[naz.gigili]

لکنت زبان عمدتاً و بطور کلی جز در موارد استثنایی در دوران خردسالی آغاز شده و یک پدیده خاص دوران کودکی است. معمولاً از سنین ۲ تا ۴ سالگی شروع می‌شود.
لکنت زبان از مهم‌ترین و متداولترین اختلالات تکلمی است. در سنین ۶ تا ۷ سالگی نیز که مصادف با زمان آغاز مدرسه است به لحاظ ویژگیهای عاطفی و سازگاری اجتماعی خاص این دوره موقعیت مناسبی است برای بروز لکنت زبان در میان کودکانی که بیشتر مستعد چنین اختلالی هستند. گاهی از موارد در دوران بلوغ نیز افرادی که قبلا به نحوی لکنت زبان داشته‌اند دچار لکنت زبان می‌شوند.
در واقع سن، شرایط و ویژگیهای بلوغ نیز احتمالاً در تغییر شکل یا تشدید لکنت موثر است. لکنت زبان در میان پسران بیشتر از دختران است و در بررسی‌ها و تحقیقات مختلف نسبتی در حدود ۷۰ درصد برای پسران و ۳۰ درصد برای دختران ذکر گردیده است.
بسیار دیده‌ایم که بعضیها به هنگام صحبت، لکنت زبان دارند؛ یعنی زبان‌شان بر سر برخی از حروف گیر می‌کند. با چنین افرادی باید با ملایمت رفتار کرد؛ ولی متاسفانه عده‌ای هستند که کند زبانی را دستاویز شوخی و ریشخند می‌پندارند. کندی زبان در جایی پیش می‌آید که دستگاههای تکلم انسان دچار پاره‌ای از تشنج‌هاست؛ از اینرو ادای کلمات ناگهان به مانع برخورد می‌کند و پیوسته مکثی در میان صحبت روی می‌دهد. به هنگام چنین رویدادی معمولاً انسان حرفی را که روی آن مکث ایجاد شده است، چندبار تکرار می‌کند.
● انواع لکنت
▪ لکنت کلونیک یا حالت تکراری در بیان کلمه در این نوع از لکنت زبان کودک یک سیلاب از کلمه‌ای را (که معمولاً اولین سیلاب کلمه را) با سرعت و تشنج تکرار می‌کند. مثلاً کلمه پدر را چنین بیان می‌کند: پ پ پ پدر.
▪ لکنت تونیک یا توقف در تلفظ در این حالت در فعالیت عضلات تلفظی چند ثانیه توقف و سکون بوجود می‌آید و کودک دچار وقفه در تلفظ و ادای کلمه همراه با فشار، کوشش و حرکات خاصی است. کودک مبتلا به این لکنت برای ادای کلمه شدیدا به خودش فشار می‌آورد و پس از لحظاتی سکون بطور ناگهانی و با تشنج کلمه را ادا می‌کند.
مراحل مختلف لکنت کودکانی که دچار لکنت زبان هستند معمولاً و از بدو پیدایش لکنت تا مرحله نهایی مراحل مختلفی را به شرح زیر می‌گذراند.
لکنتی که کودک پذیرفته است. کودک در این مرحله متوجه می‌شود که برخی از حروف و کلمات را بطور غیرطبیعی تکرار می‌کند. اما به نظر می‌رسد که نگران حالت گویایی خودش نیست. کودک از این که اختلال تکلمی دارد ناراحت نبوده و رنجی نمی‌برد و کوششی هم برای رفع آن نمی‌نماید. در این مرحله ،‌ لکنت کودک معمولاً همراه با اختلالات تنفسی و یا علایم و عوارض بیماری نیست.
