پیشینه ای برای آشنایی با این روش:
با وجود سابقه ی طولانی مدت شکست ها نورولوژیست ها ادامه می دهند درمانهای دقیقا هدفمند برای بیماری های خود ایمنی
در سال 1997 ویلی متوجه مبتلا شدن خود به دیابت نوع 1 شد
روش ایمونو تراپی انتی ژن خودی تقریبا یک قرن هست که رویش کار می شود
داروهایی که به طور گسترده سرکوب می کنند سیستم ایمنی را درمان های استاندارد برای اختلالات خود ایمنی مانند ام اس و...هستند ولی این دارو ها می تواند منجر به عفونت های تهدید کننده ی زندگی شود و به علت بیماری ها نمی پردازد
در مان های تحمل متفاوت هستند هدف انها هدف قرار دادن تنها سلولهای ایمنی است که انتی ژن خاص را هدف قرار می دهند
در مورد نمونه ی ویلی انتی ژن خاص ,پرو انسولین پیش ساز انسولین که ممکن است یک پاسخ ایمنی راه اندازی کند می باشد
یک نورولوژیست به نام Larry Steinman که (BHT-3021 را که برای دیابت نوع 1 است )توسعه داده است از خودش می پرسد :چرا ما یک بازوی اصلی یعنی سیستم ایمنی را تعطیل کنیم در حالی که هدف ما بازگرداندن تحمل به یک انتی ژن است
این استراتژی,شناخته شده به عنوان تحمل انتژن خاص, در مفهوم ساده است.اما ده ها تن از ازمایشات بالینی شکست خورده اند در دسترسی به یک موفقیت قطعی.
یک خط ظریف بین ارام بودن سیستم ایمنی و تحریک پذیر بودن ان وجود دارد ریسک این تلاش ها ممکن است یک بیماری بدتر باشد همانند نمونه ای که 15 سال پیش در ام اس اتفاق افتاد
BHT-3021 یکی از انها(درمان با ایمونوتراپی و انتی ژن خاص) است که موج جدیدی از درمان ها(ایونوتراپی ها) را که توسط 5 نفر کارازموده در این زمینه وعده داده شده اند تا بهتر شوند را اشکار کرده است
ازمایشات در مراحل اولیه برای ام اس و دیابت دلگرم کننده بودند تعدادی از این روش ها واقعا به سمت عملی شدن میروند
David Wraith در دانشگاه پریستول با سماجت ان را تعقیب می کند
لغو خود ایمنی
روش ها متنوع هستند اما همه ی انها به توانایی طبیعی بدن در تشخیص مواد خودی از مزاحم های خارجی تکیه می کنند
وقتی که باکتری ها و ویروس ها حمله می کنند مقداری به وسیلهی سلول های ارائه دهنده ی انتی ژن تخصصی بلعیده می شوند
(APCsمخفف سلول ارائه دهنده ی انتی ژن است)
اینها یعنی سلول های ارائه دهنده ی انتیژن انتیژن های ویروسی و باکتریایی را جدا کرده و در اختیار سلول های لنفوسیت T قرار می دهندسلول های سفید پاسخ ایمنی هماهنگ ایجاد می کنند سلول های لنفوسیت T تکثیر می یابند و اقدام به یک پاسخ ایمنی هماهنگ ایجاد می کنند.
اموزش تحمل
متوقف کردن سیستم ایمنی از حمله به بافت سالم,در بیماری های خودایمنی,تحقیقات ئر حال پیگیری روش هایی برای وادار کردن تحمل هستند.در واقع دسترسی هدف نهایی رسیدن به یک واکسیناسیون قرار دادی است.انها متمرکز می شوند روی چگونگی اموزش دیده شدن سلول های لنفوسیت Tدر شناسایی آنتی ژن ها- پپتید ها و دیگر مولکول ها که سیستم ایمنی آنه را به عنوان تهدید شناسایی می کند
دیده بان ها یا کشیک ها که سلول های ارائه دهنده ی آنتی ژن نامیده می شوند(APCs)مولکول های بیولوژِکی را قورت می دهند و جدا می کنند و انها را روی پروتئین های سطحی مخصوصی ارائه می دهند
سلول لنفوسیت Tروی سطح خود یک گیرنده دارد که اختصاصی انتی ژن است و به انتی ژن پیوند می شود
دو مرحله ایجاد می شود
1-در واکسیناسیون متعارف,انتی ژن معمولا همرا با مولکولهای محرک دیگری co-stimulatoryروی سطح APCsظاهر می شوند
این ترکیبات سلول های لنفوسیت T را در حالت هشدار نگه می دارند و کمک می کنند به مصونیت دادن به هر چیزی در مقابله با رفتار ان انتی ژن.
