[sara-m]

به نظرم احساس تنهایی و کلن تنها بودن قضیه ای نیست که فقط به بیماری ربط داشته باشه!
به نظرم همه ی ما به نوعی تنهاییم چون دغدغه هامون متفاوته و هر کسی دغدغه و مشکلات خودش رو داره! تا حالا دیدید با یکی حرف میزنید اما اصلن سبک نمیشید؛ چون اون فرد دغدغه ی شما رو درک نکرده این موضوع عکسش هم ثابته یعنی خیلی آدما میان برای ما حرف میزنن و سبک نمیشن چون مثلن ما دغدغه ی اصلی و مهممون با اون آدم فرق میکنه!
شعار نمی دم ولی حس میکنم اگه یه کم گوش های خوبی برای شنیدن داشته باشیم و سعی کنیم با همه مشکلاتمون مشکلات دیگران و شرایطشون رو فقط درک کنیم شاید این اپیدمیه تنهایی که واقعن فراگیر شده رفع بشه! یه موقعی من اینقدر درگیر ام اس بودم که کسی برام حرف میزد تو دلم میگفتم: این نمیفهمه من چه درد بزرگی دارم و اینجوری درک نکردن طرف رو برای خودم توجیه میکردم و این باعث می شد که حس تنها بودنم over dose کنه اما فهمیدم هر کسی مشکلات خودش رو داره و براش اون مشکلات خیلی بزگ و لاینحلن!
بعضی موقع ها لازم نیست طرف یه جمله بگه و ما یکی دیگه؛ لازمه طرف حرف بزنه و تو سکوت کنی!
برای برطرف کردن حس تنهایی کسی نمیتونه کمک کنه؛ خودمون باید به خودمون کمک کنیم و سعی کنیم گوش های شنواتری داشته باشیم:-)
این جمله رو یه بار یکی از دوستان نوشته بود وقتی یکی ازت میپرسه خوبی؟ لازم نیست تمام درد و رنج و غم هات رو تو لحظه ی اول براش بگی! یه کم بهش مهلت بده من تنها آدمی که مشکل داره نیستم، هرکسی به اندازه ی خودش رنج و سختی داره!
به قول معروف رنج کشیدن ذات زندگیه؛ هنر ما اینه که سختی ها رو طوری آرایش کنیم تا زندگی قشنگ بشه!
آخرش هم بگم تنهایی ها بعضی وقتا خالق یه شاهکار ها و اثرهایی میشن که حرف نداره