نوع لکنت کودک در این مرحله بیشتر از لکنت تکراری است و به همین دلیل در این حالت برنامه‌های گفتار درمانی موثر است.
لکنتی که کودک در برابر آن واکنش نشان می‌‌دهد (لکنت پس رانده) بتدریج که کودک بزرگ شده و دامنه مکالمات وسیع تر می‌شود به واسطه رفتارهای خاص و فشارهایی معمولاً از سوی همسالان، والدین و معلمان متوجه کودک می‌شود، که کودک بطور قابل توجهی با تعجب و گاه همراه با دلسردی نسبت به چگونگی اختلالات گویایی خود عکس العمل نشان می‌دهد.
مثلاً به محض اینکه برخی از اعضای فامیل و نزدیکان و اطرافیان کودک متوجه می‌شوند که او لکنت دارد، رفتارها و واکنش‌های مختلفی نشان می‌دهند.
وی این واکنشها را درک کرده و بالطبع عدم اطمینان و تنش عضلانی او بیشتر می‌شود.
لکنت پیچیده و شدید بتدریج که حرکات و رفتار ضمنی همراه با لکنت به صورت غیر ارادی ظاهر می‌گردد، شدت لکنت افزایش می‌یابد. به نحوی که کودک نسبت به همه موفقیتها و به همه کلمات و همه اصواتی که با عدم روانی و سلامت او در صحبت توام می‌شوند، حساسیت و نگرانی پیدا می‌کند. در این شرایط لکنت خود، روز به روز پیچیده تر و شدیدتر می‌شود.
بطوری که هر چقدر بیشتر نسبت به موفقیتها، کلمات و جملات از خود نگرانی و ترس نشان می‌دهد، لکنت او بیشتر می‌شود و هر چقدر لکنت او بیشتر می‌شود نگرانی و ترس او از شرایط و موقعیتها و کلمات و اصوات افزایش می‌یابد.
● علل لکنت
در واقع دلایل بروز لکنت زبان در کودکان، تا کنون بطور دقیقی روشن نشده است. اما آنچه تا حدودی مشخص است، آن است که لکنت نمی‌تواند علت واحدی داشته باشد. بلکه همواره معلول علت بدنی، عاطفی، اجتماعی و یا ترکیب این عوامل است.
بسیاری از افرادی که لکنت زبان دارند دچار بعضی از ناراحتیهای عصبی و ناسازگاری‌های اجتماعی هستند. اما تشخیص اینکه آیا اینگونه ناراحتیهای روانی علت لکنت زبان است و یا لکنت خود حاصل حالات و فشارهای ناشی از اختلالات روانی است، بسیار مشکل است. در بعضی از مواقع لکنت زبان ممکن است حاصل نارساییها و اختلالات دستگاه عصبی باشد و یا در مواردی نیز لکنت زبان از زمان کودکی در اثر بعضی ناهنجاریهای خفیف فیزیولوژیکی پدید می‌آید.
● روشهای اصلاح و درمان لکنت زبان
امروزه از روشهای مختلفی برای اصلاح، درمان و بازپروری اختلالات گویایی و لکنت زبان استفاده می‌نمایند. از جمله این روشها می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:
▪ روشهای زبانی یا تلفظی:
برای انجام این عمل بهترین هماهنگی‌ها بین حنجره، گونه‌ها، زبان و لب‌ها لازم است؛ اما همین که در این هماهنگی خللی ایجاد شود، زبان به لکنت می‌افتد. پیش از سن ۴ یا ۵ سالگی به ‌ندرت معلوم می‌شود که کودک لکنت زبان دارد.
