2013/07/05, 08:48 AM
تیم توانبخشی به کمک درمان اختلالات تعادلی و راه رفتن می آیند
اختلال در تعادل و راه رفتن موردی است که بسیاری از بیماران عصبی همچون مبتلایان به ام اس، سکته مغزی، ضربه مغزی، ضایعه نخاعی، گیلن باره، پارکینسون و بسیاری دیگر از بیماران را تحت تاثیر قرار داده و عملکرد آنها را کاهش می دهد که در نهایت موجب کاهش استقلال آنها در تمامی فعالیت های روزانه از جمله جابجایی در محیط، نظافت، لباس پوشیدن و … می شود.
به گزارش خبرنگار سایت پزشکان بدون مرز، بیمارانی که از این اختلال رنج می برند به اطرافیان خود و وسایل کمکی همچون عصا، صندلی چرخ دار وابسته شده و بدون آنها می ترسند که حتی از جای خود بلند شوند و به انجام فعالیت بپردازند. ناتوانی د رحفظ تعادل و راه رفتن موجب کاهش توانایی های دیگری که به این مهارت وابسته نیستند نیز می شود زیرا در پی آن اعتماد به نفس بیمار را کاهش می یابد و حس درماندگی و عدم توانایی در انجام تمام فعالیت ها را به او غالب می کند و یک چرخه معیوب جسمی و روانی برای بیمار ایجاد می کند که نه تنها خود بیمار بلکه اطرافیان را نیز از این عدم توانایی ها خسته و کلافه می کند و بیشتر حیطه های زندگی فرد را درگیر می کند.
توانبخشی به عنوان فرآیند درمانی در نظر گرفته می شود که به بازگرداندن توانایی های بیمار به دوران قبل از بیماری یا جبران ناتوانایی ها می پردازد و سعی دارد تا حد امکان استقلال و عملکرد بیمار را افزایش دهد و از ناتوانایی هایی که در پی بیماری به او تحمیل شده بکاهد. افزایش کیفیت زندگی معقوله ای است که به عنوان هدف نهایی تمامی درمان های توانبخشی در نظر گرفته می شود. از ویژگی های توانبخشی می توان به این موضوع اشاره کرد که نوع و روش درمان برای هر بیمار مختص خود اوست به این دلیل که میزان آسیب وارده ناشی از بیماری و میزان پتانسیل هر فرد برای بهبودی نیز متفاوت است از این رو به سختی می توان افرادی را یافت که پروسه توانبخشی آنها کاملاً مشابه یکدیگر باشد. همانطور که گفته شد توانبخشی یک پروسه و فرآیند است که نیازمند آن است که به صورت تعریف شده برای هر بیمار طی مدت زمان خاصی انجام شود که این مدت زمان یک بازه چند ماه تا چند سال را شامل می شود، ای موضوع نیز به نوع بیماری، شدت و وسعت آسیب بستگی دارد. متخصصینی که در توانبخشی اختلالات تعادلی و راه رفتن همکاری دارند پزشکان، کاردرمانگران، فیزیوتراپیست ها و کارشناسان ارتوپدی فنی می باشند که هر یک از آنها به سهم خود در بهبودی بیمار نقش افرینی می کنند و سعی دارند در کنار یکدیگر به کاهش علائم بیماری کمک کنند.
پزشکان به عنوان هماهنگ کننده تیم و افرادی که به کنترل مسائل پزشکی و دارویی بیمار می پردازند ایفای نقش می کنند.
کاردرمانگران با به کارگیری پروتکل های درمانی از جمله توانبخشی عصبی به آموزش راه رفتن، افزایش و بهبود استراتژی های تعادلی و تکنیک های جابجایی در محیط، رفع اسپاستیسیته های عضلانی و یا حتی شلی عضلانی به منظور افزایش توان کنترل حرکات و بهبود عملکرد کلی بیمار در طی فعالیت ها می پردازند. استفاده از تکنیک ها و تمرینات خاص ترس بیمار از حرکت را نیز کاهش داده و توانایی او در حفظ تعادل و راه رفتن را افزایش می دهد. از جمله مواردی که تاکید این درمانگران می باشد آموژش به بیمار برای استفاده از وسایل کمکی مورد نیاز، کمک به عملکرد داشتن در طی فعالیت های روزمره زندگی مانند نظافت شخصی، غذا خوردن، جابجایی در محیط منزل و کار و تطابق فرد با محیط های مختلف زندگی می باشد.
![[تصویر: 02.jpg]](http://www.pezeshk.us/wp-content/uploads/2013/07/02.jpg)
شناخت پتانسیل بیمار و استفاده بهینه از آنها نیز جز مواردی است که کاردرمانگران بایستی به آن توجه داشته باشند تا بتوانند ناتوانایی را به حداقل برسانند.
