[min00]

سلام.
نمی دونم گفتن این حرفها چه فایده ای داره.
من وقتی فهمیدم ام اس بیماریمه وقتی بود که واسه کورتون تراپی داششتم بستری میشدم.لحظه ای که سرپرستار بخش گفت بیمار ام اسی تویی؟اولش شاخم زد بیرون!بعدشم دنیا رو سرم خراب شد.جوابی که دادم باحال بود که الان فکر میکنم بهش خندم میگیره!! گفتم : نه! نمیدونم!فکر نکنم!!!
بعدشم که 5روز پالسم تموم شد و دکترم گفت که هفته بعد بیا پیشم و رفتم و گفت که سینوکس مصرف کن بازم خورد تو ذوقم!اما چاره ای نبود و باید به نوعی بهش اعتماد میکردم.پدر و مادرم هنوز هم به روی من و خودشون نمیارن که ام اس میتونه چقدر جدی باشه.!!البته اگه خدا تو سرنوشتم گذاشته باشه که ازش خواستم هیچوقت تواناییهامو ازم نگیره.نمیدونم میدونین چقدر سخته که تازه متوجه بشی که بیماری.هفته اول که رفتم درمانگاه برای تزریق - پرستار گفت می دونی بیماریت چیه؟ازش چه تعریفی داری؟آخرش چیه؟ منم نه گذاشتم- نه برداشتم - گفتم میخواین چی باشه؟فلج میشیم دیگه!!!!اگه عمری باشه! نمیدونین چقدر دعوام کرد و بهم گفت که الان اینجوری نیست و این حرفها. اما اون موقع اصلا تو ذهنم این حرفها معنی نداشت و مثل یه سری شعار دلخوش کنک بود.
اما بعدش خدا بهم کمک کرد که بتونم باهاش کنار بیام و تا حدودی این مشکل رو یه تلنگر بدونم.برای اینکه حواسم به خودم و رفتارام باشه و کمتر واسه خاطر چیزای بی ارزش خودمو نگران نکنم.
اما می ترسم از آینده ای که معلوم نیست چیه. خدا رو شکر الان مشکل خاص یا ناتوانی ندارم (هرچند اگه واسه این حرفها زود نباشه- اول تا 5 مرداد کورتون تراپی و بعدشم سینوکس)
اما چیزی که حالا ذهنمو مشغول کرده هجوم کسایی هست که میخوان شریک زندگی من بشن!گاهی میگم خدایا حکمتش چی بود که الان باید درگیر بشم و تو این اوضاع و احوال هم کسایی بخوان وارد زندگیم بشن.حتی کار به جایی رسیده که همکارام هم راه به راه مورد معرفی می کنن اما من فقط میگم نه.(چون نمیتونم به کسی اعتماد کنم و اینکه واقعا نمیدونم میشه توی این دنیا به کسی اعتماد کرد؟یا نه) به دکترم هم میگم که من باید چکار کنم؟میگه: این یه تصمیم شخصیه!با خودته!میتونی بگی- هم نگی!
واقعا سردر گمم.گاهی اونقدر به ذهنم فشار میارم در مورد فکر کردن به خودم و بیماریم و موقعیتم و خیلی چیزای دیگه که خودم از خودم و خدا خجالت میکشم!!به هیچ کس نگفتم این موضوع رو.من و مامانم و بابام و فقط یکی از برادرام!چون از ترحم بدم میاد.از دلسوزی الکی و اینکه کاری نکنن و فقط یه جورایی سوهان روح باشن اطرافیا. از اینکه دیدشونو بهت عوض کنن.می ترسم.بدم میاد.
بعضی وقتا میخوام برم یه جای دور دور دور و از ته دلم فریاد بزنم بلکه آروم شم.

ببخشید خیلی فک زدم!