[sara.arsham]

به نظر من اگه بخواهید در مورد روابط و ازدواج به نتیجه برسید یا حتی به یک درک روشن تر, مرز بندی های زنانه , مردانه باید حذف که نه, اما کمرنگ بشه... درسته که در تعداد! زنان بیشتر از مردان می مانند, اما صادق باشیم و بدانیم که بخش عظیمی از این ماندگاری به دلیل عشق نیست! به دلیل ترس از زندگی وحشتناک اجتماعی بعد از طلاق , بدلایل واقعی(طرد شدن از اجتماع و خانواده)یا غیر واقعی (تصورات فردی- وقتی حمایت خانواده را داریم-), است که ترجیح میدهد بماند! و با بیماری همسر کنار بیاید, پس هم زن با ماندنش و هم مرد با رفتنش , به منافع خود فکر میکند...
صداقت و درک میزان واقعی توانایی و تحملمان بهترین کمک در این زمینه است .
من خودم در برابر همه زنان و مردانی که همان اول راه , دو دو تا چارتای خودشونو حساب میکنند و اعلام موضع, کلاه از سر بر میدارم....
در ازدواج اگر به توانایی و تحمل خود یقین 100 در صد ندارید , اگر همه جوانب را در نظر نگرفته اید , لطفا با گفتن اینکه من تلاشم را میکنم , خودتان را توجیه نکنید که به زندگی یک نفر دیگر وارد شوید!! که در پایان راه , با تکیه به اینکه من تلاشم را کردم اما بیشتر از این نمی توانستم, سلامتی روحتان را بردارید و از رابطه بیرون بروید , بی توجه به این که روح و عاطفه و زندگی یک نفر دیگر را تکه تکه کرده اید...
می خواهم بگویم در خیلی از موارد ماندن زنان , یک زندگی سراسر رنج است که فقط در درونی ترین لایه های شخصیت خود پنهانش میکنند!! این را ارزش نکنید لطفا.. من نام این کار را حتی فداکاری نمی گزارم چرا که تمام این سختی کشیدن های انتخاب شده اجباری با یک جمله :تمام عمرم را سوختم اما باهات ساختم به باد میره....!!

من صحبتی از عشق نکردم که مقوله اش کاملا از ازدواج و بقیه روابط جداست... عاشق, در این مواقع هرگز حتی یک , آیا یا چرا هم در ذهنش نقش نمی بندد که تمام وجودش فداست...