[kheiri.mahdi]

برای همه نارنجی پوشها ، برای روز جمعه نارنجیه ما :
می آیی می نویسی به یکی گفتی ام اس داری و چه برخوردها که نکرد . می خوانمت و دلم می گیرد .
می آیی و می نویسی رفتی دکتر ، آن وقت اقای دکتر تحصیلکرده گفته : تو ام اس نداری اگه داشتی اینطوری سالم نبودی . می خوانمت و دلم می گیرد
بعد با خودم می گویم چه می شود کرد . دنیا همین است دیگر . شاید باید دست روی دست گذاشت و همینطوری نشست و تماشا کرد که هی قضاوت بشویم و هی هر چی دلشان خواست درباره مان بگویند .
خب کسی نیست که حمایت کند یا اگر هستند کمند یا صدایشان به جایی نمیرسد . انگار این ناتوانی ، این جلوه از کار افتادگی ، این چهره مخدوش بیماری برای بعضی ها منافعی دارد که اینطوری تبلیغش می کنند . آخر مظلوم نمایی اینجا ، خوب جواب میدهد . استفاده از احساسات پاک هم البته .
بعد فکر می کنم اگر برای هم قلاب بگیریم چی ؟ اگر با هم یک نردبان بلند بسازیم چی ؟ آن وقت بالا برویم و آن بالاتر ها دنبال نور بگردیم . دنبال یک طلوع . انقدر بالا برویم که اگر دستمان را دراز کنیم ، به تکه ای از آسمان شفاف برسیم . بیا .... من پله تو می شوم ، پا در قلاب دستهایم بگذار و برو بالا . بیا پله های این نردبان را با هم بسازیم و دستمان را به سمت آبی آسمان ،‌به سمت نور دراز کنیم . آینده ماله ماست ، شک نکن .

آفرین خیلی عالی بود ندا جان : )