2012/12/23, 11:00 AM
درمان حملات حاد ام اس
برخلاف درمان طولانی مدت برای كند كردن روند پیشرفت بیماری ام اس، در مراحل حاد این بیماری كه در انواع عود كننده- فروكش كننده و پیشرونده- عود كننده دیده می شود درمانهای كوتاه مدت با سایر انواع دیگر داروها انجام می شود. داروهای كورتیكواستروئیدی مثل پردنیزون و دگزامتازون در این موارد معمولاً برای بیماران تجویز می گردد. این نوع از داروها حدود چهل سال است كه برای درمان بیماری ام اس استفاده می شود. معمولاً پزشكان از مقادیر زیاد این داروها بصورت تزریق داخل وریدی به مدت چهار روز تجویز می كنند و سپس مقدار آنها را كم نموده و بصورت قرصهای خوراكی به مدت دو تا چهار هفته به بیمار می دهند. گرچه این داروها اغلب باعث كاهش شدت و طول مدت حمله ام اس می گردند، اما نمی توان آنها را به مدت طولانی مورد استفاده قرار داد زیرا این داروها باعث اختلال در سیستم ایمنی بدن شده و بیماران را مستعد ابتلاء به انواع عفونتها می كنند. همچنین باعث تداخل در سوخت و ساز قند خون شده و منجر به بدتر شدن مرض قند و یا شروع آن می گردند. داروهای كورتیكواستروئیدی (كورتون دار) می توانند باعث اضافه شدن وزن و احتباس مایعات در بدن نیز بشوند. بعلاوه این داروها می توانند سبب بروز زخمهای معده، تغییر خلق، خستگی و بروز/مادرزادی در جنین خانمهای حامله ای كه از این داروها استفاده می كنند بشود. استروئیدها اغلب در رفع حملا تحاد ام اس كه در مراحل اولیه بیماری ایجاد می شود بخوبی اثر می كنند، اما این داروها در بیمارانی كه مدت زیادی است كه دچار این مشكل هستند اثر كمتری دارند.
بعضی از پزشكان از كورتیكواستروئیدها در درمان ام اس پیشرونده-اولیه استفاده می كنند. این امر بدین خاطر است كه بعضی از بیماران دچار ام اس پیشرونده-اولیه بجای اینكه حالشان یكدفعه بد شود، به تدریج بد می شود و دوره های بهبودی آنها ممكن است به مقادیر زیاد هر ماه یكبار این داروها بخوبی جواب دهد.
درمان علایمی كه در حملات ام اس پیش می آید
درمان دارویی ام اس باید همچنین علایم و مشكلاتی كه براثر حملات گذشته و فعلی ام اس در هر بیماری پدید می آید را برطرف
نماید. بریا مثال بیمارانی كه دچار بی حسی یا گزگز و یا دردهای سوزشی هستند را اغلب بوسیله داروهای ضد تشنج مثل كاربامازپین و یا داروهای ضد افسردگی مثل آمی تریپتیلین درمان می كنند. لرزش ها و حركات غیرقابل كنترل را می توان با تجویز داروهای آرام بخش مثل آلپرازولام درمان نمود. گرفتگی یا اسپاسم شدید عضلانی را اغلب می توان با داروهای شل كنده عضلات مثل باكلوفن و یا دیازپام برطرف كرد. بیمارانی كه دچار اسپاسم مزمن هستند و با این داروهای خوراكی مشكل آنها رفع نمی شود را می توان با كار گذاشتن یك پمپ حاوی داروی باكلوفن در ستون فقراتشان (بوسیله جراحی) درمان نمود. گاهی اوقات پزشكان، مقادیر خیلی كمی از داروی بوتوكس (Botox) را به عضلاتی كه دچار گرفتگی شده اند تزریق می كنند. داروی بوتوكس از سم بوتولینوم كه باعث فلج عضلات می شود به دست می آید. با این روش، با هر بار تزریق، به مدت چندین هفته و یا حتی چندین ماه، مشكل گرفتگی عضلات بیمار رفع می شود. این درمان بیشتر وقتی مؤثر خواهد بود كه فقط یك یا دو عضله دچار اسپاسم و یا گرفتگی شده باشند.
بسیاری از بیماران مبتلا به ام اس كه دچار مشكلاتی در كنترل مثانه و بی اختیاری ادراری هستند را می توان بوسیله داروهای آنتی كولینرژیك كه باعث بلوك كردن نوروترانسمیتر استیل كولین می شوند و یا استفاده از داروی پایین آورنده فشار خون به نام ترازوسین (Terazocin) درمان نمود. همچنین به نظر می رسد كه مصرف بعضی از داروهای ضدافسردگی نیز می توانند در این موارد كمك كننده اشند. در واقع، داروهای ضدافسردگی كه برای بیماران تجویز می شود تا مشكل افسردگی آنها در ارتباط با ابتلاء به ام اس برطرف شود، باعث می گردد كه گاهی اوقات گرفتگی یا اسپاسم عضلات انها نیز رفع گردد.
بیمارانی كه دچار خستگی شدید هستند را می توان با داروی ریتالین (Ritalin) كه یك محرك سیستم اعصاب مركزی است درمان نمود. این داروها را معمولاً در درمان كودكانی كه دچار اختلال فعالیت بیش از حد هستند تجویز می كنند. همچنین این دارو می تواند باعث بی اشتهایی و اعتیاد به دارو شود به همین دلیل بسیاری از بیمارن ترجیح می دهند كه از آن استفاده نكنند.
اے دنیا کے مسافر منزل تیری قبرھیں اے کر رھا ھیں جو تو دو دن کا یہ سفرھیں موت ھیں تیرا ان دیکھا ساتھی آچانگ تجھے نگل لے گا:ای مسافر دنیا خونه ی توقبر است ای که هرکاری میکنی سفر دو روزه هست مرگ رفیق ندیده ی تو است یکهو نفست رو می گیره
