2015/10/11, 02:23 PM
(2015/10/10, 04:49 PM)غزاله نوشته است:(2015/10/10, 01:59 PM)alireza1111 نوشته است: من هم کاملا با ازدواج موافقم! اما همونطور که دوستان گفتن شناخت طرف مقابل (اگه مبتلا به ام اس نیست) از این بیماری و تمام سختی هایی که ممکنه متحمل بشن دو طرف در طول این بیماری خیلی مهمه و اینکه واقعا قدرت تحمل سختی ها رو داشته باشه. متاسقانه در ایران به خاطر احساسی تر بودن, اثر پذیری از صحبت اطرافیان خیلی بیشتره و غیر قابل کتمان که میتونه خیلی فاز منفی بده در رابطه زوجین که یک یا هر دوشون مبتلا به ام اس هستند.
واقع بودن هم مساله خیلی مهمیه. من خدا رو شکر میکنم که در حال حاضر اکثر ماها که در این صفخه فعال هستیم مشکل عدیده ای نداریم با ام اس. اما این رو هم در نظر بگیریم (گوشه چشمی داشته باشیم) که ممکنه روزی برسه که ما هم کم توان تر از الان بشیم هر چند ممکنه اختمالش خیلی کم باشه.
حرفتونو قبول دارم آدم باید واقع بین باشه و خودشو واسه هر اتفاقی آماده کنه ولی با این وجود نباید با یاس و نامیدی پیش رفت اگه فقط به جنبه های منفی قضیه فک کنیم زود از پا در میایم باید به خودمون امید بدیم ولی نه امید واهی و دور از عقل و منطق فعلا تا سالم هستیم باید مث بقیه مردم زندگی کنیم و از زندگی لذت ببریم کاری نکنیم زندگیو واسه اطرافیان و خانواده زهر کنیم باید شاد باشیم تا اطرافیان هم شاد باشن ناراحتی ما اول به خودمون ضربه میزنه بعد به روحیه خانواده که بهشون احتیاج داریم، به بقیه چیزا هم خدا بزرگه هر چه از دوست آید نکوست
با حرفتون موافقم و عقیده دارم که روحیه ما در هر شرایطی باید محکم و قوی و مثبت باشه. همونطور که من در طول این ۱۵ سال این رو سرمشق زندگی خودم کردم.
اما در مورد ازدواج و زندگی مشترک طولانی مدت بهتره طرف مقابل اطلاع و انتظار چنین روزی هم داشته باشه و اون موقع هست که معلوم میشه طرف چند مرده حلاجه! نمونه اش رو متاسفانه چند مورد دیدم که وقتی یکی از زوجین بعد از ازدواج مبتلا به ام اس شده همسرش بعد از مدتی ازش جدا شده و میشه گفت که در مواجهه با سختی ها کم آورده! شرع و قانون هم که حق طلاق رو میده در صورت از کارافتادگی یکی از زوجین. خلاصه در انتخاب ها باید خیلییی دقت کرد!
