پاسخ به يه درد دل:
ياس عزيزم، وقتي كه حدود 4 سال پيش(وااي كه چقدر زود گذشت، باورم نميشه!) خودم و خونواده م متوجه بيماريم شديم، توي يه دو راهي موندم: بگم يا نگم؟! به دوستام، به آشنايان، به اقوام، به همكارام،به... .
احساسم بهم ميگفت: به همه بگو. مهم نيست. مگه طاعون گرفتي؟! چرا نگي؟كسي "حق نداره "هيچ فكرمنفي بكنه...
عقلم بهم ميگفت: نه، به هيچ كس نگو. چرا بايد بفهمن؟ اگه بفهمن چه كار مثبتي واسه ت انجام ميدن؟ غير از دلسوختنهاي بي نتيجه و گاهي بي سبب. هييييچ كس نبايد بدونه...
اما آخرسر احساس و عقلم باهم يه تصميم نهايي گرفتن و اون تصميم اين بود:
به يكي از دوستام ميگم، چون نياز دارم كه توي اين موقعيت يه نفر كه بهش اطمينان دارم، يه همراه، يه دلسوز،حرفهامو بشنوه و سنگ صبورم باشه.
به اقوام نميگم، چون روال بر اين خواهدشد كه هر وقت ببينن منو حالم رو بپرسن و غصه خوردنهاشون رو نشونم بدن. تمام مسيرهاي زندگي من رو برپايه بيماريم دنبال كنن ، حتي اگه خودم به بيماريم فكر نكنم هر وقت اونهارو ببينم به يادش مي افتم و روي روحيه و ذهنم اثر منفي به جا ميذاره.
به همه همكارام نميگم. اما به يكيشون ميگم. هموني كه واقعآ هم كار منه. اگر مشكلي داشته باشم از صميم دل باهام همكاري ميكنه تا كارمو به نحو احسنت به انجام برسونم. به بقيه شون نميگم، چون ديده بودم توي محيط كارم كسي رو كه ام اس داشت و همه هم خبردار بودن. تمام رفتارهاشو ربط ميدادن به بيماريش، اشتباه كردنها، فراموش كردنها، حتي مرخصي گرفتنهاشو و اين ناراحت كننده بود.
و تصميم نهايي: كاري ميكنم كه ام اس تبديل بشه به يه نقطه عطف توي زندگيم. كاري ميكنم كه بعد از سالها اگه فهميدن كه من ام اس داشتم از تعجب شااااخ در بيارن! فكر كنن دارن خواب ميبينن!
من كارشناسي حسابداري داشتم و حسابدار هستم، اما بعد از بيماريم به خاطر علاقه اي كه به ادبيات انگليسي داشتم، دوباره دانشگاه شركت كردم ، قبول شدم و شروع به تحصيل در رشته زبان كردم. قبل از بيماريم فوتسال بازي ميكردم، بعداز بيماريم ورزش واليبال و تنيس روي ميز رو دنبال كردم. به كارم ادامه دادم و هيچ وقت حتي به مخيله م هم خطور نكرد كه كنارش بذارم. تصميم گرفتم با بچه هاي انجمن مشهد درارتباط باشم و اين كار رو كردم. دوستان بسيار خوبي در اونجا پيدا كردم و از تجربياتشون استفاده كردم. اگر افراد موفق رو دربينشون ميديدم، به آينده م اميدوار ميشدم. چراكه باخودم فكر ميكردم كه:" پس يه بيمار ام اسي هم ميتونه..."، اگر افرادي رو ميديدم كه احوالاتشون از من بدتره، بلافاصله خدارو شكر ميكردم كه بيماريم زود تشخيص داده شد و مشكل اونها رو ندارم و براشون آرزوي بهبودي ميكردم. از همون اوايل با بچه هاي نازنين سايت ام اس كه بعدا" با ياري هم اين سايت رو تشكيل دادن(يادش بخير...
)، آشنا شدم و عضو كوچكي از اعضا سايت شدم... و اينها همه تجربه هايي بود كه كمكم كرد واسه "زندگي كردن"، نه فقط "زنده بودن".
آره، بعضي از آدمها فقط زنده اند و بعضيها زندگي ميكنن و اين كاملا" اختياريه، واسه ما آدمها، كه پدرمون اونقدر اختيار داشت كه اون سيب رو بخوره و ازبهشت به زمين هبوط كنه...
