[parisa_69]

به نظر من هم طرف مقابل باید اول رو آدم شناخت پیدا کنه،توانایی های ما رو ببینه ،ما هم با اون اشنا بشیم بسنجیم ببینیم اصلا آدمی هست که سختی کشیده باشه و تحمل سختی رو داشته باشه یا این که نه یه نازک نارنجیه که همیشه آسون ترین راه رو انتخاب می کنه ، بعده تمام این ماجرا ها می شه اسم بیماری رو گفت ، اصلا هم مهم نیست اون فرد چه تصمیمی میگیره چون در هر صورت ما برنده ایم، اگه بمونه که ما به کسی رسیدم که واقعیت ما رو دوست داره و این بزرگ ترین خوشبختیه . اگرم به بره ، باید بهش حق داد شاید ما هم جای اون بودیم همین کار و می کردیم، اما مهم این که ما یاد می گیریم بیماریمون و بیگیم ، بی ترس ، با اعتماد به نفس که این خودش یه کسب تجربه بزرگه با عث پیشرفت میشه