسانی خود، مسیر را برای جنایتكاران و متجاوزان به حقوق انسانی ملت‌ها هموارتر سازد.»نامه چهارم كه روز گذشته هم توسط خبرگزاری‌ها منتشر شد ممهور به امضای سیدعلیرضا مرندی، رییس فعلی فرهنگستان علوم پزشكی، نماینده تهران و عضو كمیسیون بهداشت و درمان مجلس هشتم و نهم و وزیر سابق بهداشت بود. مرندی در نامه خود كه تاریخ 6 آذرماه را بر خود دارد، بر خلاف صدر، لحن ملایم‌تری را پیش گرفته بود و همان‌گونه كه از شخصیت آرام و محافظه‌كار وی انتظار می‌رود در نامه خود هم خطاب به دبیركل سازمان ملل متحد گفته بود: «همان‌گونه كه خوب می‌دانید امریكا و اتحادیه اروپا علیه جمهوری اسلامی ایران تحریم‌های مالی و تجاری را وضع كرده‌اند كه این تحریمها هرگونه معامله و داشتن روابط بازرگانی بین كشورمان و سایر كشورهای عضو سازمان ملل متحد را ممنوع می‌كنند.
هدف از این تحریم‌های غیرقانونی و غیرانسانی، فشار بر دولت ایران از طریق تحمیل درد و رنج علیه مردم معمولی این كشور است و با وجود اینكه امریكا و اتحادیه اروپا ادعا می‌كنند كه تحریم‌های آنها صادرات دارو و تجهیزات پزشكی به ایران را به صورت مستقیم ممنوع نمی‌كند اما تحریم‌های مالی كه آنها به دنیا تحمیل كرده‌اند، وضعیت را برای وارد‌كنندگان ایرانی برای پرداخت پول در قبال این تجهیزات به صورت وسیعی با مشكل مواجه كرده و در موارد بسیاری، ناممكن كرده است و بر این اساس، انتقال این تجهیزات و لوازم پزشكی به ایران به صورت موثر با مانع مواجه شده است. این اقدام‌های بی‌رحمانه نه فقط بر وضعیت كلی رفاه مردم ایران خصوصا زنان و كودكان تاثیر گذاشته است بلكه باعث شده است كه درد و رنج و نیز شمار مرگ و میر به خاطر عدم دسترسی به داروهای لازم و ضروری و كمبود لوازم و تجهیزات پزشكی افزایش یابد. همگام با منشور جهانی حقوق بشر صادره در سال 1948 میلادی كه تاكید می‌كند هر انسان، شایسته داشتن یك زندگی با استانداردهای قابل قبول برای تامین سلامت و رفاه خویش و خانواده‌اش نظیر دسترسی آسان به غذا و امكانات پزشكی است، من به نمایندگی از جامعه پزشكی ایران از شما می‌خواهم كه همه كوشش خود را برای استثنا و معاف شدن حداقل دارو، تجهیزات پزشكی و مواد غذایی از این تحریم‌های غیرقانونی مبذول دارید.
با توجه به اینكه این نوع رفتار بی‌رحمانه در كنار جنگ‌های متوالی و درگیری‌های داخلی بنا به ابتكار و حمایت این كشورها باعث شده است كه روزانه تعداد زیادی از مردم بیگناه در سراسر منطقه جان خود را از دست بدهند لذا وظیفه سازمان ملل متحد و جامعه پزشكی دنیا است كه این‌گونه اقدامات را محكوم كند و از هر گونه كوششی برای متوقف كردن این كشورهای تجاوزگر و ستیزه‌جو در اعمال این سیاست‌های وحشیانه ضد مردم بیگناه دریغ نكنند. »سكوت دبیركل سازمان ملل متحد در قبال چهار نامه ارسال شده از سوی متولیان سلامت در ایران در حالی است كه فاطمه هاشمی در ابتدای مهر ماه، با اعتراضی تلویحی نسبت به سكوت بان كی مون در قبال تحریم‌های دارویی اعمال شده علیه ایران، تایید كرد كه: «متاسفانه از زمان ارسال نامه برای دبیركل سازمان ملل متحد تا امروز، تغییری رخ نداده و حتی وضعیت مشكل‌تر هم شده است. انتقال ارز به راحتی صورت نمی‌گیرد و در زمینه تجهیزات پزشكی با دو مشكل عمده روبه‌رو هستیم؛ از یك سو داروهای وارداتی كه مشمول بیمه نمی‌شوند، از شمول ارز مرجع خارج هستند و با نوسانات نرخ ارز با چالش مواجه می‌شوند و از سوی دیگر تهیه برخی تجهیزات پزشكی مانند دستگاه‌های دیالیز به سختی دچار شده است.
