[سحــــــــر]

بستگی داره!

اگر باهاش آشنا می شدم و اونقدر با معیار های من جور بود که بخوام باهاش زندگی کنم باهاش می موندم.

اگر مث حمید و سحر و من و بهار بعد از رابطه مون بیماری می اومد .... می موندم

برای من نه این بلکه همه مسائل باید از مسدود علق و منطق در بشه. من حق نمی دم به امثال سحر و بهار و به نظرم باید فکراشون رو بکنند.
داروی خوراکی نمی دونم درمان آینده و همه ی اینا درسته اما من شخصا انتظار دارم در آینده هر اتفاقی بیافته طرف مقابلم به تصمیمش شک نکنه!
به روی من نیاره و بی منت پام باشه!

ببینید من چه منطقی چه احساسی پایه تصمیم میمونم البته تصمیم رو وقتی گرفتم که حمید رو قبول کردم
وقتی من به حمید قول همراهی دادم اون ام اس نداشت اما من میدونستم این قولی که میدم شامل همه چیز میشه
حالا واسه من شد ام اس و من همونطور که گفتم وقتی حمید بهم گفت ام اس دادم من نگرانه خودمو زندگیم نشدم نمیتونم اینجا درست و بی رودروایسی حرفمو بزنم
وقتی حمید بهم گفت ام اس من ناراحت بودم که حمید ناراحت نباشه که حمید نگران نباشه یا غصه بخوره
وقتیم که ماجرا رو به مامانم گفتم مامانم نگفت وایییی اگه بعدا اتفاقی افتاد واسش چیکار میکنی
مامانم بهم گفت این توانایی رو تو خودت میبینی که اگه هر اتفاقی واسش بیافته با عشق ازش استقبال کنی؟ اگه بعدا یه اتفاقی افتاد و بخوای جا بزنی میدونی چه اثری میزاره رو حمید؟
من این توانایی رو تو خودم دیدم اما نه وقتی حمید ام اس گرفت وقتی که اونو قبول کردم واسه زندگی