[بهار شیرازی]

دیشب داشتم دنبال یک دکتر ایرانی مقیم امریکا میگشتم.دکتر مغز و اعصاب هست.البته در زمینه ام اس فعال نیست. در زمینه پارکینسون -سردرد-سر گیجه - بی خوابی -سندرم پای بیقرا ر و چند تا مورد دیگه که الان یادم نیست کار میکنه.منها نکته جالبش این هست که دیدم 2 و نیم ستاره داره.با خودم گفتم که 2 و نیم ستاره یعنی چی؟دیدم برخی 4 و نیم و 5 ستاره دارن.دیدم که ستاره یعنی میزان رضایت بیماران از پزشک.حتی موارد خطای پزشکی و شکایت از پزشک رو هم درج کرده بودن که در مورد اون آقا malpratice یعنی سوء رفتا ر پزشکی اش که به طور معمول باید به دادگاه بره صفر بود البته یک مورد سهل انگاری یا negligence داشت..نکته این جاست که تو اون جا این اطلاعات جز حق بیماران تلقی می شه.شاید من به شخصه با این که برخی(نه همه) از این اطلاعات جزیی در دسترس عموم قرار بگیره خیلی موافق نباشم چون اعتقاد دارم به لحاظ حقوقی نافی امنیت شغلی پزشک می تونه باشه ولی به هر حال اون جا روال کار به طریق دیگری هست و الویت با بیماران هست.

اینکه پزشکا رنکینگ داشته باشن ایده خوبه ایه به نظرم...هم واسه خودشون هم واسه بیمارا..ولی چیزی که اینجا باهاش مشکل داریم و شاید بی تاثیر تو این ماجرای طرز برخورد پزشکا با بیماراشون نباشه ی سری استانداردها مثه زمان ویزیته که گفته میشه و فقط گفته میشه که باید حداقل 20دقیقه برا هر مریض وقت گذاشته بشه.ولی در عمل تو ایران باحجم زیاد مراجعه واقعا تو یه بیمارستان دولتی نمیشه اینکارو کرد...ولی در هر حال همه باید تلاش کنن برای بهترین هایی ک میتونن