2-بدون co-stimulatorydhیا-در حضور سایر مولکولهای مهاری-سلول های لنفوسیت Tشروع به غیر فعالسازی می شوند یا نقش تنظیمی را ایفا می کنند. وجلوگیری می کنند از حمله ی سایر سلول های سیستم ایمنی به بافت سالم.این هدف نهایی تحمل آنتی ژن خاص است.شکل سمت راست پایین.
![[تصویر: 17434979732716517133.jpg]](http://upload7.ir/imgs/2014-09/17434979732716517133.jpg)
از انجایی که سلول های بدن به طور پیوسته میمیرندو دوباره تازه سازی می شوند,سلولهی APCsباقیمانده ی سلول ها را پاک می کنند و انهارا به عنوان انتی ژن خودی به سلول های لنفوسیت Tهمرا با ارایه ای از پروتئین ارائه می دهند که ان سیگنالی که بقایای سلولهای خودی بی خطر تلقی شوند(پروتئین به عنوان سیگنال برای سلول ارائه دهنده و لنفوسیت نقش دارد کلید و قفل)
در خود ایمنی ,این مکانیسم محافظتی منحرف میشود.روش های جدید طراحی شده اند برای لغو کردن این اختلال عملکرد به وسیله ی فرستادن عمد گونه ی انتی ژن مرتبط با بافتها که در بدن شاید است
بیشتر درمان ها بیماری ام اس را هدف می دهد که سال 2009 یک طراحی انجام شد که سلول های سفید خون از بیماران استخراج شد که مرتبط شده با 7 آنتی ژن میلین بود و سپس بازگردانده شد تا انها در طحال مردند و انتی ژن ها ازاد شدند و سلول های APCs انها جمع اوری کردندو ارائه دادند.(مقا له 1)
ATX-MS-1467 ,چهار پپتید یا قسمتی از پروتئین میلین که در بیماری ام اس مورد حمله قرار میگیرد.این آنتی ژن های تزریقی که به وسیله ی سلول های APCsنابالغ گرفته می شوند (که قادر به تحریک سلول های لنفوسیت Tنیستند )در عوض انها را غیر فعال می کنند یا آنها را به گونه ای از سلول های لنفوسیت Tتبدیل می کنند که تحمل انتی ژنی را حفظ می کند.
در لهستان درمان مشابه با سه پپتید از میلین که به صورت پکیجی که بیماران روی پوست می پوشند طراحی شده بود
زمینه های خطرناک
درمان ها نه تنها باید به خودایمنی قوی غلبه کنند باید از بدتر شدن ان نیز جلوگیری کنند یکی از دانشمندا در این زمینه می گوید ما باید خیلی محتاط باشیم.هر دستکاری جدید در سیستم ایمنی شامل برخی خطرات میشود.که در سال 2006 یک ازمایش بالینی نوع خاصی که درمان پایه ای انتی بادی بود به 6نفر داده شد که مکانیسم متفاوتی از تحمل انتی ژن خاص بود که شکست خورد و پاسخ ایمنی وسیعی داد
محققان می دانند که پاسخ ایمنی به سرعت می تواند اشتباه شود
انتی ژن می تواند باعث ایمنی شود به جای تحمل,زیرا تعادل ظریفی بین این دو است.دوز دارو,راه رها سازی دارو,بافت هدف,تغییرات غیر قابل پیش بینی در هویت سلول های لنفوسیت Tهمگی مهم هستند در سال 1998 نیز شکستی با این روش در درمان بیماری ام اس مشاهده شده بود
ازمایش نهایی سال 2013 در مورد ATX-MS-1467 که توسط شرکت Apitope روی 43 بیمار ازمایش شده بود که کاهش بزرگ در فعالیت ام اس نشان داده بود اگرچه بعد از 3 ماه از خاتمه یافتن درمان این(به نظرم علایم)بازگشت داده شده است(عود کرده است)
در قسمتی از مقاله پریستول می اید
اجرای مسیرهای مولکولی در مدل حیوانی بیماری های خود ایمنی و الرژی ثابت شده است
ولی به خوبی برای کلینک ها (بیمارستان ها)ترجمه نمی شوند
هدف تحقیق پریستول تعیین کردن استراتژی بهینه برای ایمونوتراپی موثر و ایمن برای انی ژن خاص است.متغیرهای این روش شامل ماهیت انتی ژن دوز و مسیر اجرا است.