فیزیوتراپیست ها عملکرد عضلانی فرد را بهبود بخشیده و توانایی های اسکلتی و مفاصل را به گونه ای افزایش می دهند که فرد بتواند بدون کمترین محدودیت در حرکت مفاصل به انجام فعالیت بپردازد. الکتروتراپی و تمرین درمانی از جمله درمان هایی است که فیزیوتراپی برای این بیماران در نظر رفته است که از ضعف ها و کاهش تحمل عضلانی می کاهد. این درمانگران نیز با شناسایی پتانسیل های بیمار سعی در کاهش یا از بین بردن ناتوانایی دارندو بهبود عملکرد اسکلتی-عضلانی را به عنوان هدف خود قرار می دهند.
![[تصویر: 03.jpg]](http://www.pezeshk.us/wp-content/uploads/2013/07/03.jpg)
![[تصویر: 04.jpg]](http://www.pezeshk.us/wp-content/uploads/2013/07/04.jpg)
ارتوپدی فنی به عنوان رشته ای تکنیکال با ساخت وسایل و تجهیزات کمکی با عنوان اسپیلنت و بریس و با هدف ایجاد حمایت برای بیمار، جبران نقایص و بهبود عملکرد به کمک آنها می آیند. گاهی اوقات به منظور افزایش عملکرد بیمار به وسایل این چنینی نیاز می شود که به جلوگیری از خشکی مفصل، کوتاهی عضله، بد شکلی و عدم راستایی در اندام ها و تنه که ثانویه به آسیب عصبی و در پی ناکارآمدی اسکلتی-عضلانی ایجاد شده است، کمک می کند. به عنوان مثال اغلب بیماران مبتلا به ام اس از بی ثباتی مفصل مچ پا و افتادگی آن رنج می برند که با ساخت اسپیلنت می توان ثبات لازم را برای آنها به وجود آورد تا بتوانند با آموزش های لازم با سهولت بیشتری راه بروند. تهیه و ساخت وسایل کمکی نیز نیازمند ارزیابی های دقیقی می باشد تا بتوان با حداکثر پتانسیل درونی خود فرد تطابق داشته باشد.
درمان موفق، درمانی است که تمامی متخصصین دخیل در این فرآیند به منظور بهبود هرچه بهتر و سریعتر بیمار با یکدیگر تعامل و همکاری داشته باشند.
جواد مینایی جاوید
کارشناس کاردرمانی
۱۴تیر ۱۳۹۲- http://www.pezeshk.us/?p=29762
اختلال در تعادل و راه رفتن موردی است که بسیاری از بیماران عصبی همچون مبتلایان به ام اس، سکته مغزی، ضربه مغزی، ضایعه نخاعی، گیلن باره، پارکینسون و بسیاری دیگر از بیماران را تحت تاثیر قرار داده و عملکرد آنها را کاهش می دهد که در نهایت موجب کاهش استقلال آنها در تمامی فعالیت های روزانه از جمله جابجایی در محیط، نظافت، لباس پوشیدن و … می شود.
به گزارش خبرنگار سایت پزشکان بدون مرز، بیمارانی که از این اختلال رنج می برند به اطرافیان خود و وسایل کمکی همچون عصا، صندلی چرخ دار وابسته شده و بدون آنها می ترسند که حتی از جای خود بلند شوند و به انجام فعالیت بپردازند. ناتوانی د رحفظ تعادل و راه رفتن موجب کاهش توانایی های دیگری که به این مهارت وابسته نیستند نیز می شود زیرا در پی آن اعتماد به نفس بیمار را کاهش می یابد و حس درماندگی و عدم توانایی در انجام تمام فعالیت ها را به او غالب می کند و یک چرخه معیوب جسمی و روانی برای بیمار ایجاد می کند که نه تنها خود بیمار بلکه اطرافیان را نیز از این عدم توانایی ها خسته و کلافه می کند و بیشتر حیطه های زندگی فرد را درگیر می کند.
