[رامنا]

راستی ببخشید پر حرفم.بنظرتون اگه مربوط به عدم تعادل باشه پس چرا تو سطوح صاف خوبه خوبم؟

عزیزم بهترین پیشنهادی که میشه کرد دو تا تمرینه:
1. تمرین روی تیلت برد (تخته تعادل) البته کنار دیوار که بهت اطمینان بده که زمین نمیخوری. روش می ایستیدی و سعی میکنی تعادلت رو حفظ کنی.
2. desensitization (حساسیت زدایی): اینکه روی صندلی بایستی در حالیکه یک نفر کنارت ایستاده و سعی کنی به آهستگی حرکات سر و دست هات رو انجام بدید. به جای صندلی میتونی از از چند تا کتاب رو هم چیده شده هم استفاده کنی.

حالا اگه کسی دوست داشت بیشتر بدونه راجع بهش و اینکه چرا این دو تا تمرین میتونن تاثیر بذارن:

این حالت تو برخی مشکلات نورولوژیک دیگه هم دیده میشه که فرد با وجود سالم بودن بخش تعادلی سیستم اعصاب مرکزی و بخشهای وستیبولار و بینایی از ارتفاع وحشت داره و احساس عدم تعادل و نا امنی به سراغش میاد.

گاهی ترس از ارتفاع اونقدر شدت میگیره - اینحالت رو من فقط توی بعضی کودکان دیدم - که فرد از وضعیت ایستاده هم وحشت داره و نشستن رو ترجیح میده. البته هیچوقت تو ام اس به این شدت اینحالت اتفاق نمیافته.

علت این حالت دقیقا مشخص نیست اما یه دلیل احتمالی براش ذکر میشه و اون اینه;
مهمترین بخشهای سیستم تعادلی بدن شامل
1. پروپریوسپتیو (شامل گیرنده هایی که وضعیت بدن در فضا رو به مغز مخابره میکنن. اینها همونهایی هستم که باعث میشن حتی با چشم بسته بفهمید مثلا چقدر باید انگشت اشاره خودتونو خم کنید تا بتونید اونو به کف دست برسونید.
2. سیستم بینایی
3.سیستم وستیبولار (توی گوش داخلی)
4.سیستم تعادلی مرکزی: همه این سه بخش اطلاعاتشون رو از طریق یه مسیرهایی نهایتا باید بره به مخچه در مرکز.

حالا هر کدوم اینها که مشکل داشته باشن یه جای کار میلنگه.
میگن ارتفاع باعث میشه که سیستم نیاز بیشتری به اطلاعات دریافتی از سه بخش اول رو احساس کنه. توی افرادی که مشکل بینایی و وستیبولار ندارن گفته میشه که اختلالات حسی که مثلا در اثر یک حمله ایجاد شده و هدایت پیام رو در قسمتی دچار مشکل کرده باعث شده که اون قسمت نتونه اطلاعات پروپریوسپتیو با غنای کافی رو به مرکز مخابره کنه. این مشکل در حالت عادی که فرد راه میره روی زمین صاف هیچ اشکالی ایجاد نمیکنه چون همونطور که گفتم خیلی جزئیه اما تو شرایطی که سیستم حس میکنه به اطلاعات بیشتر و غنی تری احتیاج داره مثل ارتفاع خودشو نشون میده.

اما واقعیتش هنوز دلیلش کمی ناشناخته ست مثل خیلی چیزهای دیگه.
مثل اینکه من نمیدونم چرا وقتی دراز میکشم 5 دقیقه دستام گزگز شدید میکنن اما بعد خوب میشن.
یا مثل اینکه نمیدونیم چرا بچه های دچار میلومننگوسل ترس از ارتفاعشون باعث میشه اصلا از ایستادن به وحشت بیافتن در حالیکه مهمترین مشکلی که شاید به این حسشون مربوط باشه عدم جریان درست مایع مغزی-نخاعیه.

اینی که گفتم یه حدسه اما البته نه یه حدس بی پایه و اساس بلکه حدسی که بر مبنای شواهد میزنن.

تمرین اول میتونه به تقویت مسیرهای پروپریوسپتیو کمک کنه.
تمرین دوم هم حساسیت زداییه که دیده شده در بسیاری موارد حتی اختلالات وستیبولار میتونه کمک کننده باشه. شاید علت اینکه دکترت گفته پله برو این بوده که میخواسته ازین مکانیسم استفاده کنه. البته اصلا توصیه خوبی نبوده. به همون دلیل که بقیه بچه ها بهش اشاره کردن... .