و هنوز مکانیسم هایی که پپتید تراپی( جلوگیری می کند و در مان می کند در حال انجام روی بیماری های الرژی و خود ایمنی است) به روشنی مشخص نشده است.
در مطالعه اثر تزریق بیشتر از داخل بینی بوده است.
و ایجاد تحمل به قدرت سیگنال یعنی دوز انتی ژن بستگی دارد
و کلا موارد دخیل در التهاب از جمله سلولهای لنفوسیت سایکوتین و اینتر لوکین بررسی شده است
2-نقش مولکول co-stimulatory که در ترجمه های قبل بود در بالا نقششان توضیح داده شده است
مولکولها و فاکتورهای دخیل دیگری نیز از جمله اینترکولین 10و فاکتورهای رونویسی نیز در تحقیق پریستول نقش هاشان امده است.
سر تیتر های مقاله به خلاصه
برخی موارد:
1-القا ی تحمل به انتی ژن به دوز انتی ژن بستگی دارد هرچه به دوز تشدید بالایی برسیم نتایج خوبی می دهد
2-سایکوتین های التهابی ناشی شده در دوز های بالای انتی ژن
3-یک بار انتی ژن ها در موش ها با تزریق و یکبار از طریق قطره بینی بود و تفاوت این دوروش در ایجاد تحمل هم مهم بود
4-دوز تشدید در ایمونوتراپی موثر مهم است
5- ایمونوتراپی دوز تشدید کننده حساسیت را در EAEکاهش می دهد
در موش ها EAEآنسفالومیلیت خود ایمنی ازمایشی که مدلی برای التهاب های مغزی انسان مثل بیماری ام اس و آنسالومیلیت منتشر شونده است)
5-تحلیل رونویسی سلول های لنفوسیت T در مراحل ایمونوتراپی
شکل نقشه ی حرارتی که نشان می دهد
6-نمودار 7 بیان مدولاسیون از ژن های انتخابی مرتبط با فنوتیپ(ژنی که بیا ن می شود و در سلول لنفوسیت Tبیان شده است یعنی کلا ظاهر سلول T)سلول های تنظیمی در طول تشدید دوز ایمونوتراپی
شکل الف:پروتئین های سطحی سلول
شکل ب:فاکتورهای رونویسی
شکل ج:فاکتورهای ترشح شده
شکل د:چرخه ی سلول و یکپارچگی ژنوم
مواد نوشته شده در ستون های افقی مولکولهای دخیل می باشند(فاکتورهای مختلف که از جنس پروتئین هستند)
بررسی بیان ژن
و ارتباط اینتر کولین
و غیره
توضیحی در مورد سایکوتین=
یک دسته بزرگ و گشاد از پروتئین های کوچکی (~ 5-20 کیلو دالتون) است که در سیگنالینگ سلولی مهم هستند.آنها به وسیله ی سلول ها آزاد می شوند و بر رفتار سلولهای دیگر اثر می گذارند و گاهی سلول ها انها را خودش ازاد می کند
سایتوکاین شامل کموکاین، اینترفرون، اینترلوکینها، لینفوکنتیکس، فاکتور نکروز تومور اما به طور کلی هورمون و یا فاکتورهای رشد
سایتوکاین ها توسط طیف گسترده ای از سلول، از جمله سلول های ایمنی مانند ماکروفاژها، لنفوسیت B، لنفوسیت های T و سلول های ماست سل ها، و همچنین سلول های اندوتلیال، فیبروبلاست و سلولهای مختلف استروما تولید می شوند
از طریق گیرنده عمل کرده و در سیستم ایمنی مهم هستند و در تعادل ایمنی همورال و سلولی مهم هستند
و گاهی به روش های پیچیده تولید سایکوتین های دیگر را تحت تاثیر قرار می دهند
و در سلامت و بیماری مهم هستند و در پاسخ ایمنی بدن میزبان به التهاب ها عفونت ها سرطان و..نقش دارند
به امید موفقیت بالینی این طرح آزمایشگاهی
با وجود سابقه ی طولانی مدت شکست ها نورولوژیست ها ادامه می دهند درمانهای دقیقا هدفمند برای بیماری های خود ایمنی
در سال 1997 ویلی متوجه مبتلا شدن خود به دیابت نوع 1 شد
روش ایمونو تراپی انتی ژن خودی تقریبا یک قرن هست که رویش کار می شود
