[شرمين]

مهر 88 توي يك دبيرستان غير دولتي دبير زبان شدم
يادمه اون سال صورتم خيلي درد داشت صبح ها كه هواي سرد بهم مي خورد صورت و دستهام ورم ميكرد وخارش شديدي
داشت اما بودن بيرون از خونه بهم انرژي ميداد چون احساس ميكردم توي خونه دارم فراموشي ميگيرم
بخاطر همين حالت فراموشيم و تاري ديدم كه هنوز ادامه داشت و اينكه تو حرف زدن گير مي كردم رفتم پيش دكتر مغز واعصاب MRIا انجام دادم ولي نتيجه اش نشون مي داد از لحاظ مغزي سالمم دكتر گفت شايد پيامد هاي بعد از زايمان باشه و همين گفت ارامش داشته باش وزياد خودتو خسته نكن
اون سال تاري ديدم خود به خود خوب شد اما يه دردي تو گردنم شروع شد و گوشم دردش شديدتر شد چاره اي نبود
نمي تونستم زياد از درد گله كنم چون احساس مي كردم ممكنه شوهرم از اين وضع خسته بشه حرف نمي زدم و سعي ميكردم قبول كنم واقعا" چيزيم نيست تا جايي كه سال 90 گردنم ديگه حالت خشكي شديد پيدا كرد براي رد شدن از خيابون بايد كاملا"بر ميگشتم تا ديد داشته باشم و شبيه ادم كوكي ها راه ميرفتم و موقع بر گشتن از كار دو بيني شديد
داشتم به خونه كه ميرسيدم ديگه حالت بيهوشي كامل داشتم
بازم رفتم دكتر ودوباره MRI جوابشو كه گرفتم درست شب تولدم بود
هديه تولدم خبر MS ي شدنم بود من اشك ريختم و شوهرم ناباورانه به اشكهام نگاه كرد وگفت :خودتو لوس نكن
تو كه اهل ابغوره گرفتن نبودي MSدر مقابل من كه بلا نيست تو قوي تر از اين حرفايي:36:و با هم خنديدم
اون موقع شوهرم داشت خودشو براي دفاع تو دانشگاه اماده مي كرد تا مرداد 91 صبر كردم و بالاخره درمانمو شروع كردم
درد جان بخش هر شبه امپول هاي گلاتير امر استات ارام بخش دردهاي ديگرم شد
وحالا من هنوزم اينجام و در كنار مردي كه نگذاشت به بيماريم اجازه بدم به من غلبه كنه و دختر دوست داشتني
به زندگي زيبام ادامه ميدم