2011/01/02, 11:10 AM
محققین موشهای قطع نخاعی را به راه رفتن وا داشتند
شباهت زیاد سیستم عصبی به یک سیستم الکترونیکی باعث شده تا مطالعات عصب شناسی به یکی از زمینه های مورد علاقه محققین تبدیل شود. بعنوان مثال در حال حاضر چند گروه از پزشکان رشته اعصاب دنیا مشغول تحقیق بر روی چگونگی کنترل و ارسال سیگنالهای عصبی در افراد قطع نخاعی هستند.
در این میان به تازگی گروهی از پژوهشگران دانشگاه لس آنجلس کالیفرنیا میانبری برای این کار ابداع کرده اند: “یک پل عصبی” این پل عصبی می تواند سیگنالهای عصبی برای راه رفتن را از یک طرف ضایعه نخاعی به طرف دیگر آن انتقال دهد. آنها با استفاده از این پل توانسته اند به موشهای قطع نخاعی کمک کنند که بر روی تردمیل بدوند.
جالب است! اما حقیقت این است که ما هنوز فاصله زیادی تا توانایی انتقال پالسهای دلخواه و تفکیکی اعصاب داریم. به عبارت دیگر محققین ما از دو موضوع در این موفقیت سود برده اند: اول اینکه، پالسهایی که منجر به راه رفتن می شوند بر خلاف سایر پالس ها نیاز به پیچیدگی خاص و تفکیک سیگنالها برای هر دسته اعصاب و عضلات ندارد. یک پالس آهسته که به اعصاب قسمت پایینی نخاع (بعد از ضایعه) وارد شود، باعث می شود که رفلکس قدم برداشتن آغاز شود، و به محض اینکه فشار وزن هم بر پاها وارد شود، رفلکس راه رفتن ایجاد میشود. بنابر این ما تنها نیاز داریم که بدانیم چه زمانی باید پاهای عقبی موش را (که بعد از محل قطع نخاع قرار دارند) با یک پالس عصبی به راه رفتن وادار کنیم.
مساله دوم این است که موشها چهار پا دارند. اینکار نه تنها حفظ تعادل را در آنها نسبت به انسان دوپا راحت تر می کند، بلکه به ما کمک می کند بدون اینکه پالسهای نخاعی قبل از ضایعه را ردگیری کنیم، بدانیم چه زمانی باید قسمت بعد از ضایعه را تحریک کنیم.چطور؟ الکترودهای EMG (اندازه گیری فعالیت الکتریکی عضلات) به پاهای جلویی موش وصل می شوند، هنگامی که موش میخواهد راه برود، این الکترودها حرکات عضلات پاهای جلویی را حس کرده و پالسی را به وسیله ای که در پشت موش قرار دارد می فرستند (این سیم ها و وسیله پشت موش در شکل دیده میشوند) سپس این وسیله کوچک سیگنال کوچکی به نخاع بعد از ضایعه می فرستند و رفلکس راه رفتن را در آنها ایجاد میکند.
متناسب با شدت حرکت پاهای جلویی، پاهای عقبی هم حرکت خواهند کرد و می توان موش را به دویدن هم واداشت. این روش موش دوانی، هر چند برای این جوندگان کوچک جواب داده و یک گام مثبت تلقی میشود اما به نظر می رسد راه زیادی داریم تا این تکنیک ها در انسانهای دوپا هم موثر واقع شوند.
– 26دسامبر 2010:
نارنجی- پزشکی و سلامت
شباهت زیاد سیستم عصبی به یک سیستم الکترونیکی باعث شده تا مطالعات عصب شناسی به یکی از زمینه های مورد علاقه محققین تبدیل شود. بعنوان مثال در حال حاضر چند گروه از پزشکان رشته اعصاب دنیا مشغول تحقیق بر روی چگونگی کنترل و ارسال سیگنالهای عصبی در افراد قطع نخاعی هستند.
در این میان به تازگی گروهی از پژوهشگران دانشگاه لس آنجلس کالیفرنیا میانبری برای این کار ابداع کرده اند: “یک پل عصبی” این پل عصبی می تواند سیگنالهای عصبی برای راه رفتن را از یک طرف ضایعه نخاعی به طرف دیگر آن انتقال دهد. آنها با استفاده از این پل توانسته اند به موشهای قطع نخاعی کمک کنند که بر روی تردمیل بدوند.
جالب است! اما حقیقت این است که ما هنوز فاصله زیادی تا توانایی انتقال پالسهای دلخواه و تفکیکی اعصاب داریم. به عبارت دیگر محققین ما از دو موضوع در این موفقیت سود برده اند: اول اینکه، پالسهایی که منجر به راه رفتن می شوند بر خلاف سایر پالس ها نیاز به پیچیدگی خاص و تفکیک سیگنالها برای هر دسته اعصاب و عضلات ندارد. یک پالس آهسته که به اعصاب قسمت پایینی نخاع (بعد از ضایعه) وارد شود، باعث می شود که رفلکس قدم برداشتن آغاز شود، و به محض اینکه فشار وزن هم بر پاها وارد شود، رفلکس راه رفتن ایجاد میشود. بنابر این ما تنها نیاز داریم که بدانیم چه زمانی باید پاهای عقبی موش را (که بعد از محل قطع نخاع قرار دارند) با یک پالس عصبی به راه رفتن وادار کنیم.
مساله دوم این است که موشها چهار پا دارند. اینکار نه تنها حفظ تعادل را در آنها نسبت به انسان دوپا راحت تر می کند، بلکه به ما کمک می کند بدون اینکه پالسهای نخاعی قبل از ضایعه را ردگیری کنیم، بدانیم چه زمانی باید قسمت بعد از ضایعه را تحریک کنیم.چطور؟ الکترودهای EMG (اندازه گیری فعالیت الکتریکی عضلات) به پاهای جلویی موش وصل می شوند، هنگامی که موش میخواهد راه برود، این الکترودها حرکات عضلات پاهای جلویی را حس کرده و پالسی را به وسیله ای که در پشت موش قرار دارد می فرستند (این سیم ها و وسیله پشت موش در شکل دیده میشوند) سپس این وسیله کوچک سیگنال کوچکی به نخاع بعد از ضایعه می فرستند و رفلکس راه رفتن را در آنها ایجاد میکند.
متناسب با شدت حرکت پاهای جلویی، پاهای عقبی هم حرکت خواهند کرد و می توان موش را به دویدن هم واداشت. این روش موش دوانی، هر چند برای این جوندگان کوچک جواب داده و یک گام مثبت تلقی میشود اما به نظر می رسد راه زیادی داریم تا این تکنیک ها در انسانهای دوپا هم موثر واقع شوند.
– 26دسامبر 2010:
نارنجی- پزشکی و سلامت
چشم ها را بـایـد شست . ، . جـــور دیـگـر بـایــد دیـــد
