[Sajjad]

من از نگاه ترحم آمیز بعضی از اطرافیان متنفرم. از اینکه تا آدمو می بینن دستاشون رو ببرن بالا و دعا کنن خدا همه مریضا رو شفا بده، بدم میاد. لبخندشون وقتی سرشونو کج می کنن و به آدم نگاه می کنن ناراحتم میکه. مطمئنم اگه بعضی از آدما از اول مریضیم رو نمی دونستن، انقدر پیشرفت نمی کرد. چون همون اول کلی تلقین منفی شد بهم.
ولی در مقابل خیلیام هستن که با اینکه میدونن ولی رو رفتارشون هیچ تاثیری نذاشته.
آدم باید بدونه که به کی بگه، به کی نگه.

اینکه بعضی افراد به بیماران خاص (یا هرکس که زندگیش به هر دلیل شکل خاصی داره) نگاه بدی می‌کنند گویی دارند به یک گناهکار نگاه میکنند اگرچه بد است اما اسمش ترحم نیست، اسمش هرچی هست ترحم نیست

چند روز پیش یه چیزایی راجع به ترحم اینجا نوشتم امیدوارم خوب توضیح داده باشم که به نظر من ترحم (به معنای واقعی کلمه) خوبه، ترحم یعنی مهربانی بی غرض، یعنی کمک صحیح به هم نوع، یعنی بی تفاوت نبودن نسبت به مشکل دیگران، یعنی انسانیت

اما اون نگاه ها و رفتارهای عجیب و غریب اسمش ترحم نیست باید ی اسم دیگه برای اون پیدا کرد