[شیرین]

طلا جونم
فرمایشت کاملا متین و بجا....اما:
من یکی که هیچوقت سعی نمیکنم ام اس رو طوری به طرف بگم که با خودش فک کنه بگه نیگا....داره طوری وانمود میکنه انگاری هیچیش نیست که من برم جلو(نمیدونم تونستم منظورمو درست برسونم یا نه)اما من خودم تا به امروزش هر موقع که دیدم طرف ول کن نیستو خودمم تقریبا قبولش دارم مستقیم بهش اینو گفتم:
ببین من بیماریی دارم بنام ام اس....نمیدونم چقد در مورد این بیماری میدونی و اطلاعات داری ولی برا روشن شدن موضوع باید بگم که بیماریم صعب العلاجه...فعلا درمان و داروی قطعی نداره...ولی قابل کنترله....با کنترل عصبانیت و استرس میشه کنترلش کرد............ولی حمله ها سر جاشه و موقع حمله من نیاز پیدا میکنم به کمک اطرافیانم حتی تو کارای شخصیم........حالا شما لطف کنین برین فکراتونو بکنید...ببینید میتونید با این وضع کنار بیایین یا نه!
اینو میگم....خیلیاشون قبول میکنن...بعضیاشونم بعد چند روز میگن نه
خب بگن نه......برام مهم نیست
طرف حق داره بدونه من تو زندگیم گاهی وقتا حمله دارم که تو اون مواقع نمیتونم از عهده ی وظایف زناشوییم هم حتی بر بیام(شرمندم اینطور صریح حرف میزنم اما باید گفته بشه)
بعد فکراشو بکنه بیاد.......خواست و پایه بود که هیچ...نبود هم بیخیال برام مهم نیست