داروهایی که به طور گسترده سرکوب می کنند سیستم ایمنی را درمان های استاندارد برای اختلالات خود ایمنی مانند ام اس و...هستند ولی این دارو ها می تواند منجر به عفونت های تهدید کننده ی زندگی شود و به علت بیماری ها نمی پردازد
در مان های تحمل متفاوت هستند هدف انها هدف قرار دادن تنها سلولهای ایمنی است که انتی ژن خاص را هدف قرار می دهند
در مورد نمونه ی ویلی انتی ژن خاص ,پرو انسولین پیش ساز انسولین که ممکن است یک پاسخ ایمنی راه اندازی کند می باشد
یک نورولوژیست به نام Larry Steinman که (BHT-3021 را که برای دیابت نوع 1 است )توسعه داده است از خودش می پرسد :چرا ما یک بازوی اصلی یعنی سیستم ایمنی را تعطیل کنیم در حالی که هدف ما بازگرداندن تحمل به یک انتی ژن است
این استراتژی,شناخته شده به عنوان تحمل انتژن خاص, در مفهوم ساده است.اما ده ها تن از ازمایشات بالینی شکست خورده اند در دسترسی به یک موفقیت قطعی.
یک خط ظریف بین ارام بودن سیستم ایمنی و تحریک پذیر بودن ان وجود دارد ریسک این تلاش ها ممکن است یک بیماری بدتر باشد همانند نمونه ای که 15 سال پیش در ام اس اتفاق افتاد
BHT-3021 یکی از انها(درمان با ایمونوتراپی و انتی ژن خاص) است که موج جدیدی از درمان ها(ایونوتراپی ها) را که توسط 5 نفر کارازموده در این زمینه وعده داده شده اند تا بهتر شوند را اشکار کرده است
ازمایشات در مراحل اولیه برای ام اس و دیابت دلگرم کننده بودند تعدادی از این روش ها واقعا به سمت عملی شدن میروند
David Wraith در دانشگاه پریستول با سماجت ان را تعقیب می کند
لغو خود ایمنی
روش ها متنوع هستند اما همه ی انها به توانایی طبیعی بدن در تشخیص مواد خودی از مزاحم های خارجی تکیه می کنند
وقتی که باکتری ها و ویروس ها حمله می کنند مقداری به وسیلهی سلول های ارائه دهنده ی انتی ژن تخصصی بلعیده می شوند
(APCsمخفف سلول ارائه دهنده ی انتی ژن است)
اینها یعنی سلول های ارائه دهنده ی انتیژن انتیژن های ویروسی و باکتریایی را جدا کرده و در اختیار سلول های لنفوسیت T قرار می دهندسلول های سفید پاسخ ایمنی هماهنگ ایجاد می کنند سلول های لنفوسیت T تکثیر می یابند و اقدام به یک پاسخ ایمنی هماهنگ ایجاد می کنند.
اموزش تحمل
متوقف کردن سیستم ایمنی از حمله به بافت سالم,در بیماری های خودایمنی,تحقیقات ئر حال پیگیری روش هایی برای وادار کردن تحمل هستند.در واقع دسترسی هدف نهایی رسیدن به یک واکسیناسیون قرار دادی است.انها متمرکز می شوند روی چگونگی اموزش دیده شدن سلول های لنفوسیت Tدر شناسایی آنتی ژن ها- پپتید ها و دیگر مولکول ها که سیستم ایمنی آنه را به عنوان تهدید شناسایی می کند
دیده بان ها یا کشیک ها که سلول های ارائه دهنده ی آنتی ژن نامیده می شوند(APCs)مولکول های بیولوژِکی را قورت می دهند و جدا می کنند و انها را روی پروتئین های سطحی مخصوصی ارائه می دهند
سلول لنفوسیت Tروی سطح خود یک گیرنده دارد که اختصاصی انتی ژن است و به انتی ژن پیوند می شود
دو مرحله ایجاد می شود
1-در واکسیناسیون متعارف,انتی ژن معمولا همرا با مولکولهای محرک دیگری co-stimulatoryروی سطح APCsظاهر می شوند
این ترکیبات سلول های لنفوسیت T را در حالت هشدار نگه می دارند و کمک می کنند به مصونیت دادن به هر چیزی در مقابله با رفتار ان انتی ژن.
