بين خودمون بمونه من بيشتر وقتا مخفيش ميكنم به خاطر همون ترحم ديگران ولي اغلب براي فرار از مشكلات (مامورين انتظامي+استاد +نمره قبولي از استاد+موجه كردن غيبت ها براي استاد و ....) بشدت كاربرد داره.

خب بگم به همه که چی بشه ؟
چند نفر میشنوه خوشحال میشه از رنج کشیدنم
چند نفر میشنوه دلش میسوزه
چی نصیب من میشه؟

من از همه پنهون کردم و حتی اگه کسی توی اتاق دکترم باشه با ایما و اشاره حرف میزنیم بعدشم من بخاطر اینکه کسی نفهمه از همون اول با اینکه خیلی برام سخت بود منیکه تا حالا امپول تو دست نگرفتم بیام به خودم بدون راهنمای بزنم اونم توی باسن و بقیه قسمتها

اراده کردم تونستم

و برام اهمیت داشت کسی نفهمه چون با نگاههاشون اذیت میشدم حتی وقتیم بدونن مثل یه ادم عادی هستی برا همین عضو هیچ انجمن اداره یا جایی نیستم بقول خودم مفقود الاثرم اینطوری خیالم راحتره و بهترم

(2012/06/08, 08:26 PM)kiana نوشته است: خب بگم به همه که چی بشه ؟
چند نفر میشنوه خوشحال میشه از رنج کشیدنم
چند نفر میشنوه دلش میسوزه
چی نصیب من میشه؟

به چند نفر گفتم که خیلی پشیمونم از گفتنم

من به همه گفتم
آخه چرا نباید بگم ؟

بعضیا مثل من از ترحم بدشون میاد بعضیام بازم مثل من چون دختر همسایشون از بد روزگار تو همون بیمارستانیه که باید بستری شه حتی حمله هاشونم همینطوری رد میکنن!!چون باباشون دوست نداره کسی بفهمه دخترش مریضه!!!!!!!!!!!!!

پنهان نمیکنم
اما ازینکه ترحم بشه متنفرم

---

مشکلی در این نیست که این اختلال رو بدونند

یادم رفت این رو بگم که یه سری از دوستام هم میگن این پسره هیچیش نیست اینا همش فیلمه

مگه اونایی که زخم معده دارند یا فشار خون بالا تا موقعی که نیاز نباشه به کسی می گند چه مشکلی دارند من فکر می کنم باید به کسایی بگم که یه جاهایی باید مراعاتم بکنند یعنی گفتنش لازم واگر نگم خطری تهدیدم می کنه وگرنه چه لزومی داره کسی که هیچ کمکی نمی کنه مسائل زندگیم بدونه

نه به نظر منم دلیلی نداره کسی بدونه وقتی خدارا صد هزار مرتبه شکر دارم مثل همه زندگیم میکنم لزومی برا گفتن و ترحم بقیه را نمیبینم فقط مامان و بابام وابجی و داداشم میدونن