روزی نیست كه برخی از مردم تماس نگیرند و از كمبود یا نرخ گران داروها گلایه نكنند. بیشتر از همه در داروهای بیماران سرطانی و ام‌اس دچار مضیقه هستیم. البته بیماران تالاسمی و دیالیزی‌ها هم با سختی‌هایی مواجه شده‌اند و همه اینها بر اثر مشكلاتی است كه ریشه در تحریم بانكی و سختی در انتقال ارز به وجود آمده است. مثلا در زمینه بیماران دیالیزی با كمبود تجهیزات یك بار مصرفی مانند صافی مواجه هستیم یا پودر بی‌كربنات مورد نیاز این دسته از بیماران را به سختی تهیه می‌كنیم.»پس از اظهارات هاشمی، خبری از سوی خبرگزاری رویترز منتشر شد مبنی بر اینكه بان كی مون در 22 آگوست در گزارشی خطاب به 193 كشور عضو مجمع عمومی سازمان ملل، صرفا به یك جمله اعتراضی نسبت به اقدام كمپانی‌های تولید‌كننده دارو و تجهیزات پزشكی بسنده كرده و گفته است: «تحریم‌های وضع شده علیه جمهوری اسلامی ایران اثرات مهمی بر جمعیت عمومی این كشور داشته و از جمله به افزایش تورم، بالا رفتن قیمت كالاهای اساسی، افزایش نرخ بیكاری و كمبود مواد ضروری نظیر دارو در این كشور منجر شده است.»
منبع اعتماد
پنج شنبه 9 آذر 1391
چهارمین نامه اعتراض‌آمیز نسبت به تحریم‌های دارویی علیه مردم ایران هم برای دبیركل سازمان ملل متحد ارسال شد تا مثل همتایان پیشین خود، صرفا سندی باشد برای حجیم‌تر كردن بایگانی دفتر بان كی مون. ظرف پنج ماه گذشته و پس از شدت گرفتن مشكلات در حوزه واردات و خرید داروهای خارجی كه به كمبود و نایاب شدن بسیاری از داروهای حیاتی منجر شده و علت این مشكل هم، باید در رفتار غیر قابل توجیه بسیاری از كمپانی‌های تولید‌كننده داروها و تجهیزات پزشكی، خودداری آنها از فروش اقلام تولیدی به خریداران ایرانی، سنگ‌اندازی در مسیر خرید و افزایش قیمت محصولات جست‌وجو شود، متولیان سلامت مصمم شدند كه به راهی غیر از اعتراضات داخلی و انباشت شكوه‌ها در گفت‌وگوهای درون‌مرزی متوسل شوند. جرقه این تصمیم هم شاید در اثنای برگزاری اجلاس سران كشورهای جنبش عدم تعهد زده شد؛ وقتی خبر سفر بان كی مون، دبیركل سازمان ملل متحد به ایران برای شركت در این نشست قطعی شد و هزاران دوربین، تصویر رییس چشم‌بادامی و زردپوست سازمان ملل را در حال پیاده شدن از پله‌های هواپیما و قدم گذاشتن بر فرش قرمز دستباف ایرانی ثبت كردند.
