(2011/07/04, 07:09 PM)sara.i نوشته است: mamnoon az hafaye ghashanget azizam hameye hafaye shoma doroste vali amal kardan behesh sakhte man roozaye badi dashtam roohiyamo kheyli bakhtam dige taghatam mesle ghabl nist hame chi too zendegim avaz shode dooste mehraboonam baram 2a kon zoodtar az in vaziat rahat sham khaste shodam az afsordegi say mikonam mosbat basham vali in marizi ba in alaemesh nemizare

(2010/01/28, 09:19 PM)sara نوشته است: افراد مختلف وقتي كه مي شنوند دچار بيماري ام اس شده اند وكنش هاي متفاوتي را ارائه مي كنند. بعضي از بيماران در چنين مواقعي براي خودشان احساس تاسف مي كنند، بعضي ها با عصبانيت از كوره در مي روند ، بعضي ها ترس سراسر وجودشان را فرامي گيرد و بعضي ها نيز دچار افسردگي شديد مي شوند زيرا مي پندارند كه دچار يك بيماري خطرناك شده اند كه تا آخر عمر همراه آنان خواهد بود.
گاهي اوقات استرس هايي كه در هنگام تشخيص اين بيماري وجود دارد بقدري شديد مي باشد كه افراد اصلا ابتلابه چنين بيماري را انكار مي كنند. از نظر متخصصين ، انكار بيماري از طرف بيمار روش خوبي براي مقابله با بيماري نمي باشد ودر واقع مي تواند بسيارخطرناك هم باشد زيرا باعث مي شود كه بيمار به دنبال درمان بيماري اش نرود.
بعضي از بيماران بعد از اين كه تشخيص داده شد كه مبتلا به ام اس هستند احساس راحت تري مي كنند زيرا بعد از مدت ها كه به دنبال علت وجود مشكلاتشان مي گردند بالاخره مي فهمند كه چه بيماري دارند. آن ها از اين كه به مدت طولاني از اين دكتر به آن دكتر بروند و هيچ كدام نيز به تشخيص نرسند خسته مي شوند و كه حالا مي دانند به چه بيماري مبتلا شده اند بطور عجيبي خيالشان راحت مي شود.
پزشكام و گروههاي حمايتي ام اس تلاش خود را مي كنند تا به بيماران كمك نمايند تا افكار منفي را از خود دور نموده و يك زندگي خوب را درپيش بگيرند. ايجاد روحيه مثبت ، عامل مهمي در كنار آمدن با ام اس مي باشد. به غير از اين كه ارتباط بين پزشك و بيمار بايد ارتباط خوبي باشد. متخصصين مي گويند كه تقويت ارتباطات شخصي بيمار مي تواند به كنار آمدن راحت تر با بيماري كمك نمايد. اين ارتباطات شامل ارتباط با والدين ، همسر، فرزندان، ساير افراد خانواده و دوستان باعث مي شود كه بيمار در وضعيت بهتري قرار بگيرد.