[شفا یافته]

بنظر من لزومی نداره اول کار در مورد بیماری به کسی گفته بشه. بعد از اینکه بقول معروف جای پا محکم شد، میشه گفت. چون طبیعی هست که شروع کاری کسی تعهدی نداره اما بعد که جزء خودیها به شمار اومدید مشکلی پیش نمیاد و تازه همه هم درک و کمک می کنند.

جز راست نباید گفت
هر راستی را نباید گفت

ولی با همه این صحبتها خودم تا زمانی که دیگران از بیماریم اطلاع نداشتند خیلی اذیت شدم. اما باید در نظر داشت که: نابرده رنج، گنج میسر نمیشود.

اگر تصمیم دارید به کاری مشغول بشید بهتره اولش چیزی نگید، چون قضاوت دیگران نه بر اساس تواناییهای شما، بلکه بر اساس ذهنیات خودشون انجام می گیره. اجازه بدید شما را بیشتر بشناسند، توانایی هاتون را بدونند و هر زمان که مناسب دونستید، در موردش صحبت کنید.

من حتی یک روز هم بابت بیماریم مرخصی نگرفتم و ثابت کردم که با ام اس هم توانا هستم و ثابت کردم که همیشه راهی هست. اگر شرایطم تغییر کرده میتونم شرایط محیطی ام را متناسب با اون تغییر بدم و همین اعتماد بنفسم باعث شد که دیگران هم در رسیدن به اهدافم کمکم کردند. میتونستم ده سال پیش ازکار افتادگی بگیرم اما حتی تصمیم دارم شغلم را تغییر بدم و کارهای مهمتری انجام بدم و فکر میکنم که خیلی بیشتر از 30سال هم میتونم کار کنم.