[M.karimlou1393]

یعنی میبینیم اون روزو که درمان بشیم و دوباره بتونم راه برم.کوهنوردی کنم.با پسرم برم پیاده روی.یا خَرید خونرو بجای همسرم انجام بدم.نگاه های پره ترحم تموم بشه.لازم نباشه هی به سوالای مذخرف بقیه جواب بدم.گله جوونیمو 18ساله پژمرده کرده.10سال دیگه اگه زنده باشم 49سالمه یعنی میشه تو اون سن هم لذت 20ساله هارو تجربه کرد؟راضیم داروندارمو بدم بجاش 1000متر بی عصا و واکروکمک معمولی راه برم.دعا میکنم همه همدردام به زودی زود درمان قطعی بشن و اون موقع زندگی کردنمون رو مردم عادی باید الگوشون کنن.چون ما از طوفانی به ساحل رسیدیم که به این راحتی ها ارامشمونو خراب نخواهیم کرد.