[Mina.A]

به نظر من هر کسی حق زندگی داره و همچنین حق ازدواج. واقعا بچه ها کی از فردا یا حتی یه ثانیه ی بعد خودش خبر داره. فقط مهمترین مسئله پیدا کردن شریک خوب و مناسبه. باید از اول زندگی صادقانه جلو رفت. چهارده سال پیش کنار یک سفره با پدرم غذا خوردم و ده دقیقه بعدش ، دیگه کنارم نبود. ناگهانی به سرعتی که باورش هیچ وقت برام آسون نبود از دستش دادم.بعد از این اتفاق همیشه با خودم گفت مرگ هیچ وقت به آدم خبر اومدنش رو نمیده حالا چه سلامت باشی چه بیمار. بیماری لاعلاج داشتن یکم ترسناک هست ولی وقتی خودمون این مریضی رو قبول نکرده باشیم و نتونیم باهاش کنار بیایم چه جوری میتونیم از بقیه انتظار داشته باشیم ؟ من دویک دارم تقریبا نه سالی هست که این مریضیی رو دارم و این بیماری رو برای همسرم توضیح دادم و مسئله فوت پدرم رو هم کنارش بهش گفتم و خوشبختانه همسرم متقاعد شد و بهم گفت کی از فردای خودش خبر داره از کجا معلوم که منم مریض نشم یا .... خلاصه که ازدواج یعنی مونس و همدم بودن تو شادی و غصه تو خوشی و نا خوشی هر وقت یه شریک خوب پیدا کردید لحظه هاتون و زندگیتون رو حتما" باهاش تقسیم کنید.دوستای گلم برای همتون آرزو میکنم که نیمه گمشده خودتون رو هر چه زودتر پیدا کنید و ازدواج کنید.