ياسي جون واسه ت آرزو ميكنم كه از اين اختيار به بهترين شكل استفاده كني، منتظر ديدن و شنيدن "تصميمهاي بزرگ در زندگي "ت و شجاعتها، جسارتها و موفقيتهات هستم
ياس عزيزم، وقتي كه حدود 4 سال پيش(وااي كه چقدر زود گذشت، باورم نميشه!) خودم و خونواده م متوجه بيماريم شديم، توي يه دو راهي موندم: بگم يا نگم؟! به دوستام، به آشنايان، به اقوام، به همكارام،به... .
احساسم بهم ميگفت: به همه بگو. مهم نيست. مگه طاعون گرفتي؟! چرا نگي؟كسي "حق نداره "هيچ فكرمنفي بكنه...
عقلم بهم ميگفت: نه، به هيچ كس نگو. چرا بايد بفهمن؟ اگه بفهمن چه كار مثبتي واسه ت انجام ميدن؟ غير از دلسوختنهاي بي نتيجه و گاهي بي سبب. هييييچ كس نبايد بدونه...
اما آخرسر احساس و عقلم باهم يه تصميم نهايي گرفتن و اون تصميم اين بود:
به يكي از دوستام ميگم، چون نياز دارم كه توي اين موقعيت يه نفر كه بهش اطمينان دارم، يه همراه، يه دلسوز،حرفهامو بشنوه و سنگ صبورم باشه.
به اقوام نميگم، چون روال بر اين خواهدشد كه هر وقت ببينن منو حالم رو بپرسن و غصه خوردنهاشون رو نشونم بدن. تمام مسيرهاي زندگي من رو برپايه بيماريم دنبال كنن ، حتي اگه خودم به بيماريم فكر نكنم هر وقت اونهارو ببينم به يادش مي افتم و روي روحيه و ذهنم اثر منفي به جا ميذاره.
به همه همكارام نميگم. اما به يكيشون ميگم. هموني كه واقعآ هم كار منه. اگر مشكلي داشته باشم از صميم دل باهام همكاري ميكنه تا كارمو به نحو احسنت به انجام برسونم. به بقيه شون نميگم، چون ديده بودم توي محيط كارم كسي رو كه ام اس داشت و همه هم خبردار بودن. تمام رفتارهاشو ربط ميدادن به بيماريش، اشتباه كردنها، فراموش كردنها، حتي مرخصي گرفتنهاشو و اين ناراحت كننده بود.
و تصميم نهايي: كاري ميكنم كه ام اس تبديل بشه به يه نقطه عطف توي زندگيم. كاري ميكنم كه بعد از سالها اگه فهميدن كه من ام اس داشتم از تعجب شااااخ در بيارن! فكر كنن دارن خواب ميبينن!
من كارشناسي حسابداري داشتم و حسابدار هستم، اما بعد از بيماريم به خاطر علاقه اي كه به ادبيات انگليسي داشتم، دوباره دانشگاه شركت كردم ، قبول شدم و شروع به تحصيل در رشته زبان كردم. قبل از بيماريم فوتسال بازي ميكردم، بعداز بيماريم ورزش واليبال و تنيس روي ميز رو دنبال كردم. به كارم ادامه دادم و هيچ وقت حتي به مخيله م هم خطور نكرد كه كنارش بذارم. تصميم گرفتم با بچه هاي انجمن مشهد درارتباط باشم و اين كار رو كردم. دوستان بسيار خوبي در اونجا پيدا كردم و از تجربياتشون استفاده كردم. اگر افراد موفق رو دربينشون ميديدم، به آينده م اميدوار ميشدم. چراكه باخودم فكر ميكردم كه:" پس يه بيمار ام اسي هم ميتونه..."، اگر افرادي رو ميديدم كه احوالاتشون از من بدتره، بلافاصله خدارو شكر ميكردم كه بيماريم زود تشخيص داده شد و مشكل اونها رو ندارم و براشون آرزوي بهبودي ميكردم. از همون اوايل با بچه هاي نازنين سايت ام اس كه بعدا" با ياري هم اين سايت رو تشكيل دادن(يادش بخير...
)، آشنا شدم و عضو كوچكي از اعضا سايت شدم... و اينها همه تجربه هايي بود كه كمكم كرد واسه "زندگي كردن"، نه فقط "زنده بودن".آره، بعضي از آدمها فقط زنده اند و بعضيها زندگي ميكنن و اين كاملا" اختياريه، واسه ما آدمها، كه پدرمون اونقدر اختيار داشت كه اون سيب رو بخوره و ازبهشت به زمين هبوط كنه...
ياسي جون واسه ت آرزو ميكنم كه از اين اختيار به بهترين شكل استفاده كني، منتظر ديدن و شنيدن "تصميمهاي بزرگ در زندگي "ت و شجاعتها، جسارتها و موفقيتهات هستم