کندی زبان بر اثر اختلال‌های بدنی یا برآشفتگی‌های عاطفی، در انسان رشد می‌یابد. گویا بتوان در پاره‌ای موارد، کند زبانی را از راه آموزش برطرف کرد؛ یعنی به شخص مبتلا آموخت که چگونه آهسته آهسته چیزی را بخواند؛ آهسته آهسته و با توجه خاص به حرف زدن خود، سخن بگوید و هر هجایی را با کمال دقت ادا کند.
همچنین به وی می‌آموزند چگونه به هنگام بند آمدن زبانش، تنفس خود را تنظیم کند. بر اثر مطالعه درباره صوتها یا ترکیب صوتهایی که چنین مشکلی را فراهم می‌آورند، به پاره‌ای از تمرینهای مرحله‌ به مرحله‌ای، برای خواندن دست یافته‌ایم که با انجام آن می‌توان تا حدود زیادی بر مشکل «کند زبانی» چیره شد. به هر حال، درمان لکنت ‌زبان باید به‌وسیله متخصص انجام گیرد. این نکته نیز بسیار قابل توجه است که نباید مبنای عاطفی را در کند زبانی نادیده گرفت.
▪ روش دو جانبه یا مکمل:
در این روش به بازپروری و پرورش جنبه‌های دوگانه فکری و زبانی اهمیت فراوان داده می‌شود. این روش بیشتر در مورد کودکان ۳ تا ۷ ساله استفاده می‌شود و معمولاً نتایج ثمر بخشی دارد. هدف این روش در واقع پرورش دوگانه‌ای از قدرت و صحت تفکر، قدرت و صحت بیان است. به عنوان مثال برای نیل به این منظور به کودک می‌آموزند که افکار خود را اصلاح و روشن دریابد، فقط افکار واضح و روشن خود را به زبان جاری نماید و کلمات و جملات را دقیق و رسا بازگو نماید.
▪ روشهای روان درمانی:
این روشها بویژه در مورد افرادی که دچار کشمکش‌های عاطفی و اختلالات روانی عصبی هستند بکار می‌رود. روش روان درمانی: برای کودکان سنین پایین ثمر بخش نیست.
▪ روش دارو درمانی:
برخی اعتقاد دارند که یکی از عوامل لکنت تنش‌ها و اضطراب و هیجانات عاطفی است. لذا داروهای آرام بخش می‌توانند تا حدودی کودک را از اضطراب و هیجانات عاطفی به دور داشته و در نتیجه لکنت زبان او را تقلیل دهند.
▪ رفتار درمانی:
یکی دیگر از روشهای متداول و نسبتاً جدید در اصلاح و بازپروری لکنت زبان روش تغییرات و اصلاحات رفتاری است. نظریه مدافعان این روش در این است که یکی از علل لکنت زبان کودک رفتارهای سازش نایافته و یا ناهنجار اوست. لذا در این روش سعی بر اصلاح رفتارها و بالطبع تقلیل لکنت زبان کودک است.
▪ روش خود درمان گری:
این روش که در واقع می‌تواند نوعی روش رفتار درمانی نیز تلقی شود، بر این اساس استوار است که فرد لکنتی با انگیزه قوی و ایجاد تغییرات لازم در زمینه بازخوردها و نگرشهایش نسبت به لکنت خود به برنامه‌ای منظم، مشخص و بطور جدی و مصمم تلاش کند که اختلال گویایی خود را اصلاح کند.

