[mojtaba2iran]

چرا وقتی عصبانی هستیم فریاد می زنیم ؟

طبیعی است که وقتی دونفر از یکدیگر عصبانی هستند، خشمگین شوند و آرامش و خونسردی خود را از دست بدهند، اما چه دلیلی باعث می شود با وجود اینکه آن دونفر کنار یکدیگر قراردارند، با لحن آرام و ملایم صحبت نمی کنند و فریاد می زنند؟

شاید شما هم متوجه شده باشید که بین علاقه قلبی و فریاد و بدخلقی رابطه متقابل وجود دارد. اگر به رفتار خود بیشتر دقت کنید متوجه می شوید با کسانی که عمیقا ابراز علاقه می کنید و از تمام وجود دوستشان دارید بیش از سایرین مدارا می کنید. معمولا با آن ها به نرمی سخن می گویید، سعی می کنید تا از شما نرنجند. کم تر از دستشان عصبانی می شوید و کم تر اشتباهات آن ها را به دل می گیرید. هیچ گاه صدایتان را برای آن هایی که از اعماق وجود دوستشان دارید بلند نمی کنید.

در واقع شما کسانی را که از صمیم قلب به آن ها عشق می ورزید و در قلب و ذهنتان جا دارند، به معنای واقعی دوستشان دارید نه از روی تظاهر، اجبار یا عادت.

بنابراین فاصله قلب شما با قلب او بسیار کم است و همین امر موجب می شود تا ناخودآگاه رفتار خود را در برابر او کنترل کنید و از زاویه دید بهتر و زیباتری او را قضاوت کنید و از جایگاه بخشنده تری مورد سرزنش قرارش دهید.

شما کسی را که وابستگی خاصی به او ندارید به راحتی مورد انتقاد و سرزنش( بسته به نوع رفتار اجتماعی شما) قرار می دهید و هنگام عصبانیت بر سرش فریاد می زنید یا به تندی برخورد می کنید، حتی در مقایسه با عزیزانتان، زودتر از او عصبانی و کلافه می شوید. این موضوع به این دلیل است که فاصله قلبی شما با او بسیار زیاد است و هیچ وابستگی وجود ندارد که درصد محبت شما را به وی افزایش دهد، بنابراین هنگام عصبانیت فریاد می زنید یا برخورد تندی از خود نشان می دهید.

اما در مقابل کسانی که قلبشان به شما نزدیک است ملایمت بیشتری از خود نشان می دهید، رفتارتان را کنترل می کنید و با او نرم و آرام سخن می گویید. هرچه رابطه قلبی بین طرفین بیشتر باشد و آن ها بیشتر به یکدیگر عشق بورزند تن صدا آرام تر می شود و سخنان آرام تر بیان می شود و تنها در گوش یکدیگر نجوا می کنند. حتی این علاقه تا جایی پیش می رود که طرفین دیگر با یکدیگر سخن نمی گویند از طریق ارتباط چشمی و مشاهده یکدیگر با هم ارتباط برقرار می کنند و این در حالتی است که دیگر بین قلب آن ها هیچ فاصله ای وجود ندارد.

لازم است بدانید که این نوع ارتباط ها شاید دایمی نباشد و به صورت مقطعی در شرایط خاص بروز کند. امکان دارد برای یک زوج در لحظه ای کوتاه به اوج برسد و برای زوجی دیگر در دراز مدت دوام داشته باشد. این ارتباط زمانی رخ می دهد که درآن لحظه قلب هردو نفر کاملا به هم رسیده باشند و به قول معروف "یک روح در قالب دوجسم باشند."

هدف از بیان این مطالب آن بود که با تمرین و آزمون بتوانیم با دیگران به ملایمت رفتار کنیم و با آرامش سخن بگوییم، از فریاد زدن و بی احترامی کردن به آن ها اجتناب کنیم. با این روش علاقه خود را به اطرافیان افزایش می دهیم و فاصله قلبی خود را با آن ها کم و کمتر می کنیم. به علاوه متوجه می شویم که چه زمانی به اوج علاقه و عشق ورزی در زندگی زناشویی رسیده ایم و دلیل و مدت آن را می شناسیم و با همت و ممارست وقوع و ماندگاری آن را بیشتر می کنیم.