[همسر یک قهرمان]

دیشب با خواهرم که این مستند رو دیده بود صحبت کردم، خودش دکترا داره و همسرش دندانپزشک هست، استرالیا هم زندگی میکنند و الان ایران هستند، میخوام دید و برداشت یک فرد تحصیلکرده رو از این مستند بگم
بعد از سلام و احوالپرسی گفت مراقب شوهرت باش، نذار حرص و جوش بخوره یا استرس داشته باشه، چند وقت یک برنامه تلویزیونی میده که روح و روان من رو بهم ریخته، گفتم دیدم چیز بدی نیست، گفت از نظر تو هیچی بد نیست و زد زیر گریه
من باهاش صحبت کردم و راجب کوهنوردی و مسافرت شمال بچه ها و اینکه همسرم تکواندو میره گفتم، راجب اون 70 درصد گفتم
گفتم تو یکسال داری شوهر من رو میبینی درست اون حمله داره و گاهی مشکلاتی براش پیش میاد ولی شاهد بودی که رو تخت بیمارستان طراحی میکرد و اون موقع کارش انشعابات فاضلاب بود و حداقل 20 متر میرفت زیر زمین و ....
خلاصه سعی کردم آرومش کنم
یکی از دوستان میگفت اگر ام اسی ها رو خوش و خرم نشان بدیم داریم احساسات طرف رو تحریک میکنیم که دلش برامون بسوزه عزیزم من نمیگم بیاین اون 20 درصد رو نشان بدین، حداقل اون 70 درصد نشان داده شه اگر این بی انصافی و بی منطقی هست آقا من هستم من خودم رو جای عامه مردم میزارم، شاید شما احتیاج نداشته باشی دید جامعه تغییر کنه ولی خیلیها احتیاج دارن، تو قسمت اول که از مردم مصاحبه میشد چقدر مردم این بیماری رو میشناختن؟ اکثر افراد مبتلا بخاطر عدم درک اطرافیان نزدیکان و چالش های اجتماعی وضعیتشون بدتر شده بود. حداقل یک سری به تاپیک ازدواج این سایت بزنید

شاید شما با دید جامعه دچار چالش نشدی، ولی من و امثالهم شدیم، خواستید من و همسرم میاییم و با جزئیات براتون تشریح میکنیم، همسرم دقیقاً نظرش راجب این مستند مثل من بود، گفت باز 70 درصد دیده نشدند، بعد میگن مریضها خودشون رو جزو اون 10 درصد میبینند خب خودتون دارید این افکار رو تزریق میکنید