منبع: دانشنامه رشد

[شهرزاد]

وقتی صحبت از‌گیر کردن زبان می‌شود اغلب ما حالتی را تصور می‌کنیم که در اثر ترس یا هیجانات روحی شدید، فرد قادر به تکلم نیست.

اما منظور ما در این مقاله حالت نسبتاً شایعی است که در آن زبان به کف دهان چسبیدگی دارد و نمی‌تواند خوب حرکت کند.جلوی آیینه دهان خود را باز کرده و زبان خود را به طرف بالا ببرید. خواهید دید که رشته و پرده‌ای از زیر زبان به کف دهان چسبیده است.

به این رشته فرنولوم می‌گویند. وقتی نوزادی به دنیا می‌آید فرنولوم زبان او نسبتاً ضخیم است و قسمت زیادی از زبان را به کف دهان متصل می‌کند.

با رشد کودک، فرنولوم نازک‌تر شده و پسروی می‌کند؛ یعنی چسبیدگی زبان به کف دهان به قسمت‌های عقبی زبان محدود می‌شود. در بعضی از کودکان ممکن است فرنولوم محکم به زبان چسبیده باشد و مانع حرکت کامل زبان شود که به آن‌گیر زبان می‌گوییم. چه هنگامی‌گیر زبان احتیاج به درمان دارد ؟

در نوزادان

تغذیه: نوزادی که زبانش‌گیر دارد ممکن است در مکیدن و شیرخوردن با مشکل روبه‌رو شود و در نتیجه خوب وزن نگیرد و لذا والدین به‌دلیل خوب وزن نگرفتن، نوزاد را به نزد متخصص اطفال می‌برند و معمولاً همکاران متخصص اطفال هستند که این نوزادان را برای درمان بیشتر به نزد جراح گوش و حلق و بینی و یا فوق تخصص جراحی اطفال ارجاع می‌دهند.

در بچه‌های نو پا و بزرگ‌تر

بعد از اینکه کودک دندان درآورد، شیر دادن به کودک مبتلا به‌گیر زبان ممکن است برای مادر دردناک باشد لذا ممکن است مادر مجبور شود که شیر دادن طبیعی را قطع کند.

صحبت: به‌طور معمول زبان قابلیت بسیار زیادی برای جبران محدودیت حرکتی ناشی از‌گیر زبان در تکلم دارد اما در مبتلایانی که محدودیت حرکتی زبان زیاد باشد ممکن است ادای بعضی از حروف و کلمات به راحتی امکانپذیر نباشد. در این کودکان در حدود 3سالگی، اشکالات تکلمی به‌خصوص ادای حروفی مثل سِ، شِ، زِ، ممکن است جلب توجه کند.

اگر بیش از نیمی از سخنان و کلماتی که یک بچه 3ساله ادا می‌کند توسط افراد غریبه درک نشود باید کودک از نظر‌گیرزبان بررسی شود.وقتی نوزادی مبتلا به‌گیرزبان است به راحتی نمی‌توان پیش‌بینی کرد که آیا بعداً دچار مشکلات تکلمی خواهد شد یا خیر؟ اما اگر موارد زیر وجود داشته باشد به احتمال زیاد به هنگام به حرف افتادن مشکلات تکلمی ظاهر خواهد شد: نوک زبان یک فرورفتگی داشته باشد یا به عبارت ساده‌تر نوک زبان دو شاخه باشد، نوزاد نتواند زبانش را از دهانش بیرون بیاورد یا زبانش را به سقف دهانش برساند.

والدینی که می‌خواهند بدانند که آیا کودک آنها از این نظر مشکل دارد یا نه می‌توانند آزمایش ساده‌ای را انجام دهند. کافی است یک بستنی قیفی به کودک خود بدهند. اگر کودک در لیسیدن بستنی با مشکلی مواجه نباشد به احتمال زیاد زبان وی‌ گیر ندارد.

ظاهر فرد: ظاهر صورت بچه‌های بزرگ‌تر که مبتلا به‌گیر زبان هستند ممکن است در اثر این مشکل دچار تغییراتی شود. مثلاً فاصله داشتن 2 دندان پیش پایین از یکدیگر ممکن است نشانه‌ای از‌ گیر زبان باشد.

درمان

با جراحی می‌توان‌ گیر زبان را برطرف کرد. این عمل بسیار ساده است و معمولاً عارضه‌ای هم ندارد. بسته به سن کودک این عمل با نیمه بیهوشی و حتی با بی‌حسی موضعی نیز قابل انجام است. به‌رغم اینکه اصلاح جراحی این اختلال بسیار راحت است، نتایج این عمل هم بسیار خوب است.

[naz.gigili]

جراحی؟!!
برای جلوگیری از اختلال در تکلم،
و فراموشی در کلمات،
و مخصوصن پیشگیری از این موضوع؛
دوستان میتوانند به گفتار درمانگر مراجعه کنند.
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
خوشبختانه دوستان عزیز گفتار درمان گرمون هم لطفشان شامل حال ما هم شده.
و در انجمن ام اس برای کمک به ما تشرف دارن.
جهت مشاوره، روزهای سه شنبه در انجمن حاضر باشید.