2-بدون co-stimulatorydhیا-در حضور سایر مولکولهای مهاری-سلول های لنفوسیت Tشروع به غیر فعالسازی می شوند یا نقش تنظیمی را ایفا می کنند. وجلوگیری می کنند از حمله ی سایر سلول های سیستم ایمنی به بافت سالم.این هدف نهایی تحمل آنتی ژن خاص است.شکل سمت راست پایین.
از انجایی که سلول های بدن به طور پیوسته میمیرندو دوباره تازه سازی می شوند,سلولهی APCsباقیمانده ی سلول ها را پاک می کنند و انهارا به عنوان انتی ژن خودی به سلول های لنفوسیت Tهمرا با ارایه ای از پروتئین ارائه می دهند که ان سیگنالی که بقایای سلولهای خودی بی خطر تلقی شوند(پروتئین به عنوان سیگنال برای سلول ارائه دهنده و لنفوسیت نقش دارد کلید و قفل)
در خود ایمنی ,این مکانیسم محافظتی منحرف میشود.روش های جدید طراحی شده اند برای لغو کردن این اختلال عملکرد به وسیله ی فرستادن عمد گونه ی انتی ژن مرتبط با بافتها که در بدن شاید است
بیشتر درمان ها بیماری ام اس را هدف می دهد که سال 2009 یک طراحی انجام شد که سلول های سفید خون از بیماران استخراج شد که مرتبط شده با 7 آنتی ژن میلین بود و سپس بازگردانده شد تا انها در طحال مردند و انتی ژن ها ازاد شدند و سلول های APCs انها جمع اوری کردندو ارائه دادند.(مقا له 1)
ATX-MS-1467 ,چهار پپتید یا قسمتی از پروتئین میلین که در بیماری ام اس مورد حمله قرار میگیرد.این آنتی ژن های تزریقی که به وسیله ی سلول های APCsنابالغ گرفته می شوند (که قادر به تحریک سلول های لنفوسیت Tنیستند )در عوض انها را غیر فعال می کنند یا آنها را به گونه ای از سلول های لنفوسیت Tتبدیل می کنند که تحمل انتی ژنی را حفظ می کند.
در لهستان درمان مشابه با سه پپتید از میلین که به صورت پکیجی که بیماران روی پوست می پوشند طراحی شده بود
زمینه های خطرناک
درمان ها نه تنها باید به خودایمنی قوی غلبه کنند باید از بدتر شدن ان نیز جلوگیری کنند یکی از دانشمندا در این زمینه می گوید ما باید خیلی محتاط باشیم.هر دستکاری جدید در سیستم ایمنی شامل برخی خطرات میشود.که در سال 2006 یک ازمایش بالینی نوع خاصی که درمان پایه ای انتی بادی بود به 6نفر داده شد که مکانیسم متفاوتی از تحمل انتی ژن خاص بود که شکست خورد و پاسخ ایمنی وسیعی داد
محققان می دانند که پاسخ ایمنی به سرعت می تواند اشتباه شود
انتی ژن می تواند باعث ایمنی شود به جای تحمل,زیرا تعادل ظریفی بین این دو است.دوز دارو,راه رها سازی دارو,بافت هدف,تغییرات غیر قابل پیش بینی در هویت سلول های لنفوسیت Tهمگی مهم هستند در سال 1998 نیز شکستی با این روش در درمان بیماری ام اس مشاهده شده بود
ازمایش نهایی سال 2013 در مورد ATX-MS-1467 که توسط شرکت Apitope روی 43 بیمار ازمایش شده بود که کاهش بزرگ در فعالیت ام اس نشان داده بود اگرچه بعد از 3 ماه از خاتمه یافتن درمان این(به نظرم علایم)بازگشت داده شده است(عود کرده است)
در قسمتی از مقاله پریستول می اید
اجرای مسیرهای مولکولی در مدل حیوانی بیماری های خود ایمنی و الرژی ثابت شده است
ولی به خوبی برای کلینک ها (بیمارستان ها)ترجمه نمی شوند
هدف تحقیق پریستول تعیین کردن استراتژی بهینه برای ایمونوتراپی موثر و ایمن برای انی ژن خاص است.متغیرهای این روش شامل ماهیت انتی ژن دوز و مسیر اجرا است.
