[neda.n]

روزگار خوش ما بر بام نارنجی
توصیفش سخته ، کاش بودید و با چشمای خودتون می دیدید . اون پایین هجمه آدمای نارنجی پوش هی زیاد و زیاد تر میشه . هر کی میاد یه چیز نارنجی داره . شال ، تی شرت ، روبان . بام لحظه به لحظه داره نارنجی تر میشه . حمید وایستاده ، آقای پلیس میاد می گه چرا نارنجی پوشیدین ، حمید هیچی نمی گه خوشحال تراکت رو میده دستش و می گه خودتون بخونید .اما ، اقای پلیس که یه کم از رنگها می ترسه حمید رو می بره توی ایستگاه . خب مسئولیت داره دیگه ! دل من اما قرصه ، ما فریاد صدایی هستیم که به هیچ کجای این عالم بر نمی خوره . ما داریم مسئولیت بقیه رو به دوش می کشیم . ما با خودمون می گیم حتی یه نفر وقتی بدونه هم یه نفره . دل قرصی درسته ، حمید شاد و خندان میاد بیرون . فربود که خب خواب مونده کمی دیر میرسه اما میرسه و با دوربین عکاسیش میرسه . با دوربین ثبت لحظه هاش . و همون اول تو اولین قاب تصویر لحظه آغازمون ثبت میشه . آخه ما کار بزرگی در پیش داریم . راه می افتیم تراکت ها توی دست بچه هاست . تصور کنید یه صف نارنجی ، یه خیل نارنجی داره بام رو میره بالا . شما باشین کنجکاو نمیشین ؟ نگاهها پرسشگره . میریم جلو . می گیم می خواین بدونین ما چرا نارنجی هستیم تو اکثر موارد جواب اینه : آره اتفاقا خیلی کنجکاو شدم . و ما توضیح میدیم و توضیح میدیم . از بیماری که قاب شکسته مونده روی دیوار نیست . از خودمون که پر از انرژی هستیم . از صعودهامون . از برنامه هامون . قدرت عجیبی پیدا کردن بچه ها . بی مهابا حرف می زنن از خودشون . انگار هیچکی اونجا دیگه از اسم ام اس نمی ترسه . اول از همه انگار خودمون خودمون رو باور کردیم . ری اکشن آدما جالبه . کلی ذوق می کنن . کلی براشون جالبیم . کلی حیرت زده میشن . ما به هدفمون رسیدیم . با خودم فکر می کنم . این آقا که بهش می خوره صاحب یه شرکت باشه . اگه همین فردا یه بیمار ام اس بره سراغش برای کار ، چی یادش میاد ؟؟ اولین تصویرش از بیمار ام اس چیه ؟ آدما رو می بینم که تراکت ما رو به دقت می خونن . برامون دعای خیر می کنن . بهمون افتخار می کنن و جسارتمون رو تحسین می کنن . آقای دکتری می گه آفرین بچه ها ،‌آخه کی میگه ام اس یعنی ناتوانی ، به خدا ذهن مردم غلطه ، چه کار بزرگی می کنین که فرهنگ سازی می کنین . خب مثه هر کار بزرگ دیگه ای یه چند نفری هم خوب برخورد نمی کنن اما نیمه پر لیوان یه چیز دیگه می گه . از بین اون همه آدم یکی دو نفر تعداد ناچیز و بی اهمیتیه مگه همه جامعه آدمای باشعورین ؟مگه آدمه بیمار روحی نداریم ؟. مگه همه جامعه سالمن ؟میرسیم به انتهای مسیر پیاده رویه بام . گروه همگام یه جای خوب تو چمنها پیدا کردن که میریم و اونجا میشینیم . و یه صبحانه مفصل در انتظارمونه . بعد صبحانه گروهی خوشمزه گروه پر انرژی که مزینه به خنده و شادی ، بچه ها دو گروه میشن یه گروه تصمیم دارن یکی دو ایستگاه دیگه بالا برن و یه سری همونجا می مونن و یه سری هم بر می گردن . اونایی که بالا میرن هنوز تو کمر کش کوه تراکت پخش می کنن و با مردم به صحبت می ایستن . راستی یادم رفت بگم اون پایین یه نفر از انجمن سینمای جوان ازمون عکس می گیره و اون بالا در ایستگاه دو یه مرد ازمون می خواد بایستیم تا فیلم و عکس بگیره برای بچه هاش که خارج از کشورن تا توان و انرژی ما رو ببینن . معروف شدیم به نارنجی پوشها . اونایی که تو مسیر بروشور رو خوندن میان و انرژی میدن بهمون . میگن خدا قوت نارنجی پوشها . آفرین به همتتون و چیزای این شکلی . یه آقای پیری هم تو راه برامون کلی آواز می خونه و حرکات موزون می کنه ؟؟؟ خب مسیر رو تا ایستگاه دو رفتیم و چون این پیمایش هدف بیشتر از کوهنوردی اطلاع رسانیه بر می گردیم و پس از طی مسیر میرسیم به دوستانمون و محل استقرار . بعد ناهار بچه های مهربون همگام و مهدی خیریه عزیز برامون برنامه ای تدارک دیدین و اونم تقدیر از کوهنوردهاییه که از ام اس سنتر یک سال گذشته رو در کنار همگامی ها تلاش کردن و نهایتا تلاششون به دماوند ختم شده . یادبود بچه ها واقعاااا زیباست . مجسمه مرد کوهنورد و یه لوح تقدیر . همگامی ها و مهدی جان یه بار دیگه نه از طرف صرفا گروه کوهنوردی ام اس سنتر که از طرف کل بچه های ام اس سنتر از شماها از صمیم قلب بخاطر تمام همراهیتون در سال گذشته سپاسگزاریم . ممنون که یک سال ما رو با همه غرولندها و بی تجربگی هامون همراه بودید . بعد از اون متین و مریم هم برای بچه های همگام و کوهنورد هدیه ای آماده کرده بودن . یه هدیه برای سرپرست و یکی یک عکس شاسی شده برای بچه ها که دستشون درد نکنه و ممنون از زحمتشون . بعد از این مراسم ها راه افتادیم به سمت پارکینگ و روز زیبای نارنجی اینچنین به پایان رسید .