مردادماه بود كه فاطمه هاشمی، رییس بنیاد امور بیماری‌های خاص، به سبب مسوولیتی كه در قبال هزاران بیمار كلیوی، تالاسمی، هموفیلی و دیالیزی بر گردنش نهاده شده، قلم را برداشت و تقریر نخستین نامه را آغاز كرد كه شاید جسارت زنانه و بهره مندی‌اش از پشتوانه سیاسی – خانوادگی بتواند مشوق سایر مسوولانی باشد كه طی ماه‌های گذشته، راهی جز سر دادن فریاد بلد نبودند. اما نامه دختر بزرگ خانواده هاشمی به سبب همین پشتوانه، با مخالفت‌ها و برخوردهای حذفی فراوانی مواجه شد. از جمله زمزمه‌هایی از مجلس به گوش رسید كه باید برخورد جانداری با اقدام سرخود رییس بنیاد امور بیماری‌های خاص كه اقدام به نامه‌نگاری برای دبیر سازمان بی‌تفاوت به جنایات بشری از سوی جهان غرب كرده، صورت پذیرد. اما اقدام فاطمه هاشمی چندان هم خودسرانه نبود. بنیاد امور بیماری‌های خاص كه از سال‌ها قبل، در سازمان ملل متحد صاحب نقش مشورتی است، این حق را از آن خود می‌داند كه نگاه سازمان بین‌المللی كه صرفا نقش ناظر و پیشنهاد‌دهنده را دارد به تبعات تحریمها و رفتارهایی كه جهان غرب صرفا به دلیل مخالفت با منش سیاسی یك كشور در پیش گرفته، جلب كند.
رفتاری كه در هیچ‌یك از منشورها و پروتكل‌هایی كه مورد اجماع دولت‌های غربی بوده تایید و تشویق نشده و دارو، تجهیزات پزشكی و غذا، سه گروه ویژه‌یی هستند كه از باب اهمیت حیاتی كه برای تداوم سلامت جمعیت یك كشور ایفا می‌كنند همواره و در تمام منازعات از حیطه تحریم و منع و محدودیت‌ها دور و مبرا نگه داشته شده‌اند. اما با وجود چنین تاكیداتی، دولت‌های غربی ظرف یك سال گذشته روش متفاوتی را در قبال ایران اتخاذ كرده و با زیر پا گذاشتن تعهداتی كه به آن سر سپرده‌اند، فروش دارو و تجهیزات پزشكی را به ایران دچار محدودیت كرده اما با چنان شیوه ظریف و هوشمندانه‌یی وارد شده‌اند كه در این عرصه، گریبان هیچ «دولتی» زیر تیغ نخواهد رفت بلكه شركت‌های متبوع، هدف خود از ممنوعیت فروش به خریدار ایرانی را «همسویی با تحریمها علیه ایران» اعلام می‌كنند.