توانبخشی به عنوان فرآیند درمانی در نظر گرفته می شود که به بازگرداندن توانایی های بیمار به دوران قبل از بیماری یا جبران ناتوانایی ها می پردازد و سعی دارد تا حد امکان استقلال و عملکرد بیمار را افزایش دهد و از ناتوانایی هایی که در پی بیماری به او تحمیل شده بکاهد. افزایش کیفیت زندگی معقوله ای است که به عنوان هدف نهایی تمامی درمان های توانبخشی در نظر گرفته می شود. از ویژگی های توانبخشی می توان به این موضوع اشاره کرد که نوع و روش درمان برای هر بیمار مختص خود اوست به این دلیل که میزان آسیب وارده ناشی از بیماری و میزان پتانسیل هر فرد برای بهبودی نیز متفاوت است از این رو به سختی می توان افرادی را یافت که پروسه توانبخشی آنها کاملاً مشابه یکدیگر باشد. همانطور که گفته شد توانبخشی یک پروسه و فرآیند است که نیازمند آن است که به صورت تعریف شده برای هر بیمار طی مدت زمان خاصی انجام شود که این مدت زمان یک بازه چند ماه تا چند سال را شامل می شود، ای موضوع نیز به نوع بیماری، شدت و وسعت آسیب بستگی دارد. متخصصینی که در توانبخشی اختلالات تعادلی و راه رفتن همکاری دارند پزشکان، کاردرمانگران، فیزیوتراپیست ها و کارشناسان ارتوپدی فنی می باشند که هر یک از آنها به سهم خود در بهبودی بیمار نقش افرینی می کنند و سعی دارند در کنار یکدیگر به کاهش علائم بیماری کمک کنند.
پزشکان به عنوان هماهنگ کننده تیم و افرادی که به کنترل مسائل پزشکی و دارویی بیمار می پردازند ایفای نقش می کنند.
کاردرمانگران با به کارگیری پروتکل های درمانی از جمله توانبخشی عصبی به آموزش راه رفتن، افزایش و بهبود استراتژی های تعادلی و تکنیک های جابجایی در محیط، رفع اسپاستیسیته های عضلانی و یا حتی شلی عضلانی به منظور افزایش توان کنترل حرکات و بهبود عملکرد کلی بیمار در طی فعالیت ها می پردازند. استفاده از تکنیک ها و تمرینات خاص ترس بیمار از حرکت را نیز کاهش داده و توانایی او در حفظ تعادل و راه رفتن را افزایش می دهد. از جمله مواردی که تاکید این درمانگران می باشد آموژش به بیمار برای استفاده از وسایل کمکی مورد نیاز، کمک به عملکرد داشتن در طی فعالیت های روزمره زندگی مانند نظافت شخصی، غذا خوردن، جابجایی در محیط منزل و کار و تطابق فرد با محیط های مختلف زندگی می باشد.
شناخت پتانسیل بیمار و استفاده بهینه از آنها نیز جز مواردی است که کاردرمانگران بایستی به آن توجه داشته باشند تا بتوانند ناتوانایی را به حداقل برسانند.
فیزیوتراپیست ها عملکرد عضلانی فرد را بهبود بخشیده و توانایی های اسکلتی و مفاصل را به گونه ای افزایش می دهند که فرد بتواند بدون کمترین محدودیت در حرکت مفاصل به انجام فعالیت بپردازد. الکتروتراپی و تمرین درمانی از جمله درمان هایی است که فیزیوتراپی برای این بیماران در نظر رفته است که از ضعف ها و کاهش تحمل عضلانی می کاهد. این درمانگران نیز با شناسایی پتانسیل های بیمار سعی در کاهش یا از بین بردن ناتوانایی دارندو بهبود عملکرد اسکلتی-عضلانی را به عنوان هدف خود قرار می دهند.
ارتوپدی فنی به عنوان رشته ای تکنیکال با ساخت وسایل و تجهیزات کمکی با عنوان اسپیلنت و بریس و با هدف ایجاد حمایت برای بیمار، جبران نقایص و بهبود عملکرد به کمک آنها می آیند. گاهی اوقات به منظور افزایش عملکرد بیمار به وسایل این چنینی نیاز می شود که به جلوگیری از خشکی مفصل، کوتاهی عضله، بد شکلی و عدم راستایی در اندام ها و تنه که ثانویه به آسیب عصبی و در پی ناکارآمدی اسکلتی-عضلانی ایجاد شده است، کمک می کند. به عنوان مثال اغلب بیماران مبتلا به ام اس از بی ثباتی مفصل مچ پا و افتادگی آن رنج می برند که با ساخت اسپیلنت می توان ثبات لازم را برای آنها به وجود آورد تا بتوانند با آموزش های لازم با سهولت بیشتری راه بروند. تهیه و ساخت وسایل کمکی نیز نیازمند ارزیابی های دقیقی می باشد تا بتوان با حداکثر پتانسیل درونی خود فرد تطابق داشته باشد.
درمان موفق، درمانی است که تمامی متخصصین دخیل در این فرآیند به منظور بهبود هرچه بهتر و سریعتر بیمار با یکدیگر تعامل و همکاری داشته باشند.
جواد مینایی جاوید
کارشناس کاردرمانی
۱۴تیر ۱۳۹۲- http://www.pezeshk.us/?p=29762
چشم ها را بـایـد شست . ، . جـــور دیـگـر بـایــد دیـــد