و هنوز مکانیسم هایی که پپتید تراپی( جلوگیری می کند و در مان می کند در حال انجام روی بیماری های الرژی و خود ایمنی است) به روشنی مشخص نشده است.
در مطالعه اثر تزریق بیشتر از داخل بینی بوده است.
و ایجاد تحمل به قدرت سیگنال یعنی دوز انتی ژن بستگی دارد
و کلا موارد دخیل در التهاب از جمله سلولهای لنفوسیت سایکوتین و اینتر لوکین بررسی شده است
2-نقش مولکول co-stimulatory که در ترجمه های قبل بود در بالا نقششان توضیح داده شده است
مولکولها و فاکتورهای دخیل دیگری نیز از جمله اینترکولین 10و فاکتورهای رونویسی نیز در تحقیق پریستول نقش هاشان امده است.
سر تیتر های مقاله به خلاصه
برخی موارد:
1-القا ی تحمل به انتی ژن به دوز انتی ژن بستگی دارد هرچه به دوز تشدید بالایی برسیم نتایج خوبی می دهد
2-سایکوتین های التهابی ناشی شده در دوز های بالای انتی ژن
3-یک بار انتی ژن ها در موش ها با تزریق و یکبار از طریق قطره بینی بود و تفاوت این دوروش در ایجاد تحمل هم مهم بود
4-دوز تشدید در ایمونوتراپی موثر مهم است
5- ایمونوتراپی دوز تشدید کننده حساسیت را در EAEکاهش می دهد
در موش ها EAEآنسفالومیلیت خود ایمنی ازمایشی که مدلی برای التهاب های مغزی انسان مثل بیماری ام اس و آنسالومیلیت منتشر شونده است)
5-تحلیل رونویسی سلول های لنفوسیت T در مراحل ایمونوتراپی
شکل نقشه ی حرارتی که نشان می دهد
6-نمودار 7 بیان مدولاسیون از ژن های انتخابی مرتبط با فنوتیپ(ژنی که بیا ن می شود و در سلول لنفوسیت Tبیان شده است یعنی کلا ظاهر سلول T)سلول های تنظیمی در طول تشدید دوز ایمونوتراپی
شکل الف:پروتئین های سطحی سلول
شکل ب:فاکتورهای رونویسی
شکل ج:فاکتورهای ترشح شده
شکل د:چرخه ی سلول و یکپارچگی ژنوم
مواد نوشته شده در ستون های افقی مولکولهای دخیل می باشند(فاکتورهای مختلف که از جنس پروتئین هستند)
بررسی بیان ژن
و ارتباط اینتر کولین
و غیره
توضیحی در مورد سایکوتین=
یک دسته بزرگ و گشاد از پروتئین های کوچکی (~ 5-20 کیلو دالتون) است که در سیگنالینگ سلولی مهم هستند.آنها به وسیله ی سلول ها آزاد می شوند و بر رفتار سلولهای دیگر اثر می گذارند و گاهی سلول ها انها را خودش ازاد می کند
سایتوکاین شامل کموکاین، اینترفرون، اینترلوکینها، لینفوکنتیکس، فاکتور نکروز تومور اما به طور کلی هورمون و یا فاکتورهای رشد
سایتوکاین ها توسط طیف گسترده ای از سلول، از جمله سلول های ایمنی مانند ماکروفاژها، لنفوسیت B، لنفوسیت های T و سلول های ماست سل ها، و همچنین سلول های اندوتلیال، فیبروبلاست و سلولهای مختلف استروما تولید می شوند
از طریق گیرنده عمل کرده و در سیستم ایمنی مهم هستند و در تعادل ایمنی همورال و سلولی مهم هستند
و گاهی به روش های پیچیده تولید سایکوتین های دیگر را تحت تاثیر قرار می دهند
و در سلامت و بیماری مهم هستند و در پاسخ ایمنی بدن میزبان به التهاب ها عفونت ها سرطان و..نقش دارند
به امید موفقیت بالینی این طرح آزمایشگاهی