نامه هاشمی روز 22 مردادماه سال جاری بر خروجی خبرگزاری‌ها قرار گرفت و پس از ارسال نامه هاشمی، موج اعتراضات نسبت به این اقدام، یك‌شبه فرو نشست. و طی همین یك شب، قلم‌ها تیز شد تا دومین نامه هم مكتوب شود. مجلس، دومین نامه را نوشت اما از جزییات نامه هیچ كلمه‌یی افشا نشد. مجلسیان فقط اعلام كردند كه «نامه دوم را خواهیم نوشت». اما نامه سوم توسط سیدشهاب‌الدین صدر، رییس فعلی سازمان نظام پزشكی و رییس كمیسیون بهداشت و درمان و نایب‌رییس مجلس هشتم نوشته شد.صدر با همان لحن تندی كه از او در هنگام تذكر به نمایندگان صحن علنی شنیده بودیم، در نیمه آبان ماه دبیر كل كره‌ای‌الاصل سازمان ملل متحد را خطاب قرار داده و گفت:«آقای بان كی مون! سوال اینجاست، براساس كدامین قانون و مجوز و بر مبنای كدامین معیار اخلاقی، دینی و انسانی قدرت‌های شیطانی و كشورهای مستكبر، دارو و نیازهای اولیه بهداشتی و درمانی را برای كودكان، زنان و مردان یك ملت تحریم می‌كنند و سازمان مللی كه جنابعالی در مسند ریاست آن تكیه زده‌‌اید سكوت اختیار می‌كند؟سوال دیگر این است، آیا سازمان مللی كه شورای امنیت آن كه به تعبیر رهبر معظم انقلاب اسلامی، دارای ساختار و ساز و كار غیرمنطقی، غیردموكراتیك و دیكتاتورمآبانه است، خواهد توانست امنیت را برای ملت و مردم جهان به ارمغان بیاورد؟
سازمان ملل بنا به جایگاه و اعتبار خویش در پاسداشت صلح جهانی، برقراری امنیت و دفاع از حقوق بشر می‌بایست در این شرایط، دغدغه‌های اصلی‌اش دفاع از حقوق مردم بیگناه، كودكان، مردان و زنانی باشد كه سلامت آنان به خطر افتاده و نیازمند دارو و تجهیزات پزشكی و درمانی است، نه آنكه با سكوت بی‌معنا و غیرانسانی خود، مسیر را برای جنایتكاران و متجاوزان به حقوق انسانی ملت‌ها هموارتر سازد.»نامه چهارم كه روز گذشته هم توسط خبرگزاری‌ها منتشر شد ممهور به امضای سیدعلیرضا مرندی، رییس فعلی فرهنگستان علوم پزشكی، نماینده تهران و عضو كمیسیون بهداشت و درمان مجلس هشتم و نهم و وزیر سابق بهداشت بود. مرندی در نامه خود كه تاریخ 6 آذرماه را بر خود دارد، بر خلاف صدر، لحن ملایم‌تری را پیش گرفته بود و همان‌گونه كه از شخصیت آرام و محافظه‌كار وی انتظار می‌رود در نامه خود هم خطاب به دبیركل سازمان ملل متحد گفته بود: «همان‌گونه كه خوب می‌دانید امریكا و اتحادیه اروپا علیه جمهوری اسلامی ایران تحریم‌های مالی و تجاری را وضع كرده‌اند كه این تحریمها هرگونه معامله و داشتن روابط بازرگانی بین كشورمان و سایر كشورهای عضو سازمان ملل متحد را ممنوع می‌كنند.
هدف از این تحریم‌های غیرقانونی و غیرانسانی، فشار بر دولت ایران از طریق تحمیل درد و رنج علیه مردم معمولی این كشور است و با وجود اینكه امریكا و اتحادیه اروپا ادعا می‌كنند كه تحریم‌های آنها صادرات دارو و تجهیزات پزشكی به ایران را به صورت مستقیم ممنوع نمی‌كند اما تحریم‌های مالی كه آنها به دنیا تحمیل كرده‌اند، وضعیت را برای وارد‌كنندگان ایرانی برای پرداخت پول در قبال این تجهیزات به صورت وسیعی با مشكل مواجه كرده و در موارد بسیاری، ناممكن كرده است و بر این اساس، انتقال این تجهیزات و لوازم پزشكی به ایران به صورت موثر با مانع مواجه شده است. این اقدام‌های بی‌رحمانه نه فقط بر وضعیت كلی رفاه مردم ایران خصوصا زنان و كودكان تاثیر گذاشته است بلكه باعث شده است كه درد و رنج و نیز شمار مرگ و میر به خاطر عدم دسترسی به داروهای لازم و ضروری و كمبود لوازم و تجهیزات پزشكی افزایش یابد. همگام با منشور جهانی حقوق بشر صادره در سال 1948 میلادی كه تاكید می‌كند هر انسان، شایسته داشتن یك زندگی با استانداردهای قابل قبول برای تامین سلامت و رفاه خویش و خانواده‌اش نظیر دسترسی آسان به غذا و امكانات پزشكی است، من به نمایندگی از جامعه پزشكی ایران از شما می‌خواهم كه همه كوشش خود را برای استثنا و معاف شدن حداقل دارو، تجهیزات پزشكی و مواد غذایی از این تحریم‌های غیرقانونی مبذول دارید.
