2011/04/23, 06:30 PM
باید ببینیم عوض شدن دید جامعه دغدغه کیا هست ، که بخواهیم ازشون کمک بگیریم .
فکر کنم فقط دغدغه خودمون و بستگانمونه فقط .پس از پزشکان و کادر درمانی نمیشه انتظار داشت.
همین امروز تو خبرها بود که از بیمارستان ... دو بیمار بستری رو به خاطر نداشتن پول با آمبولانس از بیمارستان بردن تو زمینهای کشاورزی کنار جاده رها کردن ! اونجا مرگ اون بیمارا هم مهم نبوده ، حالا ما انتظار داریم احساس ما براشون مهم باشه ؟ ( البته دلسوزان و خوبان هم کم نیستن )
با گفته حمید هم که بطور مطلق میگه ام اس چیزی نیست موافق نیستم ، ممکنه مشکل مهمی پیش نیاد و ممکنه پیش بیاد ولی میتونیم بگیم معمولا موقتیه و بزودی راه درمان قطعیش پیدا میشه . میتونه به سن و گذشت زمان و ... بستگی داشته یا نداشته باشه.
کسانی هستند که بعد از 20 سال بیماریشون از رو رفته و اونا الان سر پا و فعالن و کسانی هم همون اولش موقتا از حرکت افتادن و بعد یه مدت ، این اختلال رفع و بیماری خاموش شده .پس چون مرموزه ،ما از چیزی که پزشکمونم خبر نداره نمیتونیم اطلاع روشنی به مردم بدیم.
من مشتاق نیستم و حوصله هم ندارم از یه بیماری که برام مهم و جزء دعدعه هام نیست اطلاع کسب کنم ، مردم هم همینطورن.( خودمم دیگه حوصله خوندن اخبار تخصصی ام اس رو که اصطلاحات تخصصی داره ،ندارم)
یه چیز دیگه اینه که کشورای دیگه هر چه سردسیرتر باشه انگار وضعشون بدتره ، برای همین هروقت فیلمی نشون میدن روی ویلچرن ، مردمم براساس اون فیلما قضاوت میکنن. ولی نوع ام اس کشور ما فکر کنم بهتر باشه ( شاید این فقط تصور منه )
بیشتر نگرانی ما از دید جامعه و عدم درک درستشونه ، واسه همین ما به ویلچر حساسیم ، اما کشورای دیگه شرایط مارو ندارن ، پس براحتی میتونن بدترین شکل این بیماری رو نشون بدن و کسی هم معترض نیست. پس باید بدونیم که ام اس تنها یک بخش بسیار کوچکی از دغدغه های ما و مشکلات ما با فقر فرهنگی جامعه مون هست .مگه مساله ازدواج و طلاق تو جامعه ما پر از اشکال نیست ؟ تو جامعه مون هزاران هزار مساله داریم ، یکیش بیماری ماست !
خانه از پای بست ویران است و تا آگاه کردن مردم راهی بس دراز در پیش داریم . اما به هر حال هر اصلاحی تدریجیه نه فوری و زود بازده . باید گامهای نخست این راه برداشته بشه ، باشد که نسلهای آینده به پیشینیان خود افتخار کنند!
چقدر حرف زدم .شرمنده !
فکر کنم فقط دغدغه خودمون و بستگانمونه فقط .پس از پزشکان و کادر درمانی نمیشه انتظار داشت.
همین امروز تو خبرها بود که از بیمارستان ... دو بیمار بستری رو به خاطر نداشتن پول با آمبولانس از بیمارستان بردن تو زمینهای کشاورزی کنار جاده رها کردن ! اونجا مرگ اون بیمارا هم مهم نبوده ، حالا ما انتظار داریم احساس ما براشون مهم باشه ؟ ( البته دلسوزان و خوبان هم کم نیستن )
با گفته حمید هم که بطور مطلق میگه ام اس چیزی نیست موافق نیستم ، ممکنه مشکل مهمی پیش نیاد و ممکنه پیش بیاد ولی میتونیم بگیم معمولا موقتیه و بزودی راه درمان قطعیش پیدا میشه . میتونه به سن و گذشت زمان و ... بستگی داشته یا نداشته باشه.
کسانی هستند که بعد از 20 سال بیماریشون از رو رفته و اونا الان سر پا و فعالن و کسانی هم همون اولش موقتا از حرکت افتادن و بعد یه مدت ، این اختلال رفع و بیماری خاموش شده .پس چون مرموزه ،ما از چیزی که پزشکمونم خبر نداره نمیتونیم اطلاع روشنی به مردم بدیم.
من مشتاق نیستم و حوصله هم ندارم از یه بیماری که برام مهم و جزء دعدعه هام نیست اطلاع کسب کنم ، مردم هم همینطورن.( خودمم دیگه حوصله خوندن اخبار تخصصی ام اس رو که اصطلاحات تخصصی داره ،ندارم)
یه چیز دیگه اینه که کشورای دیگه هر چه سردسیرتر باشه انگار وضعشون بدتره ، برای همین هروقت فیلمی نشون میدن روی ویلچرن ، مردمم براساس اون فیلما قضاوت میکنن. ولی نوع ام اس کشور ما فکر کنم بهتر باشه ( شاید این فقط تصور منه )
بیشتر نگرانی ما از دید جامعه و عدم درک درستشونه ، واسه همین ما به ویلچر حساسیم ، اما کشورای دیگه شرایط مارو ندارن ، پس براحتی میتونن بدترین شکل این بیماری رو نشون بدن و کسی هم معترض نیست. پس باید بدونیم که ام اس تنها یک بخش بسیار کوچکی از دغدغه های ما و مشکلات ما با فقر فرهنگی جامعه مون هست .مگه مساله ازدواج و طلاق تو جامعه ما پر از اشکال نیست ؟ تو جامعه مون هزاران هزار مساله داریم ، یکیش بیماری ماست !
خانه از پای بست ویران است و تا آگاه کردن مردم راهی بس دراز در پیش داریم . اما به هر حال هر اصلاحی تدریجیه نه فوری و زود بازده . باید گامهای نخست این راه برداشته بشه ، باشد که نسلهای آینده به پیشینیان خود افتخار کنند!
چقدر حرف زدم .شرمنده !
چشم ها را بـایـد شست . ، . جـــور دیـگـر بـایــد دیـــد