با توجه به اینكه این نوع رفتار بی‌رحمانه در كنار جنگ‌های متوالی و درگیری‌های داخلی بنا به ابتكار و حمایت این كشورها باعث شده است كه روزانه تعداد زیادی از مردم بیگناه در سراسر منطقه جان خود را از دست بدهند لذا وظیفه سازمان ملل متحد و جامعه پزشكی دنیا است كه این‌گونه اقدامات را محكوم كند و از هر گونه كوششی برای متوقف كردن این كشورهای تجاوزگر و ستیزه‌جو در اعمال این سیاست‌های وحشیانه ضد مردم بیگناه دریغ نكنند. »سكوت دبیركل سازمان ملل متحد در قبال چهار نامه ارسال شده از سوی متولیان سلامت در ایران در حالی است كه فاطمه هاشمی در ابتدای مهر ماه، با اعتراضی تلویحی نسبت به سكوت بان كی مون در قبال تحریم‌های دارویی اعمال شده علیه ایران، تایید كرد كه: «متاسفانه از زمان ارسال نامه برای دبیركل سازمان ملل متحد تا امروز، تغییری رخ نداده و حتی وضعیت مشكل‌تر هم شده است. انتقال ارز به راحتی صورت نمی‌گیرد و در زمینه تجهیزات پزشكی با دو مشكل عمده روبه‌رو هستیم؛ از یك سو داروهای وارداتی كه مشمول بیمه نمی‌شوند، از شمول ارز مرجع خارج هستند و با نوسانات نرخ ارز با چالش مواجه می‌شوند و از سوی دیگر تهیه برخی تجهیزات پزشكی مانند دستگاه‌های دیالیز به سختی دچار شده است.
روزی نیست كه برخی از مردم تماس نگیرند و از كمبود یا نرخ گران داروها گلایه نكنند. بیشتر از همه در داروهای بیماران سرطانی و ام‌اس دچار مضیقه هستیم. البته بیماران تالاسمی و دیالیزی‌ها هم با سختی‌هایی مواجه شده‌اند و همه اینها بر اثر مشكلاتی است كه ریشه در تحریم بانكی و سختی در انتقال ارز به وجود آمده است. مثلا در زمینه بیماران دیالیزی با كمبود تجهیزات یك بار مصرفی مانند صافی مواجه هستیم یا پودر بی‌كربنات مورد نیاز این دسته از بیماران را به سختی تهیه می‌كنیم.»پس از اظهارات هاشمی، خبری از سوی خبرگزاری رویترز منتشر شد مبنی بر اینكه بان كی مون در 22 آگوست در گزارشی خطاب به 193 كشور عضو مجمع عمومی سازمان ملل، صرفا به یك جمله اعتراضی نسبت به اقدام كمپانی‌های تولید‌كننده دارو و تجهیزات پزشكی بسنده كرده و گفته است: «تحریم‌های وضع شده علیه جمهوری اسلامی ایران اثرات مهمی بر جمعیت عمومی این كشور داشته و از جمله به افزایش تورم، بالا رفتن قیمت كالاهای اساسی، افزایش نرخ بیكاری و كمبود مواد ضروری نظیر دارو در این كشور منجر شده است.»
منبع اعتماد
ﭼﻘﺪﺭ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻨﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ٬ ﺁﺩﻣﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺷﺒﯿﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎﯾﺸﺎﻥ ﻫﺴﺘﻨﺪ...
